Η Μπέττυ Αρβανίτη μιλά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τη γεύση που αφήνει ένας κύκλος τριών δεκαετιών, τον οδηγό επιβίωσης του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας και τους ανθρώπους που καθόρισαν τη ζωή της.
Μπαίνοντας στο φουαγιέ του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας οι φωτογραφίες της Μπέττυς Αρβανίτη από εμβληματικές παραστάσεις που φιλοξένησε η θεατρική της στέγη στην Κυψέλη κυριαρχούν. Μας υπενθυμίζουν μία σπουδαία πορεία 50 χρόνων ενεργούς παρουσίας στο ελληνικό θέατρο, με επιτυχίες και εκλεκτές συνεργασίες.
Η ίδια προτιμά να μην κοιτάζει πίσω. «Οι απολογισμοί δεν είναι το στυλ μου γιατί δεν προλαβαίνω. Τα σχέδια και τα όνειρα πάνε μπροστά» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η μεγάλη κυρία του θεάτρου, που σε κερδίζει αμέσως με την ευθύτητα της αλλά και εκείνο το ευγενές αίσθημα του καλλιτεχνικού ανικανοποίητου που εξακολουθεί να την κρατά δραστήρια και δημιουργική.
Φέτος, η εταιρεία θεάτρου Πράξη και το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, ένα προσωπικό στοίχημα της ίδιας και του συζύγου της Βασίλη Πουλαντζά, κλείνουν τρεις δεκαετίες ζωής,
Ήταν το 1987 όταν το Θέατρο, ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία, με το έργο του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Τριάντα χρόνια μετά, η Μπέττυ Αρβανίτη γιορτάζει την επέτειο, ανεβάζοντας τις «Τρωάδες σήμερα» με την ίδια σκηνοθέτιδα. Όπως παραδέχεται ήταν δική της πρόταση να συνεργαστούν ξανά, «έτσι σαν γιορτή, σαν ένας κύκλος που ολοκληρωνεται».
«Η Ρούλα Πατεράκη είναι ένας άνθρωπος που ξέρει καλά το θέατρο και όχι με εύκολους τρόπους. Δεν αρκείται στην πεπατημένη. Αυτό είναι κάτι που αφορά και μένα. Δεν μ’ ενδιαφέρει ούτε να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου , ούτε να σταματάω στην όποια επιτυχία, μ’ ενδιαφέρουν οι προκλήσεις, αλλιώς θα έπληττα θανάσιμα» επισημαίνει η ηθοποιός.
Παράλληλα, με αφορμή τα 30 χρόνια του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, η εταιρεία θεάτρου Πράξη παρουσιάζει την έκδοση ενός επετειακού λευκώματος αφιερωμένο στη μνήμη του Μίνου Βολανάκη, το οποίο καταγράφει όλες τις παραστάσεις και των δύο σκηνών από το 1987 έως και σήμερα.