Δύο ενδεικτικά γεγονότα για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον χώρο των ΜΜΕ και την πολιτική συγκέντρωσης και ελέγχου της κυβέρνησης έλαβαν χώρα τις τελευταίες μέρες.
Το νέο νομοσχέδιο-συρραφή εξυπηρετήσεων για τα ΜΜΕ και το ραβασάκι συγκάλυψης και λογοκρισίας που υποχρέωνε εργαζόμενους της ΕΡΤ να μη δείξουν πλάνα από το κορονογλέντι του κ. Μητσοτάκη στην Ικαρία. Και τα δύο έχουν τη σφραγίδα της κυβέρνησης και δείχνουν την πολιτική βούληση και το ήθος της. Σχέσεις διαπλοκής, συναλλαγής και υποταγής, προκειμένου να επιβιώνει στην εξουσία.
Η αδιανόητη εντολή στην ΕΡΤ μας δείχνει ότι η εγχώρια Δεξιά δεν ξέχασε ποτέ τις αυταρχικές πρακτικές συγκάλυψης του παρελθόντος. Πρακτικές των ευθέων παρεμβάσεων της εποχής ΥΕΝΕΔ, τις οποίες η κοινωνία έχει καταδικάσει. Κι αν τότε τα δελτία ειδήσεων γράφονταν σε κάποιο γραφείο της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών, τώρα αρκεί η τοιχοκόλληση μιας ντιρεκτίβας και η διασφάλιση της υλοποίησής της από τη «γαλάζια» διοικητική ιεραρχία της ΕΡΤ.
Χαραμάδα αισιοδοξίας η αποκάλυψη και η επιβεβαίωση του γεγονότος από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Οι οποίοι σε ανακοίνωσή τους τονίζουν ότι η ΕΡΤ, σε αντίθεση με ένα μεγάλο κομμάτι της ενημέρωσης, «δεν ανήκει σε εφοπλιστές και εργολάβους» αλλά στον ελληνικό λαό. Συνεπώς, το αίτημα που θέτουν, και αποτελεί ώριμη απαίτηση ολόκληρης της κοινωνίας, για θεσμική και λειτουργική ανεξαρτησία των δημόσιων Μέσων θα πρέπει να απαντηθεί ουσιαστικά και με δημοκρατική τόλμη από μια προοδευτική κυβέρνηση. Η ΕΡΤ χρειάζεται έναν οδικό χάρτη προς αυτή την ανεξαρτησία και την αποκομματικοποίηση. Τεχνογνωσία από άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει. Αυτό που χρειάζεται είναι πολιτική βούληση ώστε η ΕΡΤ να αποτελεί πραγματικά ποιοτικό αντίβαρο στα ιδιωτικά κανάλια και σε κάθε είδους συμφέροντα.
Η Νέα Δημοκρατία ως αντιπολίτευση υπερασπίστηκε εμμονικά τη στρεβλή λειτουργία του τηλεοπτικού πεδίου. Το 2015 αντιτάχθηκε με κραυγές και χωρίς επιχειρήματα κατά των πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ να βάλει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Με πάθος και τρομολαγνεία υποστήριζε πως με τον νόμο Παππά θα απολύονταν εκατοντάδες εργαζόμενοι από τα κανάλια. Διαψεύστηκε με πάταγο. Εξι χρόνια μετά οι εργαζόμενοι υπερασπίζονται τον νόμο Παππά και με μαζικές απεργίες ζητούν να μην καταργηθούν οι προστατευτικές διατάξεις που όριζαν τουλάχιστον 400 εργαζόμενους ανά κανάλι με πλήρεις και σταθερές σχέσεις εργασίας. Ρύθμιση που οι εργοδότες και ο κ. Λιβάνιος θέλουν να καταργήσουν.
Σκοπός τους είναι η ήδη κλειστή αγορά των εγχώριων ΜΜΕ να μετατραπεί σε ένα πανίσχυρο καρτέλ. Και αυτό γίνεται με συγκεκριμένα βήματα.
01 Επιστροφή στο καθεστώς του «τζάμπα» με έκπτωση 98,6% στα χρήματα που οφείλουν για τις άδειες.
02 Χάρισμα των αδειών συνδρομητικής τηλεόρασης χωρίς διαγωνισμό.
03 Κατάργηση του θεσμικού πλαισίου για τη διαφήμιση, με τον σχεδιασμό να γίνεται κεντρικά, «φωτογραφίζοντας» την Digea.
04 Απολύσεις, φτηνή ευέλικτη εργασία και εισαγωγή της κατηγορίας των «μεταφερόμενων» εργαζομένων. Εργαζόμενοι που θα δουλεύουν σε δύο εταιρείες του ίδιου εργοδότη με απουσία οποιασδήποτε διασφάλισης και με περαιτέρω εντατικοποίηση της εργασίας τους.
Ο οπισθοδρομικός κυβερνητικός σχεδιασμός για τα ΜΜΕ είναι συνεπής με την ιδεολογική και πολιτική πλατφόρμα του νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύει ο κ. Μητσοτάκης. Υπονόμευση και υποβάθμιση του δημόσιου αγαθού (ΕΡΤ), γιγάντωση των λίγων και ισχυρών με άπλετο χρήμα (λίστες Πέτσα), χαριστικές διατάξεις και επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων (θεσμικό πλαίσιο).
15
Ενα τρίπτυχο που επιτείνει το κλίμα και τις πρακτικές ελέγχου, προπαγάνδας και υποταγής, καταρρακώνει τη δημοσιογραφία και την αξιοπρεπή εργασία, πλήττει ευθέως τη δημοκρατία και την ισονομία. Μια πορεία κατηφορική και καταστροφική, την οποία πρέπει να αντιστρέψουμε πριν να είναι πολύ αργά.
Η Nατάσα Γκαρά είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ν. Εβρου και αναπληρώτρια τομεάρχης ψηφιακής διακυβέρνησης, ενημέρωσης & επικοινωνίας
