«Το σύνθημα “Μητσοτάκη…” επικράτησε για πολλούς λόγους, αλλά μην ξεχνάμε έναν βασικό: Τη συντομία του: Δύο λέξεις. Μόνο έτσι, οι πολίτες θα μπορούσαν -σαν σε ανταρτοπόλεμο- να σπάσουν τη μιντιακή ομερτά, να μιλήσουν προτού προλάβει η κάμερα να κλείσει»
Ξεκαθαρίζω εξαρχής ότι δεν πρόκειται να συμπληρώσω τις τρεις τελείες. Δεν έχει κανένα νόημα. Όλοι ξέρουμε τη συνέχεια, και αυτή ακριβώς είναι η επιτυχία ενός συνθήματος που ξεκίνησε από υβριστικό – γηπεδικό, όμως έχει περάσει πλέον στο συλλογικό ασυνείδητο.
Στην αρχή, πριν από τις πυρκαγιές, κατ’ εντολήν Μαξίμου, φυλλάδα προσπάθησε να μου αποδώσει την πατρότητα του συνθήματος – κάποια ακροδεξιά site μάλιστα αναδημοσίευσαν την είδηση, ενώ τα διατεταγμένα τρολ προσπάθησαν να δημιουργήσουν το ανάλογο κλίμα. Ήταν, φυσικά, άλλο ένα ψέμα. Τόσο μαζικά συνθήματα δεν επιβάλλονται με ένα τουίτ ή με ένα άρθρο, ξεκινούν από κάτω προς τα πάνω. Από το ξέσπασμα ενός πολίτη, από την αδυναμία του να αντιδράσει διαφορετικά σε συνθήκες αγανάκτησης.
Τώρα που το σύνθημα έχει πλέον παγιωθεί, από μία απόσταση και όχι εν θερμώ, μπορούν να γίνουν κάποιες παραδοχές:
Καταρχάς, είναι η πρώτη φορά ύστερα από πάρα πολλά χρόνια που διαδίδεται ένα σύνθημα για τον πρωθυπουργό της χώρας. Αν δεν κάνω λάθος, οι προηγούμενες φορές που προσωπικά συνθήματα είχαν κυριαρχήσει, αφορούσαν πάλι σε… Μητσοτάκη. Από το «Μητσοτάκη Κάθαρμα» μέχρι το «Καλύτερα παπάκι παρά το Μητσοτάκη».
Η δεύτερη διαπίστωση που μπορεί να κάνει κανείς, αφορά στη θηριώδη διάδοση του συνθήματος. Από πλακάτ μέχρι τοίχους, από γκράφιτι στην Ελλάδα μέχρι πρωτεύουσες του εξωτερικού, από ατομική προφορική χρήση μέχρι χορό στα κλαμπ και από σύνθημα οπαδών ποδοσφαιρικής ομάδας μέχρι εικαστική performance. Για πρώτη ίσως φορά, ένα ετερογενές πλήθος συντονίζεται γύρω από το ίδιο σύνθημα.
Τρίτον, η ποιότητα του συνθήματος. Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία βρισιά η οποία αποκτά αμιγές πολιτικό περιεχόμενο, υπερβαίνοντας αισθητικούς όρους και κανόνες: Μητσοτάκη μπιπ, γιατί μας έχεις μπιπ τη ζωή.
Το σύνθημα «Μητσοτάκη…» επικράτησε για πολλούς λόγους, αλλά μην ξεχνάμε έναν βασικό: Τη συντομία του: Δύο λέξεις. Μόνο έτσι, οι πολίτες θα μπορούσαν -σαν σε ανταρτοπόλεμο- να σπάσουν τη μιντιακή ομερτά, να μιλήσουν προτού προλάβει η κάμερα να κλείσει. Με ένα σύνθημα που χρειάζεσαι μόλις δυο δευτερόλεπτα για να το πεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι το σύνθημα ειπώθηκε πρώτη φορά σε ανοιχτή τηλεοπτική κάμερα, με τον καμεραμάν και τον ρεπόρτερ αιφνιδιασμένους. Έκτοτε, τα κανάλια προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο περιορίζοντας τις ζωντανές συνδέσεις και υπεύθυνοι εκπομπών τρέμουν μη σκάσει η στραβή στη βάρδιά τους. Όμως τώρα είναι αργά. Όπου κι αν πας και πεις «Μητσοτάκη…», σου απαντούν με το ίδιο ρήμα.
