Έλεγα να γράψω για το politico, το έγκυρο διεθνές πολιτικό site που απένειμε στον Πρωθυπουργό μας… βραβείο κατασκοπείας 2023, αλλά «who cares?».
Δεν το ξέραμε;
Δεν είχαν βγει όλα τα στοιχεία;
Πήγαν οι πολίτες στις κάλπες του 2023 χωρίς να γνωρίζουν ότι ο Πρωθυπουργός είχε στήσει μίνι Στάζι στο Μαξίμου;
Φυσικά και γνώριζαν.
Ή μήπως δεν ήξεραν οι πολίτες ότι 57 νέα παιδιά δολοφονήθηκαν στα Τέμπη επειδή δεν υπήρχε τηλεδιοίκηση και επειδή ο σταθμάρχης ήταν κομματικό ρουσφέτι;
Φυσικά και γνώριζαν.
Το 2023, που φεύγει, διδάσκει πολλά για ό,τι έρχεται: Όταν επανακλέγεται με θρίαμβο και χωρίς αντίπαλο ένας πολιτικός που χρεώνεται την παρακολούθηση των πολιτικών και επιχειρηματιών της χώρας καθώς και την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας 57 ανθρώπων, μην περιμένετε τίποτα καλό συλλογικά για το 2024.
Ποια αντιπολίτευση;
Ο Κασσελάκης τρώει ήδη τη «λάσπη Τσίπρα». Έκανε μία πολιτική πρόταση ο Τσίπρας; Έβγαινε το μιντιακό σύστημα να τον πει μαδουραίο, πρόεδρο δεκαπενταμελούς, αναρχοάπλυτο, προδότη – και τον ακύρωσε πλήρως.
Κάνει ο Κασσελάκης μία πολιτική πρόταση; Βγαίνουν και μιλούν για τον απολίτικο, ανίδεο Κεν του Μαϊάμι – και θα τον ακυρώσουν πλήρως.
Οι προτάσεις φεύγουν, η λάσπη κολλάει πάνω σου. Και το σύστημα Μητσοτάκη φτιάχνει την πιο στέρεη λάσπη που πέρασε από τη χώρα.
Ποια αντιπολίτευση;
Ο Ανδρουλάκης είναι παρακολουθούμενος, τι να σου κάνει; Ξέρει μέχρι πού φτάνουν τα όρια αυτών που μπορεί να πει. Ο απειλούμενος δεν απειλεί.
Μητσοτάκης 2024, θα είναι η χρονιά.
Ο άνθρωπος που έστησε ένα ολόκληρο πολιτικό – μιντιακό – παρακρατικό δίκτυο και έγινε ο απόλυτος άρχων.
Θα μπορούσε αυτό να συμβεί σε μία Ελλάδα πριν από 20 – 30 χρόνια. Πιστεύω πως όχι. Ας πούμε μια αλήθεια, μέρες που είναι: Άλλαξε αυτός ο λαός. Όχι ότι δεν είχε τρωτά, αλλά άλλαξε η βασική του δομική ουσία: το ενδιαφέρον για τον άλλο, η αλληλεγγύη, η έγνοια για τον διπλανό.
Ο λαός αυτός υπέστη πολλαπλά σοκ: Φτωχοποίηση, τρία μνημόνια, ήρθε και η Πανδημία και τον αποτελείωσε. Αρρώστησε βαθιά στη ρίζα του, δεν ήταν μια γριπούλα που παίρνεις κάτι και περνάει. Ο ελληνικός λαός έγινε εαυτός. Και σ’ έναν λαό που έγινε εαυτός, ο Μητσοτάκης είναι ο κατάλληλος ηγέτης του.
Κι εμείς;
Τι κάνουμε εμείς;
Οι εκδρομείς της μειοψηφίας;
Περιμένουμε την ανατροπή; Αγωνιζόμαστε για το τέλος αυτής της πολιτικής σήψης;
Δεν το νομίζω πια.
Προσωπικά, αυτό που κάνω μιλώντας και γράφοντας, είναι να διαχωρίσω τη θέση μου. Να πω ένα «δεν ανήκω σε αυτήν την παρακμή και δεν τη στηρίζω».
Σκασίλα μας, θα πείτε. Τη στηρίζει η πλειοψηφία.
Όμως το παιχνίδι δεν παίζεται πια με όρους πλειοψηφίας.
Το παιχνίδι χάθηκε.
Όλο το θέμα είναι να μην μπεις κι εσύ στον βούρκο αλλά να περπατήσεις γύρω γύρω.
Γιατί θα έρθουν άλλες γενιές.
Θα γεννηθούν νέοι άνθρωποι, που θα ρωτήσουν κάποτε: «καλά, πώς τη δεχτήκατε τόση κατάντια;».
Το θέμα είναι να μπορείς να πεις σ’ εκείνη τη μελλοντική εποχή, στην οικογένεια, στους φίλους, στο παιδί σου, στα εγγόνια σου: «εγώ τη σκοτεινή εποχή δεν ήμουν με την πλειοψηφία».
Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, έγραφε η Λίνα Νικολακοπούλου.
Και της αξιοπρέπειας, θα πρόσθετα.
Είναι η ευχή μου για το 2024. Να μπορέσουμε να σώσουμε κάτι από την προσωπική μας αξιοπρέπεια, να μείνουμε με το βλέμμα ψηλά σε μία χώρα που σε ρουφάει προς τα κάτω.
