Αυτό που κάθε γνήσιος δεξιός, ακροδεξιός, θιασώτης του Μπολσονάρο και του Ορμπάν θα πρέπει να πιστώσει στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη είναι ότι κατάφερε να απλώσει πάνω από τη χώρα το μαύρο σύννεφο μιας τάξης που μυρίζει φόβο, ξύλο και αίμα. Από την εποχή του Ινδαρέ καθημερινά επίδειξη αστυνομικής δύναμης, οι στολές και η βία χωρίς αναστολές, το «σπουδαστικό της ασφάλειας» στα πανεπιστήμια, το ξύλο στους μικροαστούς της Νέας Σμύρνης, η εκπόρθηση των καταλήψεων, του Εμπρός και του «άβατου» του Εξαρχείων και τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ ήταν τα σταγονίδια που συμπυκνώθηκαν σ’ αυτό. Και από το ύψος του, βλοσυρά αυτάρκης, έμπλεος αυτοπεποίθησης και σιδήρου, ο υπουργός μάς παρέδιδε για καιρό μαθήματα του είδους «πώς να εξουδετερώσετε τον εσωτερικό εχθρό».
Υστερα ήρθε ο εσωτερικός φίλος για να τον κατεβάσει από το μαύρο σύννεφο στη μαύρη αμφισβήτηση. Ο φρουρούμενος Φουρθιώτης με άκρες στις κορυφές της εξουσίας. Οι νονοί της νύχτας που αποθρασύνθηκαν και δολοφονούν μέρα μεσημέρι δημοσιογράφους, πυγμάχους και αμάχους, χωρίς οι φύλακες του νόμου να έχουν ακουμπήσει έστω έναν. Η γενική υποψία ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της αστυνομίας. Η αίσθηση ότι όχι μόνο δεν μπορούν αλλά και δεν θέλουν. Ολα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, που έκαναν τη δημόσια τάξη του Μιχάλη μαύρο χάλι και κουρέλιασαν τον μύθο του. Ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στο αίμα. Το οργανωμένο έγκλημα βγάζει γλώσσα στην κοινωνία, την αστυνομία, την ασφάλεια του πολίτη, αλλά η αστυνομία ασχολείται με μια κυρία που τραγουδάει.
Την ταπείνωση από τους νονούς τη συμπληρώνει η καθημερινή ταπείνωση από τους διπλανούς. Μουρμούρα στην κυβέρνηση εις βάρος του. Καρπαζιές από τον Μητσοτάκη, που τον διέταξε –αυτό πια είναι ξεφτίλα– να διαλευκάνει γρήγορα τη δολοφονία Καραϊβάζ! Αρθρογραφία στον φιλικό Τύπο που θέτει ερωτήματα για το είδος της αστυνόμευσης που εφαρμόζει. Μέχρι πρόστιμο του επέβαλε ελληνικό δικαστήριο γιατί δεν εφαρμόζει δικαστικές αποφάσεις. Για να απολαύσουμε όλοι, με την ανάλογη χαιρεκακία, τον Χρυσοχοΐδη να καταφεύγει στην επικοινωνία του αμφισβητουμένου μπας και γλιτώσει από την ετυμηγορία του κατηγορουμένου. Φιγούρες για πόλεμο στις μαφίες. Εκθέσεις ιδεών για το οργανωμένο έγκλημα στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Συλλαβές υψηλών τόνων αντί για συλλήψεις δολοφόνων.
Εργαλείο του Μητσοτάκη, όργανο του πρωθυπουργού για την επιβολή μιας αντίληψης για τη δημόσια τάξη που χαϊδεύει τα αυτιά των νοικοκυραίων αλλά αφήνει απροστάτευτα τα νοικοκυριά, ο Μιχάλης πληρώνει τα σπασμένα άλλων. Αλλά και δικά του, γιατί το σφυρί του Μητσοτάκη και το τσεκούρι του Βορίδη αυτός τα κραδαίνει εδώ και καιρό πάνω από την κοινωνία. Και στην Ελλάδα το είδαμε πολλές φορές. Το σφυρί και το τσεκούρι καταλήγουν στο αγγούρι. Γι’ αυτόν που τα κρατάει…
