«Είχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δεν σκότωναν, σ’ έδειχναν μόνο με το δάχτυλο κι αυτό αρκούσε. Υστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε, σε πλησιάζανε σιγά σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου απελπισμένος άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς»
Τάσος Λειβαδίτης
Ας είμαστε ξεκάθαροι. Ως λαός έχουμε γεράσει, με όλα τα επακόλουθα. Επιταχυνόμενη φθορά, βραδύνοια, παραίτηση, απομόνωση, ανάγκη εξάρτησης από τρίτους, έλλειψη αντίδρασης: όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολύ ηλικιωμένου και κουρασμένου ανθρώπου. Αναμασάμε γεγονότα και δόξες του παρελθόντος, ενός παρελθόντος που εν πολλοίς δεν ζήσαμε στην πραγματικότητα ή που δεν μας ανήκει, και κουράζουμε, έστω και άθελά μας, με ανόητες και ανούσιες εμμονές τη νεότερη γενιά, τη νιότη, που είναι η μόνη ελπίδα για το μέλλον αυτού του τόπου.
Αξίζει να αναρωτηθούμε: μπορούμε να επιβιώσουμε, πρέπει να σωθεί αυτή η χώρα θυσιάζοντας τα παιδιά μας ή μήπως πρέπει να τα διώξουμε σε άλλους τόπους, να ζήσουν ανθρώπινα με αξιοπρέπεια και δικαιώματα; Και κάτι ακόμη. Η απάντησή μας μπορεί να είναι συλλογική, να αντιδράσουμε ως κοινωνία, ή ο σώζων εαυτόν (και τα τέκνα αυτού) σωθήτω;
Οι ειδήσεις και τα γεγονότα τρέχουν. Οι πληροφορίες, χιλιάδες καθημερινά, αποτυπώνονται στη συλλογική μνήμη όσο διαρκεί η έκθεσή τους στα κοινωνικά δίκτυα και στις οθόνες. Η στόχευση στο γεγονός, με λεπτομέρειες που ξεφεύγουν από κάθε κώδικα ηθικής, αποδυναμώνει την ανάλυση και, φυσικά, δεν απαντά στα ουσιαστικά ερωτήματα: γιατί συμβαίνει αυτό και ποιες δυνατότητες υπάρχουν για να μην επαναληφθεί;
Βομβαρδιζόμαστε από εικόνες πολέμου. Γκρεμισμένα κτίρια, νεκροί, τραυματίες, όλα στη φόρα.
Γιατί όμως έγινε ο πόλεμος; Ποιους εξυπηρετεί; Ποιοι πλουτίζουν;
Είναι η γνώση και η συλλογική συνείδηση που ξεθεμελιώνουν τις αυταρχικές εξουσίες. Οι μεμονωμένες, οι τυφλές και αλόγιστες αντιδράσεις τις διαιωνίζουν και τις αναπαράγουν
Ο νέος σήμερα δεν είναι ο καλός στρατιώτης Σβέικ, που υπακούει άκριτα στον αυτοκράτορα και με ενθουσιασμό υπηρετεί στον στρατό της χώρας που κυρίευσε την πατρίδα του.
Εχουν αλλάξει οι καιροί, η εξουσία όμως παραμένει ίδια, συνεχίζει να κρατάει στα χέρια της τη διαχείριση των λαών. Μεγαλοστομίες με φόντο μια αόρατη εξέγερση, θα πείτε, αλλά με ηρεμία και αδειασμένο το μυαλό από το περιττό και την προπαγάνδα που υποβόσκει. Δείτε τη σημερινή πραγματικότητα και αναρωτηθείτε: Γιατί δεν αντιδρούμε;
Το πρώτο βήμα για να γκρεμίσεις τις προκαταλήψεις, τις εμμονές, τις διακρίσεις, τη βία, τον αυταρχισμό είναι το απλούστερο των ερωτημάτων: Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Είναι η γνώση και η συλλογική συνείδηση που ξεθεμελιώνουν τις αυταρχικές εξουσίες. Οι μεμονωμένες, οι τυφλές και αλόγιστες αντιδράσεις τις διαιωνίζουν και τις αναπαράγουν.
Για πόσο καιρό ακόμη;
