Στο Μουντιάλ του 1970 ο αγώνας Ιταλία – Δ. Γερμανία 4-3 πρόσφερε το ομορφότερο θέαμα
Τρεις αγώνες, δύο ισοπαλίες, μία ισχνή νίκη, ένα γκολ ενεργητικό, μηδέν παθητικό. Πιο… Ιταλία, σε παίρνει ο ύπνος! Κάπως έτσι έφτασαν οι «ατζούρι» στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1970 στο Μεξικό. Οταν όμως συναντήθηκαν με τους οικοδεσπότες, με έπαθλο μία θέση στην τετράδα, εκτοξεύτηκε η πρώτη προειδοποιητική βολή: 4-1, μετά πολλών επαίνων.
Το χρονικό μιας ανατροπής
Οι Μεξικανοί στρογγυλοκάθισαν στον καναπέ τους μαζί με την υπόλοιπη ποδοσφαιρόφιλη υφήλιο για να απολαύσουν αυτό που έκτοτε αποκαλείται «το ματς του αιώνα»: Ιταλία – Δυτική Γερμανία 4-3. Ο ημιτελικός των ημιτελικών. Μόνο και μόνο για να βγει από αυτόν το επόμενο και τελευταίο θύμα της παντοδύναμης Βραζιλίας του Πελέ…
«Το στάδιο Αζτέκα ευγνωμονεί τις ομάδες που διαγωνίστηκαν στο Partido de Siglo, την Ιταλία και τη Δυτική Γερμανία, στις 17 Ιουλίου 1970» γράφει η αναμνηστική πλάκα που στολίζει σήμερα την είσοδο του αχανούς σταδίου του Μέξικο Σίτι. Ηταν απομεσήμερο μιας ζεστής και υγρής ημέρας, σε υψόμετρο 2.240 μέτρων. Ομως, μόνο οι 102.000 τυχεροί θεατές λαχάνιασαν.
Εφτά γκολ, αμέτρητες συγκινήσεις, ένας ημιτελικός που έκοβε την ανάσα περισσότερο και από το αραιό οξυγόνο της Σιέρα Μάδρε. Οσοι βιάστηκαν να προφητεύσουν ότι «το ματσάκι τελείωσε» μόλις η Ιταλία άνοιξε το σκορ (μόλις στο 7ο λεπτό, με τον Ρομπέρτο Μπονινσένια) έφαγαν τα λόγια τους.
Οι αντίπαλοι της Ιταλίας προέρχονταν από τέσσερις διαδοχικές νίκες, αλλά η τελευταία από αυτές, το 3-2 επί των Αγγλων στον προημιτελικό της Λεόν, ήταν η πρώτη ένδειξη ότι «στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Οι Εγγλέζοι είχαν προβάδισμα 2-0 μέχρι το 67΄, αλλά δέχτηκαν τα γκολ της ανατροπής στο 68΄ (Μπεκενμπάουερ), το 82΄ (Ζέελερ), το 108΄ (Μίλερ). Η σπαταλημένη ενέργεια αυτής της αντεπίθεσης έμελλε να αποδειχθεί μοιραία.
Μάχη στο γήπεδο
Το προβάδισμα των Ιταλών στον ημιτελικό κράτησε μέχρι τις καθυστερήσεις. Τότε, ένας αμυντικός, ο Καρλ-Χάιντς Σνέλινγκερ που αγωνιζόταν στο Καμπιονάτο και έφερε το παρατσούκλι «Φολκσβάγκεν», πέτυχε το μοναδικό γκολ της καριέρας του στην εθνική ομάδα! Είχε προηγηθεί ανελέητη πολιορκία της εστίας του Αλμπερτόζι με δοκάρια, διαμαρτυρίες για πέναλτι που δεν δόθηκαν, μάχες σώμα με σώμα.
Ο ηγέτης των Δυτικογερμανών Φραντς Μπεκενμπάουερ έπαιζε με βγαλμένο τον ώμο από το 68΄ και ενορχήστρωνε τις επελάσεις με το δεξί χέρι κολλημένο με επιδέσμους στο κορμί. Ο Χέλμουτ Σεν είχε πραγματοποιήσει τη δεύτερη αλλαγή του δύο λεπτά νωρίτερα. Το ημίωρο που ακολούθησε ήταν μια πραγματική εποποιία της μπάλας.
Ο Γκερντ Μίλερ εκμεταλλεύτηκε γκάφα του Πολέτι και έδωσε προβάδισμα στους Γερμανούς προτού συμπληρωθεί πεντάλεπτο, αλλά ο αμυντικός Ταρσίσιο Μπούρνιτς απάντησε στο 99΄. Ηταν η σειρά των πρωταθλητών Ευρώπης να πάρουν κεφάλι: Τζίτζι Ρίβα και 3-2 στο 104ο λεπτό! Η μπάλα πήγαινε πάνω κάτω, οι δύο μονομάχοι έχαναν ευκαιρίες και το κοινό δεν τολμούσε να ανοιγοκλείσει τα μάτια.
Ωσπου το «βομβαρδιστικό» χτύπησε ξανά: 3-3 από τον οπορτουνιστή Μίλερ με το δέκατο γκολ του στη διοργάνωση. Ο Τζιάνι Ριβέρα τραβούσε τα μαλλιά του στην άκρη της περιοχής, ενώ ο Μπεκενμπάουερ έσφιξε τις γροθιές και τα δόντια. Ακόμη δέκα λεπτά για να τελεσιδικήσει η απόλυτη ισοπαλία. Ή μήπως όχι;
Με τη σέντρα κιόλας το «χρυσό παιδί» της Μίλαν, ο Ριβέρα (Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς το 1969), πέτυχε το σημαντικότερο γκολ της καριέρας του. Τέσσερα – τρία! Πέντε γκολ σε ένα εικοσάλεπτο! Μα δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το ματς; Αλλά οι Γερμανοί δεν είχαν άλλες δυνάμεις. Οι «ατζούρι» άρχισαν τις καθυστερήσεις και το τελευταίο εννιάλεπτο κύλησε χωρίς να αλλάξει κάτι. Δεν κερδίζουν πάντοτε οι Γερμανοί στο τέλος. Οταν ο Ιάπωνας ρέφερι σφύριξε τη λήξη οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές σωριάστηκαν εξαντλημένοι. Οι θριαμβευτές (Φακέτι, Ματσόλα, Ντομενγκίνι κ.ά.) δεν είχαν κουράγιο ούτε για να πανηγυρίσουν. Ο Πελέ και οι συνοδοιπόροι του έτριβαν τα χέρια τους ενόψει του τελικού. Η Ιταλία έχασε στον τελικό με το σχεδόν τιμητικό 4-1.
«Δούλευα ως σερβιτόρος σε μια πιτσαρία κοντά στο Ντουόμο, αλλά εκείνο το βράδυ αποφάσισα να γίνω ποδοσφαιριστής» αποκάλυψε ένα 16άχρονο παιδί ονόματι Μάρκο Ταρντέλι. Δώδεκα χρόνια αργότερα το γκαρσόνι του Μιλάνου σφράγισε ένα άλλο θρίλερ με το αλησμόνητο γκολ που πέτυχε –και τον εξίσου αλησμόνητο πανηγυρισμό του– στον τελικό Ιταλία – Δ. Γερμανία 3-2 στη Μαδρίτη.