Το τελευταίο διάστημα, επίσημα και ανεπίσημα, με αφορμή την εξάπλωση της πανδημίας και τη ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων κορονοϊού, στοχοποιούνται οι νέοι. Όμως, πέρα από τα «πάρτι κορονοϊού» και τους ανεγκέφαλους, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, η ρεαλιστική: Των ανθρώπων που καλούνται πρωτίστως να ζήσουν και δευτερευόντως να κινήσουν τη λεγόμενη «ατμομηχανή» της οικονομίας.
Ξεκαθαρίζω κάτι, ευθύς εξαρχής: Σαφώς και υπάρχει ατομική ευθύνη και μας βαραίνει όλους.
Αλλά, ανοίγεις την τηλεόραση και, αν ανήκεις στην ηλικιακή ομάδα 25-35, νιώθεις ξαφνικά… κατηγορούμενος. Στο «απόσπασμα» οι «30άρηδες». Εκείνοι, που όσοι είναι τυχεροί, πρέπει να εργαστούν για να ζήσουν τις οικογένειές τους, να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους, να κινηθούν με τα ασφυκτικά γεμάτα κόσμο Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να καταναλώσουν στηρίζοντας την εστίαση, να ταξιδέψουν (αφού άνοιξαν τα σύνορα και οι πτήσεις στο εξωτερικό), και γενικά να συνεισφέρουν τον οβολό τους στον κρατικό και μη κορβανά θέτοντας τον εαυτό τους καθημερινά στον κίνδυνο του φονικού κορονοϊού.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, που έχουν μεγαλώσει μαζί με την κρίση από την αρχή της έως σήμερα, που ακούν καθημερινά τους διεθνείς οργανισμούς να αυτοαναιρούνται, βρίσκονται ξαφνικά… επί ξύλου κρεμάμενοι.
Αυτούς τους ανθρώπους που τους καλούμε να εργαστούν, να κινηθούν, να παράγουν, και γενικά να συνεισφέρουν τα «ωραία» τους χρήματα στον βωμό στήριξης της οικονομίας, στο τέλος της ημέρας τους εγκαλούμε με την «κατηγορία» της ατομικής ευθύνης.
Προλαβαίνω όσους θα πουν ότι «μα, υπάρχουν και εκείνοι που…». Ναι, από αυτούς τους λίγους, τους ανεγκέφαλους, οφείλει το κράτος να προστατέψει τους πολλούς. Όλους εμάς που τηρούμε τα μέτρα. Εκτός και αν είναι και αυτό θέμα ατομικής ευθύνης ή επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων…
Στον «πρώτο γύρο» της πανδημίας, έφταιγαν οι ηλικιωμένοι, οι συνταξιούχοι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Τώρα τη σκυτάλη πήραν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, πνιγμένα στον ωκεανό μίας κρίσης που δεν τελείωσε ποτέ, παλεύοντας με τη Λερναία Ύδρα για να κερδίσουν λίγο εργασιακό οξυγόνο, επαναλαμβάνοντας μηχανικά το αφήγημα περί ατομικής ευθύνης που τους αναλογεί.
Και στο τέλος, ανοίγεις την τηλεόραση, διαβάζεις εφημερίδες και ιστοσελίδες και συνειδητοποιείς πως… μονά – ζυγά, χαμένοι είναι οι 30άρηδες. Αυτή τη φορά…