Ο Παναθηναϊκός του Ντομινίκ Ουίλκινς έσπασε την «κατάρα» στις 11 Απριλίου 1996 στο Παρίσι, αλλά 25 χρόνια αργότερα το ελληνικό μπάσκετ επιστρέφει στη μιζέρια.
Η Ευρωλίγκα μπαίνει στην τελική ευθεία δίχως Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και τα εννέα κύπελλα πρωταθλητριών μαραζώνουν στην τροπαιοθήκη σαν κειμήλια μιας ξεχασμένης εποχής. Καθισμένο στον καναπέ, το ελληνικό μπάσκετ δεν θα χρειαστεί κοντομάνικο φέτος. Ακριβώς πριν από 25 χρόνια ο Παναγιώτης Γιαννάκης φορούσε στο μελαχρινό κεφάλι του το πρώτο από τα εννέα στέμματα, γκρεμίζοντας αυτό που θεωρούσαμε κατάρα μετά τα οκτώ άκαρπα φάιναλ φορ των Αρη, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…
Ο Παναθηναϊκός είχε στο τιμόνι του τον «μεσσία» της Γιουγκοπλάστικα Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και στο παρκέ τον «Μίδα» από το ΝΒΑ Ντομινίκ Ουίλκινς, ο οποίος εκτέλεσε την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό με 35 πόντους (81-71). Στον τελικό του Παρισιού ήταν το ελληνικό αίμα της ομάδας αυτό που έκανε την καρδιά να χτυπάει: Αλβέρτης 17, Οικονόμου 10, Γιαννάκης 9, Σταυρακόπουλος 9, Κόρφας 4.
Ο άκεφος Ντομινίκ χρειάστηκε 15 σουτ για να βάλει 16 πόντους, ενώ ο Στόγιαν Βράνκοβιτς δεν είχε ακουμπήσει την μπάλα: 0/1 σουτ, 0 πόντοι. Αλλά το σκοράρισμα δεν ήταν ποτέ η σπεσιαλιτέ του. Το χέρι-κουπί καραδοκούσε για να αλλάξει την ιστορία.
Τα πράγματα κυλούσαν κατ’ ευχήν, το σκορ ήταν 63-52, αλλά στα επίσημα του Μπερσί ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έτρωγαν τα νύχια τους. Ο εθισμός στις αποτυχίες δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται εύκολα. Το κομβίον της αυτοκαταστροφής πατήθηκε τρία λεπτά πριν από το τέλος.
Πέμπτο φάουλ του Αλβέρτη, 3/3 για τους Ισπανούς. Ενα λάθος του Γιαννάκη στη σέντρα, ένα τράκο του Οικονόμου. Δύο άστοχες βολές από το χέρι-αλφάδι του Κόρφα. Καλάθι και φάουλ από τον Γκαλιλέα: 67-66 εν ριπή οφθαλμού. Η μπάλα σε ελληνικά χέρια αλλά τρεμάμενα. Ο Γιαννάκης ξεκίνησε έφοδο αλλά μπουρδουκλώθηκε υπό την πίεση του χρονομέτρου. Οι Καταλανοί έφυγαν μπροστά για το καλάθι της μεγάλης ανατροπής. Ο χρόνος έμοιαζε σταματημένος, αλλά ένας, μόνο ένας, ήταν σε πολεμική ετοιμότητα. Και έσπευσε να σώσει τα άσωστα.
Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς ξεκίνησε την κούρσα της ζωής του, χωρίς να σκοτίζεται για τα εμπόδια που παρεμβάλλονταν στα 25 μέτρα που είχε να διασχίσει. Τον πεσμένο Κόρφα τον τσαλαπάτησε. Τον Μοντέρο, που επέλαυνε προς την αίθουσα του θρόνου, τον έβλεπε σαν μύγα. Ο θεόρατος Δαλματός, μισότυφλος από το ένα μάτι, κατέφτασε επιβλητικός στην ελληνική ρακέτα την ίδια στιγμή που ο Καταλανός άφηνε την μπάλα προς το ελληνικό καλάθι.
Η φαντασμαγορική τάπα του Βράνκοβιτς έσβησε τα φώτα στο Μπερσί και φωταγώγησε την Αθήνα. «Συνεχίστε κανονικά» έκαναν νόημα οι διαιτητές, αγνοώντας το σταματημένο χρονόμετρο. «Μετράει! Μετράει!» ορύονταν σε διάφορες γλώσσες ο προπονητής Αΐτο Ρενέσες και όλοι ανεξαιρέτως οι παίκτες της Μπαρτσελόνα (Καρνισόβας, Χιμένεθ, Γκόντφρεντ, Φερνάντεθ κ.ά.).
Τα δευτερόλεπτα κύλησαν, η κόρνα της λήξης ακούστηκε, πράσινο ανθρωπομάνι ξεχύθηκε στο παρκέ και οι διαμαρτυρίες των Καταλανών έπεσαν σε ώτα μη ακουόντων. Η απονομή έγινε σύμφωνα με το πρωτόκολλο. Ο Βαγγέλης Βουρτζούμης έκοψε το διχτάκι. Η κατάρα ξορκίστηκε. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε το πρώτο, που τότε πιστεύαμε ότι μπορεί να ήταν και το τελευταίο. Ακολούθησαν ωστόσο άλλα πέντε για το «τριφύλλι». Και τρία για τον Ολυμπιακό, αρχής γενομένης από την επόμενη κιόλας χρονιά: Ρώμη 1997 με Ρίβερς, Φασούλα και Ιβκοβιτς. Από το 1996 μέχρι το 2013 ένα στα δύο Κύπελλα πρωταθλητριών μιλούσε την ελληνική.
Η Μπαρτσελόνα ηττήθηκε και την επόμενη χρονιά από τον Ολυμπιακό. Χρειάστηκε άλλα επτά χρόνια μέχρι να πιει νέκταρ από την κούπα των πρωταθλητριών. Επειτα το ξανάκανε το 2010, στο ίδιο Μπερσί του μαρτυρίου, απέναντι στον Ολυμπιακό του… Γιαννάκη. Ο Τσάβι Πασκουάλ και οι παίκτες του κρυφοκοίταζαν τον ουρανό για να σιγουρευτούν ότι δεν έρχεται ακάθεκτος κανένας Βράνκοβιτς.
«Αφιερώνω το τρόπαιο στη χώρα μου, που έχει λιγότερα από όσα της αξίζουν» είπε μετά τον θρίαμβο του 1996 ο δαφνοστεφανωμένος Γιαννάκης. «Αυτοί οι Ισπανοί όλο γκρινιάζουν» μουρμούριζε ο ισχυρός άνδρας της FIBA Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς. «Εάν αδικήθηκε κάποιος στον τελικό, αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός» δήλωσε από τη Μαδρίτη, χωρίς να ερωτηθεί, ο προπονητής της άσπονδης Ρεάλ. Το όνομά του ήταν Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
