Μνήμες φρίκης από τη Γερμανική Κατοχή και τις θηριωδίες των κατακτητών ζωντάνεψαν πρόσφατα στην Αγία Τριάδα της Αρχαίας Ολυμπίας σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης στους ηλικιωμένους κατοίκους.
Η ιστορία της εκτέλεσης του 23χρονου τότε Γιάννη Πορετσάνου στις παρυφές του μικρού χωριού που επιβεβαιώθηκε από τους ηλικιωμένους κατοίκους του μικρού χωρίου, οι οποίοι και υπέδειξαν στους συγγενείς του το σημείο της εκτέλεσής του, ανέδειξε για μια ακόμη φορά την αγριότητα των Γερμανών κατακτητών, τη βαρβαρότητα και τη φρίκη του πολέμου.
Με σκοπό τα βρει τα ίχνη του χαμένου θείου του, ο Ιωάννης Πορετσάνος, συνταξιούχος δικηγόρος, κάτοικος Πατρών μετέβη πρόσφατα στην Αγία Τριάδα, εκπληρώνοντας την τελευταία επιθυμία του πατέρα του να βρει στοιχεία για τον αδερφό του που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς αλλά δε βρέθηκε το πτώμα του ώστε να ταφεί.
Όπως λέει στο Documentonews.gr ο δημοτικός σύμβουλος Αρχαίας Ολυμπίας, Ανδρέας Μπενέτσης, η έρευνα αυτή έφερε στο φως ότι τον Ιούνιο του 1944, στις 23,ο νεαρός 23χρονος τότε Ιωάννης Πορετσάνος του Κωνσταντίνου και της Ελένης, κάτοικος Λεχουρίου Καλαβρύτων που διέμενε στην Πάτρα και στην Τριταία Αχαΐας, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στην Αγία Τριάδα Ηλείας (τότε Μπουκοβίνα).
Τη μέρα εκείνη ο εκτελεσθείς και τρεις φίλοι του βρίσκονταν στην περιοχή Καγιαφαίϊκα κοντά στο Διάσελο Τριταίας. Εκεί – όπως αναφέρουν οι γέροντες του χωριού – συνάντησαν μια ομάδα Γερμανών που κατευθυνόταν στην Τρίπολη. Οι φίλοι του πρόλαβαν και κρύφτηκαν. Ο ίδιος επειδή θεώρησε ότι δεν υπήρχε λόγος να κρυφτεί παρέμεινε και τους έδωσε νερό από το πηγάδι. Όταν έφευγαν, ο διερμηνέας – συνεργάτης τους, του ζήτησε τα χαρτιά του. Οι τρεις φίλοι παρακολουθούσαν από απόσταση και είδαν ότι με την επίδειξη των εγγράφων συνελήφθη αμέσως και όπως συμπέραναν αυτό συνέβη διότι μέσα στα χαρτιά του είχε και το αντάρτικο πάσο για την ακώλυτη διακίνησή του, αφού ήταν βαφέας ενδυμάτων και πήγαινε από χωριό σε χωριό.
Οι γερμανοί εκτέλεσαν τον 23χρονο Γιάννη με μαρτυρικό τρόπο (τον έδεσαν στο κορμό μιας απιδιάς και τον πυροβολούσαν από απόσταση επιδεικνύοντας την ευστοχία τους με αλαζονική συμπεριφορά) και απείλησαν τους κατοίκους ότι, αν θάψουν το νεκρό, θα γυρίσουν και θα κάψουν το χωριό. Έτσι παρέμεινε ο νεκρός άταφος και το πτώμα του φαγώθηκε από τα αγρίμια, πράγμα που έμεινε στη μνήμη όλων στο χωριό ως φρικιαστικό γεγονός.
Οι συγγενείς του, η χαροκαμένη μάνα και τα αδέρφια του ζητούσαν να βρεθεί το σώμα του νεκρού τους ή έστω το σημείο θανάτου του για να ταφεί ή να γίνει ένα τρισάγιο στη μνήμη του. Ο μικρότερος γιος της οικογένειας έδωσε το όνομα του αδικοχαμένου αδερφού του στο γιο του και φεύγοντας από τη ζωή είχε αυτό ως τελευταία επιθυμία, να βρεθούν στοιχεία για τον αδερφό του ώστε να ηρεμήσει η ψυχή του..
Ο γιος αυτός, ο Ιωάννης Πορετσάνος, συνταξιούχος δικηγόρος, κάτοικος Πατρών, 79 χρόνια μετά το θάνατο του θείου του και συνονόματου του, αναζητούσε αγωνιωδώς, μαζί με την αδελφή του Ελένη, συνταξιούχο εκπαιδευτικό, να βρει την άκρη του νήματος, να αποδώσει τις προβλεπόμενες τιμές στο νεκρό συγγενή του και να εκπληρώσει το ηθικό του χρέος…
«Μέσα στα πλαίσια αυτής της αγωνιώδους αναζήτησης λοιπόν, βρέθηκε στην Αγία Τριάδα, ρώτησε κι έμαθε αυτό που ζητούσε καθώς οι υπερήλικες κάτοικοι , ο Μιχάλης Δάρμας και ο Αρτέμης Σταθόπουλος, θυμούνταν το περιστατικό που είχαν ζήσει ως παιδιά κι έδωσαν πολύτιμες πληροφορίες. Με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση των χωριανών που συμμερίστηκαν τον πόνο και το βάρος που κουβαλάει αυτός ο άνθρωπος από γενιά σε γενιά, του υπεδείχθη και το συγκεκριμένο σημείο εκτέλεσης του νεκρού, στιγμή που προκάλεσε απερίγραπτα συναισθήματα, δέος, ρίγη και δάκρυα συγκίνησης σε όλους μας.» – λέει στο documentonews.gr ο δημοτικός σύμβουλος Ανδρέας Μπενέτσης και προσθέτει:
«Θέλω σαν εκπρόσωπος του χωριού μου να εκφράσω τη συγκίνησή μου, τη θλίψη για τον τρόπο φυγής από τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, τον αποτροπιασμό μου για τη βαρβαρότητα των Γερμανών σε άμαχο πληθυσμό, το σεβασμό για τους συγγενείς που δεν έπαψαν στιγμή να αναζητούν το νεκρό τους. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι ηθικοί άγραφοι νόμοι θα είναι πάντα ανώτεροι από τους ανθρώπινους και η δικαιοσύνη θα ζητά πάντα την απονομή της είτε με τον ανθρώπινο είτε με το θεϊκό τρόπο. Ας κρατήσουμε ζωντανές τις μνήμες του παρελθόντος ως παράδειγμα προς αποφυγή αλλά και με σεβασμό στους παθόντες, στους ανθρώπους που βασανίστηκαν κι υπέφεραν τα δεινά του πολέμου. Ας μη ζήσουμε ποτέ ξανά τέτοιες φρικτές στιγμές.»
