Νομίζω ότι η σωστή λέξη για αυτό που συμβαίνει δεν είναι, απλά, φίμωση αλλά τρομοκρατία. Πραγματικά, πρέπει να μας προβληματίσει για ποιο λόγο φτάσαμε στο σημείο να μας κυβερνά ένα χουντικό καθεστώς. Κάποιος τους ψήφισε και αυτό είναι που πρέπει να μας προβληματίζει. Αυτό είναι το ουσιαστικό. Ολα τα επακόλουθα για μένα είναι αναμενόμενα. Και ο αυταρχισμός, και η λογοκρισία, και ό,τι έχουμε να δούμε ακόμα… Οι εποχές μπορεί να έχουν αλλάξει, να μην έχουμε –για παράδειγμα– ξερονήσια να «διχαστούμε» οι εξόριστοι, αλλά οι «εξορίες», οι καταδιώξεις και η τιμωρία σήμερα έχουν άλλο πρόσωπο, μα εξίσου αποτελεσματικό.
Ο αυταρχισμός και το παρακράτος έχουν νέα μορφή, νέα μέσα και νέους τρόπους επιβολής και δράσης. Είναι παγίδα οι αναχρονιστικές συγκρίσεις. Ας δώσουμε έμφαση στην ανελευθερία που βιώνουμε στο σήμερα. Οταν έχεις ένα καθεστώς που δεν συμπαθεί και τόσο τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν ανέχεται τη διαφορετική άποψη και έκφραση, τότε να τα περιμένεις όλα. Αυτή τη στιγμή ζούμε μια εικονική ελευθερία, μια παρωδία δημοκρατίας, με μόνη «επιλογή» το να είσαι σύμφωνος.
Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στους καλλιτέχνες είναι ξεκάθαρη εδώ και δύο χρόνια. Δεν θεωρούμαστε απλά σαν «ο τελευταίος τροχός της αμάξης», δεν τους κάνουμε ούτε για ρεζέρβα. Αναστολή άσκησης επαγγέλματος, μη βιώσιμες συνθήκες εργασίας, απαγορεύσεις χωρίς υγειονομική λογική. Και φτάνουμε σε τραμπουκισμούς σε παραστάσεις, προφίλ στο διαδίκτυο «κατεβαίνουν», μόνο που δεν έχουν αρχίσει οι συλλήψεις, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Η τέχνη ενεργοποιεί, αφυπνίζει και «βάζει ιδέες».
Και αυτό θεωρείται επικίνδυνο. Οσο υπάρχει κόσμος εκεί έξω που μέσα στην ομιχλώδη σκέψη του θωρεί αυτές τις κυβερνητικές τρομακτικές πολιτικές ως αναγκαίο κακό ή εφήμερες, είτε –ακόμα χειρότερα– λογικές ή και φυσιολογικές, τότε σίγουρα οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια προς ακόμη σκοτεινότερες ημέρες. Και τότε, όσο και να ξυπνήσεις, όσο και να ανοίξεις τα μάτια σου, δεν θα βλέπεις τίποτα. Το μόνο που θα σου μένει είναι να συνηθίσεις στο σκοτάδι.
