Κάποτε τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα σηματοδοτούσαν το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας άλλης, έδειχναν τη σημαντικότητα των στιγμών και αποτύπωναν ή τουλάχιστον επιχειρούσαν να αποτυπώσουν το κυρίαρχο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής.
Πλέον ακόμη κι αυτό άλλαξε. Γιατί ο Μητσοτάκης απευθύνει διαγγέλματα μόνο και μόνο για να βγει από το κάδρο των ευθυνών, τις οποίες κατά τη βολική για τους «επιτελικούς» συνήθεια επιρρίπτει στους πολίτες και για να κλείσει το μάτι στα κάθε είδους συμφέροντα με τα οποία «συνομιλεί». Γιατί το μόνο σχέδιο που με συνέπεια υπηρετεί το «επιτελικό κράτος» είναι οι μπίζνες των ημετέρων. Επτά μήνες δεν έκαναν τίποτε για την υγεία –και όχι από απλή ανικανότητα– παρά τα όσα έλεγαν για ενίσχυση του ΕΣΥ. Αντί να κλείσουν τις τρύπες, δημιούργησαν κι άλλες για να υπάρξει μεγαλύτερο πεδίο παρεμβάσεων για φίλους και φίλους των φίλων.
Γιατί μπορεί οι νοσοκομειακοί γιατροί να συναντούν τοίχο και να ακούν τον αρμόδιο υπουργό να τους λέει ότι «δεν μπορούν να γίνουν αυτά που λέτε» αλλά οι κλινικάρχες έχουν άλλη αντιμετώπιση. Γι’ αυτούς και λεφτά υπάρχουν και ευήκοα ώτα! Στις συγκοινωνίες μια από τα ίδια. Επί έναν χρόνο οι αρμόδιοι συναγωνίζονταν σε έναν ιδιότυπο διαγωνισμό απραξίας, ενώ το σύστημα κατέρρεε. Δεν υπήρχαν λεωφορεία, δεν γινόταν συντήρηση, δεν επαρκούσαν οι οδηγοί. Και κανείς δεν έκανε κάτι ούτε καν όταν η πανδημία ξαναφούντωσε. Για να μπορούν τώρα να δώσουν τμήμα των συγκοινωνιών στα ΚΤΕΛ, όπως ευθύς εξαρχής ήταν ο στόχος τους.
Αυτός ο συνδυασμός της δημιουργίας προβλημάτων ή της μεγέθυνσής τους ώστε όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο να εμφανίζονται ως από μηχανής θεοί οι ιδιώτες είναι η πεμπτουσία του νεοφιλελευθερισμού. Και αυτή η πολιτική, ο εφαρμοσμένος μητσοτακισμός, είναι που μας στέλνει με χίλια στον τοίχο.
