Πρωτοπόρος, εκκεντρικός, δυναμικός, άθεος, μαρξιστής, ιδιοφυής ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι έκανε ταινίες με τον ίδιο τρόπο που ζούσε: ασυμβίβαστα και εκκεντρικά. Ένας από τους τελευταίους μεγάλους σκηνοθέτες που έφτιαξε μια σειρά αυθεντικών αριστουργημάτων τα οποία άφησαν το δικό τους ίχνος στην ιστορία της έβδομης τέχνης.
Ο γεννημένος στην Πάρμα του 1941 Μπερτολούτσι όταν ήταν μικρός ονειρευόταν να γίνει ποιητής. Το σινεμά το ανακάλυψε πλάι στον Παζολίνι καθώς μεταξύ άλλων ήταν βοηθός του στο «Ακατόνε», ενώ ένα χρόνο αργότερο, το 1962, υπέγραψε την πρώτη ταινία του, ένα δραματικό θρίλερ με τίτλο «Βίαιος θάνατος» γύρω από το φόνο μιας πόρνης σε ένα ποταμό, σε σενάριο του ίδιου αλλά και του Παζολίνι, ο οποίος είχε και την αρχική ιδέα.
Διαβάστε ακόμη: Πέθανε ο σκηνοθέτης-θρύλος Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Η «Στρατηγική της Αράχνης» και κυρίως ο βασισμένος σε νουβέλα του Αλμπέρτο Μοράβια «Κομφορμίστας» τού χαρίζουν τη διεθνή φήμη στις αρχές των 70ς, ενώ γνωρίζει την παγκόσμια επιτυχία με το προκλητικό «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» το 1972. Το φιλμ λογοκρίθηκε και απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες, ενώ εναντίον του σκηνοθέτη ασκήθηκε εισαγγελική δίωξη που οδήγησε στην καταδίκη του σε τετράμηνη φυλάκιση . Η περίφημη σκηνή με το βούτυρο έγραψε ιστορία, η οποία πάντως αμαυρώθηκε με τα όσα αποκάλυψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης σε συνέντευξη του το 2013 για τη συνωμοσία του με τον Μπράντο, οι οποίοι σχεδίασαν την εν λόγω σκηνή το ίδιο πρωί γυρίσματος της επίμαχης σκηνής χωρίς να γνωρίζει τίποτα η πρωταγωνίστρια Μαρία Σνάιντερ (1952-2011) για την προσθήκη του… βουτύρου. Η ηθοποιός σε παλιότερη συνέντευξη της το 2006 δήλωσε πως ένιωσε «σαν βιασμένη» τότε και δεν είχε καταφέρει να ξεπεράσει ποτέ το σοκ αυτό. Για τη συγκεκριμένη σκηνή ο Μπερτολούτσι είχε παραδεχτεί στην περίφημη προ πενταετίας συνέντευξη του στη Γαλλία, ότι «ναι μεν ήταν φριχτό αυτό που έκανα και δικαίως με μίσησε η Μαρία και μένα και τον Μπράντο αλλά ήθελα να «πιάσω» την ρεαλιστική, πειστική αντίδραση ενός ταπεινωμένου κοριτσιού κι όχι το παίξιμο μιας επαγγελματίας ηθοποιού».
Σταθμοί στην καριέρα του αποτέλεσαν επίσης τα φιλμ «1900» (η πιο μαρξιστική ταινία του σύμφωνα με τον ίδιο), «Τελευταίος Αυτοκράτορας» (η ιστορία του τελευταίου Αυτοκράτορα της Κίνας) που ήταν η πρώτη που γυρίστηκε στην Απαγορευμένη Πόλη στη Λαϊκή Δημοκρατίας της Κίνας και γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία κερδίζοντας μάλιστα 9 Οσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Κοστουμιών, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Μουσικής και Ηχου), το «Τσάι στη Σαχάρα» και «Οι ονειροπόλοι», που αποτέλεσαν κατά ένα τρόπο την επιστροφή του Ιταλού στα γεγονότα του «Μάη του ‘68» και τη δική του νιότη, δηλώνοντας ότι μόνο οι νέοι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο «διατηρώντας τα όνειρα τους ζωντανά».
Το 2011 βραβεύτηκε με τιμητικό Χρυσό Φοίνικα από το φεστιβάλ των Κανών για τη συνολική καριέρα του.
