Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν σκέφτεται πολιτικά. Θέλει απλώς την εξουσία και αυτό τον βάζει σε μια πολιτική διαδικασία που κυρίαρχα στοιχεία ωστόσο είναι ο νεποτισμός και το δικαίωμα επί του οικοπέδου της χώρας. Στην τρέχουσα και σκληρή επικαιρότητα τρεις ειδήσεις καθόρισαν την πορεία της εβδομάδας. Η πρώτη σχετίζεται με την κ. Μπαλατσινού που επιχείρησε να σώσει ένα κατσίκι σκαρφαλώνοντας –on camera πάντα– εκεί όπου συναντώνται η φιλοζωία με τη δημοσιότητα και ολίγον με την ανοησία.
Διότι αν σκαρφαλώνεις σαν κατσίκι για να σώσεις ένα κατσίκι δεν το έχεις και πολύ να βουτήξεις στη θάλασσα για να σώσεις τα ψάρια από πνιγμό. Η δεύτερη είδηση σχετίζεται με την Ευγενία Μανωλίδου, σύζυγο Αδωνη, η οποία κατάφερε το ιστορικό: να πέσει στη θάλασσα από μια τριήρη. Διότι αν ο τελευταίος που έπεσε από τριήρη ήταν πριν από 3.000 χρόνια, όπως και να το κάνουμε έχεις ένα δικαίωμα εγγραφής στην Ιστορία ως η γυναίκα που ακόμη και τα ατυχήματά της έχουν μια αρχαιοπρέπεια και δημοσιότητα τύπου Αδωνη.
Η τρίτη είδηση σχετίζεται με τον πρόεδρο της ΝΔ, ο οποίος, όπως άπαντες διέκριναν, εγκαινίασε νέο look. Εμφανίστηκε σε συνέντευξη Τύπου με γένι δύο ημερών και μιας σκληρής νύχτας, ενώ οι πιο ψαγμένοι διέκριναν και ένα βλέμμα λάγνας υποβόσκουσας νεοαρρενωπότητας με το οποίο συνόδευε τις τρίχες της εμφάνισής του.
Οι τρεις ειδήσεις αφού έκαναν τον γύρω του διαδικτύου τελικώς θεωρήθηκαν παρεξήγηση. Η Μπαλατσινού είπε πως κινήθηκε αυθόρμητα σε ένα παιχνίδι με τα παιδιά της, η Μανωλίδου πως έπεσε στη θάλασσα προσπαθώντας να αποτρέψει τα παιδιά της να πέσουν από την προβλήτα και ο Κυριάκος, ο οποίος δεν είχε παιδιά μαζί, επιστράτευσε ένα παιδικό επιχείρημα: ήταν στο σπίτι του στην Κρήτη το οποίο ανακαινιζόταν και δεν είχε μαζί του ξυραφάκια.
Τι κοινό έχουν οι τρεις περιπτώσεις; Την ίδια αντίληψη για την επικοινωνία. Και ναι μεν οι δύο κυρίες έχουν συνηθίσει να κάνουν ακόμη και το χασμουρητό τους είδηση, ο Κυρ. Μητσοτάκης όμως είναι ένας πολιτικός ο οποίος θέλει να γίνει πρωθυπουργός.
Οσοι συχνά πυκνά αναλύουν την προσπάθεια της επικοινωνιακής του ομάδας να τον εμφανίσει λαϊκό παιδί και προσιτή περσόνα σε βάρος της πολιτικής του εικόνας κάνουν λάθος. Ο Μητσοτάκης δεν θεωρεί την επικοινωνία πολιτική αντί για μέσο πολιτικής. Ο Κυρ. Μητσοτάκης απλώς μπορεί αντιληφθεί την πολιτική έως εκεί. Ως ένα σύνολο δημοσιότητας, υποχρεώσεων που έχουν απέναντι στην οικογένειά του παλιοί και νέοι βαρόνοι και (κυρίως) ως εικόνα που υπαγορεύεται από το φαντασιακό του. Γιατί όταν ο Μητσοτάκης ακολουθεί τις συμβουλές της επικοινωνιακής του ομάδας δεν έχει πίστη στις αμερικανιές που μπορούν να αλλάξουν την εικόνα του. Στην ουσία πιστεύει την εικόνα που αφηγείται.
Οταν μιλά με ακροατήριο που κάθεται πάνω σε σανό, όταν ανασηκώνει τα μανίκια του πουκαμίσου, όταν μιλά με τρόπο που δεν επιτρέπει η ανατροφή του, στην πραγματικότητα ανακαλύπτει έναν νέο κόσμο που του δίνει την πολυτέλεια να πιστεύει ότι αυτό είναι. Εκεί εδράζονται και οι παροιμιώδεις πλέον γκάφες του. Από τον εξωγήινο έως τις κοπάνες που αφηγείται πως έκανε, μέχρι το μπέρδεμα μεταξύ Ρουσσώ και Μοντεσκιέ, όλα έχουν την ίδια αφετηρία. Ο Κυριάκος προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν είναι και που ταυτόχρονα πιστεύει πως το αντιπροσωπεύει. Γι’ αυτό κατρακυλάει έως την γκάφα διηγούμενος κάτι που δεν ξέρει και που δεν είναι.
Αναμφίβολα σε αυτό ρόλο παίζει και το περιβάλλον του που είναι απαιτητικό (σαν να του λένε Κυριάκο γίνε λίγο έτσι) αλλά και το πολιτικό αδιέξοδο που δημιουργεί. Είναι σαν τους ανθρώπους με κατάθλιψη, που η θλίψη τους ταυτόχρονα είναι σύμπτωμα αλλά και μοναδικός τρόπος να ζουν. Οσο ο πολιτικός του σχεδιασμός καταλήγει σε συνεχείς αναιρέσεις τόσο πιστεύει όχι πως πρέπει να βρει άλλο δρόμο αλλά μεγαλύτερη δοσολογία στην προσωπική συνταγή που επέλεξε. Γύρω από αυτόν τον αδύναμο πολιτικονοητικά Κυριάκο εμφανίζονται οι μάγοι της φυλής της Δεξιάς. Ο Αδωνης, ο Βορίδης, ο Κουμουτσάκος που έγινε Καρατζαφέρης και ο Αυγενάκης που φέρνει τις παντόφλες στο νέο πάτημα της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν σκέφτεται πολιτικά. Θέλει απλώς την εξουσία και αυτό τον βάζει σε μια πολιτική διαδικασία που κυρίαρχα στοιχεία ωστόσο είναι ο νεποτισμός και το δικαίωμα επί του οικοπέδου της χώρας. Μεγάλη μερίδα από αυτούς που βρίσκονται γύρω από τον αρχηγό της ΝΔ τηλεφωνεί σε δημοσιογράφους, σε μάρτυρες, σε επιχειρηματίες και υπόσχεται το μαρτύριο του Ταντάλου σε όποιον δείξει συμπάθεια στους εχθρούς.
Ο Κυριάκος βιάζεται φυσικά να καταλάβει τον θρόνο αλλά ταυτόχρονα να δείξει στον εαυτό του και στους δίπλα ότι μπορεί. Αυτό είναι το μεγάλο μαρτύριο, το μαρτύριο της επιβεβαίωσης. Γι’ αυτό δεν αντιλαμβάνεται πόσο γελοίο είναι να πατάει για πρώτη φορά στη ζωή του στα άχυρα, να αυτοανακηρύσσεται δημότης Οροπεδίου Λασιθίου ή να επιδίδεται σε κοκορακοεξάρσεις στη Βουλή. Ο Κυρ. Μητσοτάκης με μούσια αλά «Ναυαγός» ίσως να φαντασιώνεται τον εαυτό του ως Τομ Χανκς. Μπορεί και να είναι αλλά σε άλλη ταινία: στο «Φόρεστ Γκαμπ» .
