Η απόφαση αναστολής παραλαβής αιτημάτων ασύλου μοχλεύει ουσιαστικά έναν επικίνδυνο κοινωνικό αυτοματισμό. Κυκλοφορεί ένας θυμός (εύλογος σε κάποιον που δεν ξέρει επαρκώς το θέμα) γιατί οι άνθρωποι αυτοί έρχονται στη χώρα παράνομα.
Η απάντηση είναι απλή: δεν υπάρχει κανένας τρόπος να έρθουν νόμιμα. Αυτή η στιγμή που κάποιος μπαίνει σε μια πρεσβεία και ζητάει άσυλο υπάρχει μόνο στον κινηματογράφο. Να το πω πιο απλά: μπορείτε να φανταστείτε πρακτικά να χτυπάτε το κουδούνι της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, να σας ανοίγει κάποιος συμπαθής θυρωρός και να λέτε: «Γεια σας, θα ήθελα να ζητήσω άσυλο»; Αν δεν μπορείτε να το φανταστείτε εσείς, σίγουρα δεν μπορεί να το φανταστεί κάποιος στην Καμπούλ.
Οι δικαιούχοι διεθνούς προστασίας ποτέ δεν θα έρθουν νόμιμα στη χώρα· αυτό το ξέρουμε από τότε που υπάρχει ο θεσμός του πολιτικού ασύλου. Οποιαδήποτε κριτική λοιπόν πρέπει να γίνεται επί πραγματικής βάσης και όχι επί ενός κοινωνικού αυτοματισμού που θρέφεται για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες ατζέντες.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει ότι πράγματι χρειάζεται ένα εξαιρετικό μέτρο ενόψει μιας «ασύμμετρης απειλής»: μέτρο σημαίνει, όμως, ισορροπία και αναλογία σε σχέση με τον επιδιωκόμενο στόχο.
Συνεπώς, οποιαδήποτε αναστολή παραλαβής αιτήσεων δεν μπορεί να σημαίνει αναστολή της Σύμβασης της Γενεύης, που αποτελεί θεμέλιο του Διεθνούς Δικαίου, και κυρίως της αρχής της μη επαναπροώθησης σε χώρα που κάποιος ενδέχεται να υποστεί δίωξη. Υπ’ αυτή την έννοια η εξαγγελία αναστολής παραλαβής αιτήσεων, συνδυαζόμενη με την εξαγγελία για άμεση επιστροφή στη χώρα προέλευσης χωρίς καταγραφή όσων εισέρχονται παράνομα σε ελληνικό έδαφος, αποτελεί μέτρο δυνανάλογο, ατελέσφορο και κυρίως επικίνδυνο για το κράτος δικαίου στη χώρα.
Η Ελένη Τάκου είναι αναπληρώτρια διευθύντρια HumanRights360
