Προ ημερών ο Παντελής Μπουκάλας στην Καθημερινή έγραψε ένα εξαιρετικό κειμενάκι με αφορμή το ηχητικό ντοκουμέντο, το «Παρακαλώ, βιαστείτε, πνιγόμαστε», που έδωσε στη δημοσιότητα το ιταλικό περιοδικό «L’ Espresso» του Σύρου Γιατρού που το 2013 πνίγηκε μεταξύ Μάλτας και Ιταλίας την ώρα που οι αρχές των δύο χωρών μετρούσαν τα μίλια για να διαπιστώσουν ποιανού τις πλάτες βαραίνουν 260 ψυχές.
Εξαιρετικό όχι ως κείμενο -άλλωστε όσα περισσότερα ξέρεις τόσο πιο λιτός γίνεται ο λόγος σου- αλλά ως υπόμνηση της ευαισθησίας του συντάκτη του να αντιλαμβάνεται τα μείζονα, να υπομιμνήσκει τα χρειαζούμενα και να προάγει τα απαραίτητα.
«Την άκρη τη βρήκε ο θάνατος. Ο πνιγμός. Η Μεσόγειος», κατέληγε ο αρθρογράφος αλλά οι αναγνώστες του στα 13 σχόλια κάτωθεν του κειμένου είχαν άλλους θανάτους κατά νου. Τι για Βενεζουέλα του έγραφαν, τι για Μαρφίν, για την πείνα στην Κούβα του Φιντέλ, ακόμη και τον Στάλιν θυμήθηκαν και το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».
Σαν ο δημοσιογράφος όταν γράφει για έναν θάνατο να πρέπει να μνημονεύει όλους τους θανάτους επί της γης. Σαν η αναφορά στο θάνατο του Σύρου γιατρού από την αβελτηρία των αρχών να έχει ιδεολογικό πρόσημο. Τι αλήθεια να έχει οδηγήσει σε τέτοια ακραία ιδεολογική τύφλωση τους αναγνώστες της αστικής αυτής εφημερίδας;
Η έξαλλη αντιΣΥΡΙΖΑ γραμμή του ιδιοκτήτης της; Η μεταστροφή της κεντροδεξιάς ΝΔ επί Σαμαρά και επί Κυριάκου σε ένα ακραία οπορτουνιστικό και βαθύτατα αντικομουνιστικό κόμμα που κάθε πρωί στον καφέ του ρίχνει μία δόση Βενεζουέλας, δύο μεζούρες Άδωνι, μία φουσκάλα survivor και τρεις κουταλιές απόγνωσης και καταστροφολογίας;
Πιθανότατα λίγο απ’ όλα και μερικά ακόμη. Αλλά ελάτε παρακαλώ να δούμε πόσο τοξικός έχει αποδειχθεί αυτός ο πρωινός καφές όταν συμπλέοντας με τις αγορές περνά από το γεωγραφικό μήκος του γραφικού στο σαλόνια της εξουσίας.
Ελάτε να παραδεχθούμε όλοι μαζί ότι η ανθρώπινη ζωή και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μπαίνουν σε ιδεολογικά καλούπια, ότι το μίσος για τον άλλον δεν μπορεί να γίνει μπούσουλας και μεζούρα μέτρησης για τα καθημερινά και ότι ο θρήνος για την απώλεια ζωών δεν εξαρτάται από πια μεριά βλέπεις το ηλιοβασίλεμα αλλά από τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείου του και να αισθάνεσαι σε ένα από τα δύο μάγουλα τη ζέστη του.
