Υπάρχει_x000D_
δυστυχώς μια πλέμπα δημοσιογράφων – ανταποκριτών οι οποίοι έγλειφαν τα_x000D_
παπούτσια των συριζαίων στα γεμάτα καπνό –και χασισοκαπνό κιόλας– γραφεία μέσα_x000D_
στο Μαξίμου και έγραφαν μετά ό,τι τους άφηνε το θολωμένο από το χασίσι μυαλό_x000D_
τους».
Η δήλωση –στον Σκάι, πού αλλού;– ανήκει στον Μπάμπη Παπαδημητρίου και δικαιούται μια θέση στις δέλτους της πολιτικής αλλά και της δημοσιογραφικής μας ιστορίας. Ο δε αυτουργός της μπορεί να επαίρεται ότι ως νεοσσός βουλευτής του Μητσοτάκη ξεπέρασε όχι μόνο πολλούς έμπειρους συναδέλφους του της σχολής Αδωνη αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Πράγμα καθόλου εύκολο, αν σκεφτεί κανείς τι έχει φτύσει κατά καιρούς το στόμα του, όταν έκανε την τιμή να μασάει συριζαίους, φίλους συριζαίων, ακόμη και πολιτικούς συγγενείς συριζαίων.
Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου έως πρόσφατα ήταν αυτό που θα λέγαμε «η δημοσιογραφία στα καλύτερά της». Παπούτσι για παπούτσι δεν άφησε στεγνό, αν μιλήσουμε για – και με– τη γλώσσα του. Με τον αστικό μύθο να επιμένει ότι στα νιάτα του θήτευσε στην ΚΝΕ, σκότωσε μέσα του την επανάσταση νωρίς, στη συνέχεια τον βρίσκουμε με το ένα χέρι να δημοσιογραφεί σε σομόν σελίδες και με το άλλο να καλλιγραφεί ανακοινώσεις τραπεζών σε γραφεία Τύπου. Μια θητεία που αποδείχτηκε πρόλογος στα μεγάλα έργα που τον περίμεναν αργότερα: όταν στα χρόνια της αριστερής χολέρας άνθισε ο έρωτάς του για τα παπούτσια του Αλαφούζου, της τρόικας, του Γερούν-γερά, του Κυριάκου, του Αδωνη, του Βορίδη, του Στουρνάρα και όλης της συνομοταξίας που είχε βρεθεί στην απέξω.
Εννοείται ότι αν για όλους αυτούς χρησιμοποιούσε τη γλώσσα, για τους «άλλους» χρησιμοποιούσε τα δόντια. Δεν άφησε συριζαίο για συριζαίο αδάγκωτο εδώ και χρόνια. Ζευγάρι εμβληματικό με τον Πορτοσάλτε, οσμίζονταν, έτρεχαν, δάγκωναν. Οσμίζονταν, έτρεχαν, έγλειφαν. Οσμίζονταν, έτρεχαν δάγκωναν. Οσμίζονταν, έτρεχαν, έγλειφαν. Μια αέναη μάχη του καλού εναντίον του κακού, του δεξιού εναντίον του αριστερού, του επιχειρείν εναντίον του δημαγωγείν. Η οποία τον οδήγησε, επιτέλους, στη θέση του βουλευτή της ΝΔ. Σε όχι και τόσο καλή σειρά εκλογής, αλλά πάντως βουλευτή. Για να μπορεί ως βουλευτής να χρησιμοποιήσει τις δεξιότητες που καλλιέργησε ως δημοσιογράφος.
Και να που δεν πρόλαβε να ορκιστεί και οι δεξιότητες αποδείχτηκαν χρήσιμες. Οσμίστηκε χασισοκαπνό αυτήν τη φορά. Ετρεξε. Και δάγκωσε και τους συριζαίους του Μαξίμου αλλά και την πλέμπα των ξένων ανταποκριτών που μαστούρωναν μαζί τους και τους έγλειφαν τα παπούτσια. Δικαιούται ύστερα από αυτό από Μπάμπης του μπάφερ –όπου μπάφερ, το μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ που θέλει να μοιράσουμε στις τράπεζες– να μετονομαστεί σε Μπάμπη των μπάφων. Κι εμείς δικαιούμαστε να ανατριχιάζουμε, γιατί, δυστυχώς, το μέλλον μυρίζει πολύ Μπάμπη…