Εν οίδε ότι ουδέν οίδε. Ενας Σωκράτης για γέλια και για κλάµατα. Ούτε οίδε ούτε είδε αυτός που όλα τα γνώριζε και τα κατείχε. Αυτός που ήταν τόσο γνώστης των προβληµάτων που για να µας πείσει έκανε επίκληση στα πτυχία του µέσα στη Βουλή απέναντι στον απόφοιτο του Πολυτεχνείου (και µόνο) Αλέξη Τσίπρα. Ανήξερος πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ανίδεος πολιτικός, αφελής και ίσως εξαπατηµένος όπως στην υπόθεση Λιγνάδη, που ούτε γι’ αυτή γνώριζε. Αν το επικοινωνιακό επιτελείο του Μητσοτάκη συνεχίσει έτσι, µε τη βοήθεια και τη χάρη του Γιάννη Οικονόµου του Εκπροσώπου πάντα, θα πιστέψουµε ότι ο Μητσοτάκης έχει το ακαταλόγιστο. Τίποτε δεν πρέπει να του καταλογίζουµε ούτε να ζητάµε εξηγήσεις, επειδή είναι ο πρωθυπουργός που είδε φως και µπήκε. Είχε µάλιστα την ατυχία το φως να µην είναι η διέξοδος στο τούνελ, αλλά το τρένο που ερχόταν από την άλλη πλευρά.
Ο Μητσοτάκης δεν παίζει µόνο µε τη λογική µας, αλλά και µε τον θεσµό του πρωθυπουργού. Προκειµένου να µην έχει ευθύνες οµολογεί ότι δεν κυβερνούσε αυτήν τη χώρα. Ισως δηλαδή είχαν δίκιο όσοι τον κατηγορούσαν ότι είναι πρωθυπουργός των ευχάριστων τριηµέρων και της ανεµελιάς. Του βουνού και της θάλασσας, ένας trip advisor στην πολιτική, ένας θεατής των προβληµάτων που τα αντιµετωπίζει αντιλαµβανόµενος τους πολίτες ως θεατές της τηλεόρασης µέσα από την οποία τους χειρίζεται.
Για να θυµηθούµε, ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν ήξερε ότι υπάρχει µελέτη που καταγράφει ότι όσοι διασωληνώνονται εκτός ΜΕΘ πεθαίνουν. ∆εν ήξερε για τα κόλπα του Πάτση, των εισπρακτικών του και του πόθεν έσχες του. ∆εν ήξερε ούτε για το πόθεν έσχες της συζύγου του επειδή δεν ζούσαν µαζί. Σίγουρα δεν γνώριζε για τις παρακολουθήσεις των υπουργών και των λοιπών θυµάτων, όπως είχε δηλώσει άλλωστε τον Αύγουστο του 2022 στη Βουλή. Και φυσικά δεν είχε καµιά γνώση για τις συνθήκες στα τρένα που προπαρασκεύαζαν ένα µακελειό. ∆εν είχε ιδέα ούτε γι’ αυτά που επί χρόνια γράφονται στον Τύπο, τις απευθείας αναθέσεις της κ. Νικολάου και τις υπερτιµολογήσεις.
Βρισκόµαστε στο πολιτικό εκείνο σηµείο που εξαιτίας ενός τραγικού δυστυχήµατος όλα τα ψέµατα Μητσοτάκη είναι σε κοινή θέα και δεν µπορούν να καλυφθούν από τη µιντιακή συµµαχία του αλλά ούτε να σκηνοθετηθούν ως αλήθειες από τους επικοινωνιολόγους του. Αν ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν γνώριζε τίποτε για την κατάσταση στους σιδηροδρόµους, τι θα έλεγε στα εγκαίνια που θα έκανε για το σύστηµα τηλεδιοίκησης που τελικώς αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχε; Και τώρα που γνωρίζει πλέον ότι δεν είναι έτσι τα πράγµατα, ότι κάποιοι του είπαν και του έγραψαν για να πει ψέµατα, ποιους απέπεµψε ως ψεύτες και ακατάλληλους; Ούτε καν τον Κώστα Καραµανλή του Αχιλλέως, ο οποίος µόλις τον ∆εκέµβριο υποσχόταν τρένα υδρογόνου (για να µη θεωρηθεί υπερβολή του γράφοντα, αντιγράφω τίτλο από φουλ φιλοµητσοτακικό σάιτ στις 13.12.2022: «Καραµανλής: Σε εξέλιξη 125 πρότζεκτ άνω των 40 δισ. – Στόχος, τρένα υδρογόνου ως το 2025»).
Ας υποθέσουµε ότι όλοι του έλεγαν ψέµατα καθότι αναγνώριζαν την επιπολαιότητα και την ανεµελιά του, εκείνο το πληροφοριακό σύστηµα µε την ονοµασία «Μαζί», το οποίο είχε εφαρµόσει για τον έλεγχο του υπουργικού έργου, δεν τον ενηµέρωσε; Ηταν από τα πρώτα πράγµατα που ανακοίνωσε τον Ιούλιο του 2019. Το «Μαζί» δεν θα επέτρεπε σε κανέναν υπουργό να µένει πίσω στο έργο του καθώς θα ενηµέρωνε απευθείας τον πρωθυπουργό για τις καθυστερήσεις. Στο λάπτοπ του πρωθυπουργού θα άναβαν κίτρινα προειδοποιητικά σήµατα ή κόκκινα που δήλωναν αποτυχία για το έργο κάθε υπουργού. Τελικώς δεν άναβαν ούτε τα φανάρια στις γραµµές του τρένου.
Τα δε ψηφιακά συστήµατα τα οποία εφάρµοζε στη χώρα ο Μητσοτάκης και ζήλευαν ακόµη και οι Γιαπωνέζοι ήταν το γνωστό σύστηµα εξαπάτησης και προπαγάνδας. Η αριστεία, το «επιτελικό κράτος», οι startuppers, οι επενδυτές και τα funds αποδεικνύονται η µεθόδευση της εξαπάτησης και η πορεία προς την καταστροφή.
Εχει σηµασία για το άµεσο µέλλον –αυτό στο οποίο δεν θα υπάρχει πολιτικά Κυριάκος Μητσοτάκης– να ξεκαθαρίσουµε µερικά πράγµατα. Ολη αυτή η µεθόδευση εξαπάτησης την οποία υπηρέτησε ο Μητσοτάκης δεν είναι δική του πατέντα. ∆εν θα µπορούσε άλλωστε να συλλάβει ένα τέτοιο σχέδιο ο ίδιος. Ο Μητσοτάκης έφερε στην Ελλάδα µέσω των επικοινωνιολόγων αλλά και των ιδεολογικών του πεποιθήσεων ένα σύστηµα που επικρατεί διεθνώς και στρέφεται ενάντια στους πολίτες. Αυτό το σύστηµα επικαλείται την αριστεία, την επιδεικνύει σε µορφή πτυχίων και µεταπτυχιακών, τις περισσότερες φορές την πλαστογραφεί, για να οδηγήσει τους πολίτες σε µια αυταπάτη και τελικώς στην αποδοχή των χειρότερων πολιτικών.
Στο βιβλίο του «Η τυραννία της αξίας» (εκδόσεις Πόλις, το συνιστώ ανεπιφύλακτα) ο Μάικλ Σαντέλ περιγράφει πώς η πολυσυλλεκτικότητα της κοινωνίας, τα κριτήρια για τη χρησιµότητα των ανθρώπων και την ωφελιµότητά τους παραδίδονται στην αλαζονεία και την τυραννία της αξίας. Η κοινωνία παύει να λειτουργεί µε ζητούµενο το όφελός της, παύει να αξιολογεί µε αυτό το κριτήριο τους ανθρώπους και τις πολιτικές αποφάσεις και γίνεται έρµαιο της τεχνοκρατίας που υπόσχεται το µέλλον. Οι τεχνοκράτες, που µπορεί να είναι τενεκέδες ή κυνικοί και απροσάρµοστοι κοινωνικά (αυτό δεν το γράφει ο Σαντέλ αλλά το υποστηρίζει ο γράφων), επιδεικνύουν τα προσόντα τους σαν µαγική συνταγή για τον κόσµο. Αρκετές φορές τα προσόντα είναι πλαστά και κατασκευασµένα. Αυτός είναι ο λόγος που στην Ευρωπαϊκή Ενωση εντοπίζονται πολύ συχνά λογοκλοπές µέσω των οποίων οι φιλόδοξοι πολιτικοί επιχειρούν να φιλοτεχνήσουν την αριστεία τους µε µεταπτυχιακά και διδακτορικά που δεν είναι δικά τους.
Ενα τέτοιο φαινόµενο κατασκευής αριστείας ζήσαµε και στην Ελλάδα µε τη νεαρή Ελένη Αντωνιάδου, η οποία κατάφερε να εµφανίζεται ως Ελληνίδα ερευνήτρια της NASA, να βραβεύεται από την υπουργό Κεραµέως και άλλους κυβερνητικούς παράγοντες, ενώ στην πραγµατικότητα δεν είχε τέτοια σχέση. Στις ΗΠΑ η… σούφι της επιχειρηµατικότητας της Σίλικον Βάλεϊ, Ελίζαµπεθ Χολµς, καταδικάστηκε πρόσφατα επειδή κατάφερε να εξαπατήσει επιχειρηµατίες αποσπώντας δισεκατοµµύρια στο πρότζεκτ Theranos. Πριν από την καταδίκη σύσσωµος ο Τύπος των ΗΠΑ αλλά και πολιτικοί πρώτης γραµµής προώθησαν το θαύµα της αριστείας της Χολµς ώστε να µπορέσει να εξαπατήσει και να κλέψει.
Η αριστεία τύπου Μητσοτάκη και Χολµς αναπαράγεται µέσα από περιστρεφόµενες πόρτες όπου ο ένας άριστος δίνει τα εύσηµα στον άλλο και όλοι µαζί ορίζουν το πρότυπο µιας τεχνοκρατικής κίβδηλης αξιοκρατίας. Να θυµίσω ότι τα µεταπτυχιακά Μητσοτάκη έχουν αρκετές µαύρες τρύπες για τις οποίες ουδέποτε έδωσε εξηγήσεις.
Το σύστηµα αυτό µπορεί να ανακυκλώνεται και να επικρατεί µέχρις ενός σηµείου. Οταν η πραγµατικότητα συγκρουστεί µε το απατηλό αφήγηµα (κάτι τέτοιο έγινε µε την τραγική σύγκρουση των τρένων) τότε οι άξιοι αποδεικνύονται ανάξιοι και µπαίνουν σε κοινή θέα. Το πρώτο πράγµα που κάνουν είναι να αποδώσουν ευθύνες στους άλλους, ενώ ως άξιοι θα έπρεπε να τις οµολογήσουν.
Εδώ ταιριάζει αυτό που λέει ένας φίλος και όχι ο Σαντέλ: «Ο Μητσοτάκης δεν ήξερε, δεν ρώταγε;».
