Ο υποψήφιος στις ευρωεκλογές με το ψηφοδέλτιο του «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία» Γιάννης Μουζάλας, δεν χρειάζεται συστάσεις.
Άνθρωπος με πολυσχιδή ανθρωπιστικό έργο, γνώστης των Ευρωπαϊκών θεμάτων και κυρίως του μεταναστευτικού – προσφυγικού, το οποίο άλλωστε χειρίστηκε ως αρμόδιος υπουργός από τον Νοέμβριο του 2016 έως τον Φεβρουάριο του 2018, μίλησε με χαρά στο Documentonews.gr λίγες ημέρες πριν την κάλπη της Κυριακής.
Κύριε Μουζάλα, ποιο είναι το διακύβευμα αυτών των ευροεκλογών; Η οικονομική κατάσταση των Ελλήνων, η 13η σύνταξη, ο κ. Βέμπερ, το μεταναστευτικό ή όλα μαζί;
Όλα αυτά είναι αλληλένδετα και σε όλα θα δώσουμε απάντηση στις εκλογές της Κυριακής. Πρώτος στόχος γι’ αυτές τις εκλογές είναι ανάσχεση της ανόδου της ακροδεξιάς αλλά και αυτού του κομματιού της παραδοσιακής δεξιάς που έχει υιοθετήσει λόγο και πρακτικής της ακροδεξιάς. Ο κ. Βέμπερ είναι εκφραστής αυτού του ρεύματος στο οποίο Ακροδεξιά και Δεξιά αναμειγνύονται κι ανοίγουν τον δρόμο σε σκληρότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτές οι πολιτικές θέλουν τους λαούς με λιγότερα εισοδήματα και περισσότερο φόβο. Βρισκόμαστε σε αυτή τη φάση που οι χώρες της Ευρώπης σηκώνουν τοίχοι στο προσφυγικό και γκρεμίζουν τις γέφυρες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στις εκλογές πρέπει να δώσουμε απάντηση ηχηρή, που θα γκρεμίζει αυτά τα τοίχοι. Η Αριστερά στην Ελλάδα έδειξε έμπρακτα πως γκρεμίζονται τα τοίχοι του ρατσισμού και της ξενοφοβίας με τον τρόπο που υποδέχθηκα πάνω από 1,2 εκατομμύρια πρόσφυγες στους πρώτους μήνες της μεγαλύτερης προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ξέρετε, το 70% της καθημερινότητας μας ορίζεται από αποφάσεις που λαμβάνονται στην ΕΕ. Άρα η ΕΕ είναι μια κρίσιμη «αρένα» για τη λήψη αποφάσεων που θα πρέπει να μεταφράζονται σε εφαρμόσιμες και βιώσιμες πολιτικές, κυρίως εισοδηματική και κοινωνική πολιτική, όπως αυτές αρμόζουν σε ένα κράτος δικαίου. Και για να προχωρήσουμε σε αυτές τις πολιτικές πρέπει να κάνουμε συμμαχίες, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, με τις δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας, των Πρασίνων, της Αριστεράς και με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τον δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση με την προοδευτική συμμαχία.
Εσείς πιστεύεται πως αν αναλάβει ο κ. Βέμπερ επικεφαλής της Κομισιόν θα ζητήσει την άρση των μέτρων που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός πρόσφατα;
Πιστεύω ότι ο κ. Βέμπερ δεν θα εκλεγεί επικεφαλής της κομισιόν. Υπάρχουν έντονες αντιδράσεις ακόμη και μέσα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Οι αντιδράσεις που υπάρχουν και στις υπόλοιπες ομάδες αλλά και μέσα στο Ε.Λ.Κ. είναι ότι ο κ. Βέμπερ βρίσκεται με σαφήνεια απέναντι σε κάθε πολιτική που συμβάλλει στην ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους, στην περιφρούρηση του κράτους Δικαίου και στην αύξηση του εισοδήματος των πολιτών. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα χαράσσει την δική της πολιτική μετά την έξοδο από τα μνημόνια και κανείς δεν μπορεί να της ζητήσει να άρει ή να εφαρμόσει μέτρα. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει αν στην Ελλάδα ο φίλος και θαυμαστής του κ. Βέμπερ, ο κ. Μητσοτάκης εκλεγεί και αποφασίσει αυτός να άρει αυτά τα μέτρα, όπως έχει ήδη προϊδεάσει. Θα του το επιτρέψει ο ελληνικός λαός; Από την εικόνα που έχω, είμαι πολύ αισιόδοξος ότι δεν θα του το επιτρέψει.
Μήπως την ώρα που «φοβόμαστε» τους διάφορους Όρμπαν, Κουρτς και Σαλβίνι, πολιτικές σαν αυτές που προωθεί ο κ. Μακρόν στη Γαλλία στρώνουν το «χαλί» στην ακροδεξιά;
Είναι δεδομένο ότι στην Ευρώπη οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια άνοιξαν τον δρόμο στην ακροδεξιά. Εμείς ως Αριστερά οφείλουμε –και το κάνουμε- να δείξουμε στους πολίτες ότι υπάρχει ο δρόμος του κοινωνικού κράτους, της αύξησης των εισοδημάτων, της παγίωσης του κράτους δικαίου, της αντιμετώπισης της ανεργίας, της βελτίωσης των παροχών υγείας για όλους, την βελτίωση των παροχών υγείας για όλους, την αναβάθμιση του κράτους πρόνοιας για όλους, την αύξηση του κατώτατου μισθού, την κατάργηση του υποκατώτατου. Εμείς πρέπει να οδηγήσουμε τους πολίτες στην ανάσχεση της ανόδου της ακροδεξιάς. Εμείς πρέπει να τους προτείνουμε τον δρόμο που θα οδηγήσει στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση κι όχι στην διάλυση της ευρωπαϊκής οικογένειας δια των χωρών-κρατών-φρουρίων. Ο Αλέξης Τσίπρας στην Ελλάδα δείχνει τον δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση.
Γιατί όμως το κόμμα του κ. Σαλβίνι, για παράδειγμα, παρά την σαφέστατα ακροδεξιά ρητορική του δημοσκοπικά τουλάχιστον ανεβαίνει;
Για τον λόγο που σας προανέφερα. Δεν έχουμε δράσει, σαν Ευρώπη πλέον, όσο θα έπρεπε ώστε να πείσουμε τους πολίτες ότι αλλάζουμε μοντέλο, αλλάζουμε μείγμα πολιτικής. Πρέπει να καταστήσουμε σαφές στον κόσμο ότι τελειώνουμε με την λιτότητα και τα στραγκαλιστικά μέτρα αφαίμαξης των εισοδημάτων. Στην Ελλάδα δείχνουμε τον δρόμο με τα διαρθρωτικά μέτρα που ψηφίστηκαν, με την επαναθέσπιση της 13ης σύνταξης, με τις 120 δόσεις στην εφορία, με την μείωση του ΦΠΑ και όλα αυτά τα μέτρα που αφορούν τους πολλούς.
Τελικά κινδυνεύει πραγματικά η Ευρώπη ή πρόκειται για δημοσιογραφική υπερβολή;
Η Ευρώπη κινδυνεύει και από τις δημοσιογραφικές υπερβολές αλλά κινδυνεύει κυρίως από τις πολιτικές που ασκήθηκαν μέχρι σήμερα και είναι επιβεβλημένο να αλλάξουν. Πρέπει το πρόσημα να γίνει θετικό για την κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα φέρει αυτό το θετικό πρόσημο στα μέτρα που ψηφίστηκαν πριν λίγο καιρό στην Βουλή. Οφείλουμε με συμμαχίες, όπως αυτή που κάνουμε, την προοδευτική συμμαχία, να επανασυστήσουμε την Ευρώπη των λαών, την Ευρώπη των πολλών. Αυτό θα γίνει με μέτρα που θα βελτιώνουν την καθημερινότητα μας, με την αύξηση του εισοδήματος των ευρωπαίων πολιτών, την επιβεβαίωση της αίσθησης ασφάλειας και δικαιοσύνης.
Εσείς έχετε μεγάλη εμπειρία με το μεταναστευτικό – προσφυγικό; Υπάρχουν μαγικές συνταγές και αν όχι τα όρια των κοινωνιών που υποδέχονται τους ανθρώπους αυτούς που πρέπει να τοποθετηθούν κατά τη γνώμη σας;
Από την πρώτη μέρα που ανέλαβα την θέση του αναπληρωτή υπουργού εσωτερικών για θέματα μετανάστευσης τότε είχα πει ότι δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά. Η μετανάστευση και η προσφυγιά είναι μια διαρκής μάχη. Κοιτάξτε, η Ευρώπη πέρασε τρεις φάσεις στην διαχείριση του προσφυγικού. Η πρώτη φάση είναι το παιχνίδι ενοχών. Μία Ευρώπη, η οποία τα είχε χαμένα, δεν ήξερε τι να κάνει, η μία χώρα κατηγορούσε την άλλη και όλες οι χώρες κατηγορούσαν την Ελλάδα και την Ιταλία. Η δεύτερη φάση είναι μετά την παρέμβαση Γιούνκερ όπου διατυπώθηκε μια συγκεκριμένη, ευρωπαϊκή πρόταση για το μεταναστευτικό- προσφυγικό και που καταρχήν τα συμβούλια την αποδέχτηκαν και σε ένα μεγάλο βαθμό την υλοποίησαν. Είναι η φάση της μετεγκατάστασης, έχουμε στείλει περίπου 36.000 ανθρώπους με μετεγκατάσταση στην Ευρώπη, είναι η φάση που δίνεται οικονομική βοήθεια, η φάση που έρχονται άνθρωποι από τη Frontex και τον EASO, επομένως υπάρχει μια συναντίληψη για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού. Και μετά είναι η τρίτη φάση που ζούμε τώρα, όπου έχουμε μια επέλαση της Ακροδεξιάς, ενσωμάτωση του λόγου της μέσα στην παραδοσιακή Δεξιά, καταργούνται όλα τα προηγούμενα και ενώ η αλληλεγγύη αποτελεί νομικό καθεστώς για την Ευρωπαϊκή Ένωση, πολύ απλά δεν εφαρμόζεται. Πρέπει να επαναφέρουμε κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές διαχείρισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος. Εμείς έχουμε πει συγκεκριμένα ότι χρειάζεται: α) Ευρωπαϊκή πολιτική υποδοχής. Η Ελλάδα μπορεί να υποδεχθεί για παράδειγμα 50.000, ο 50.001 θα πηγαίνει να καταθέτει αίτηση ασύλου στην επόμενη ευρωπαϊκή χώρα.
Β) κοινή πολιτική ασύλου, ευρωπαϊκό άσυλο. Όχι άσυλο στην Ελλάδα ή την Ισπανία ή την Σουηδία. Άσυλο στην Ευρώπη.
Γ) ευρωπαϊκός μηχανισμός επιστροφών στις χώρες καταγωγής. Να μην προσπαθεί μια χώρα μόνη της να επιστρέψει στην χώρα καταγωγής τον μετανάστη, αυτή την ευθύνη να την αναλαμβάνει κεντρικά η Ευρώπη.
Αν λοιπόν γίνουν αυτά, τότε οι κοινωνίες θα δείξουν αλληλεγγύη. Στην Ελλάδα οφείλουμε να πούμε ότι οι πολίτες έδειξαν τεράστια αλληλεγγύη χωρίς να υπάρχουν αυτά, κι έτσι διασώσαμε όλοι μαζί, κοινωνία και κυβέρνηση της αριστεράς, την τιμή της Ευρώπης.
