Ο_x000D_
χώρος του Mister 100 θυμίζει τις εποχές που τα πιτσιρίκια έκαναν κοπάνα από το_x000D_
σχολείο για να παίξουν μπιλιάρδο.
Είναι γεμάτο αναμνήσεις, κύπελλα από πρωταθλήματα και παλιές φωτογραφίες του Στέλιου Καζαντζίδη και του Ακη Πάνου αλλά και μουσικών που συχνάζουν στο μαγαζί. Η Δήμητρα Λουμπαρδιά είναι από τους ανθρώπους που όλοι θα ήθελαν να ακούσουν τις ιστορίες τους και να πιουν ένα ποτό μαζί τους, παρόλο που οι πελάτες της τη φωνάζουν «Θάτσερ» λόγω του αυστηρού προφίλ που έχει καλλιεργήσει.
Το μαγαζί άνοιξε το 1995. Ο γιος της κ. Δήμητρας αγαπούσε πολύ το μπιλιάρδο και αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό. «Μπήκα κι εγώ στο μαγαζί για να τον βοηθήσω. Είναι παράξενος ο κόσμος που συχνάζει στα μπιλιαρδάδικα, έχει ιδιοτροπίες και ο καθένας θέλει να τον προσέξεις με τον καλύτερο τρόπο. Από τότε βρίσκομαι εδώ σε καθημερινή βάση. Εμαθα να φτιάχνω καφέ και να σερβίρω ποτά και μεζεδάκια. Οι πελάτες μου ήθελαν και λίγο φαγάκι μαζί με την μπίρα τους και έτσι άρχισα να κάνω μικροπραγματάκια. Μου αρέσει που έρχομαι σε επαφή με κόσμο. Τους προσέχω όλους να μην πιουν πολύ, να μη λερώσουν, να μη χαλάσουν το τραπέζι. Παίζω και λίγο μπιλιάρδο, αλλά δεν θα έλεγα ότι είμαι καλή παίκτρια, απλώς κρατάω τη στέκα. Στην αρχή είχα μια τάση να μάθω πέντε πράγματα, αλλά δεν μου έμενε χρόνος για εξάσκηση».
Η γειτονιά δεν είχε τον νεανικό χαρακτήρα και τη ζωντάνια που έχει σήμερα. «Ο δρόμος είχε μόνο εμπορικά καταστήματα. Οταν ξεκίνησε η κρίση έκλεισαν σχεδόν όλα τα μαγαζιά. Από την οδό Δημητρακοπούλου φοβόσουν να περάσεις το βράδυ. Ο ιδιοκτήτης μού γκρίνιαζε για το ενοίκιο επειδή το είχα κατεβάσει, αλλά του έλεγα να περάσει μια βόλτα το βράδυ για να δει την κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια όμως αρκετοί νέοι άνθρωποι έχουν ανοίξει ωραία στέκια και ο κόσμος μαζεύτηκε. Το μετρό έχει δώσει μεγάλη ώθηση. Επίσης, με αυτά τα Αirbnb, πώς τα λένε, υπάρχει πολύς κόσμος που βγαίνει ελεύθερος στην Αθήνα για να περπατήσει. Πιο παλιά τους έπαιρνε το πρακτορείο από το χέρι».
Η Μάργκαρετ Θάτσερ και οι καραμπόλες
Η κ. Δήμητρα κρατάει τις ισορροπίες σε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν συχνάζουν πολλές γυναίκες. «Στην αρχή ήταν παράξενο να συναναστρέφομαι με τόσους άντρες. Πάντοτε ήμουν μοναχικός τύπος και σπιτόγατος. Με πρόσεχαν όμως όλοι και μου φέρονταν καλά και έτσι συνήθισα. Οσοι έχουν μπει στο μαγαζί είναι τακτικοί και καθημερινοί πελάτες και έχουμε γίνει φίλοι. Αρχισα κι εγώ να είμαι λίγο πιο αυστηρή για να ελέγχω την κατάσταση. Το βράδυ αν κάποιοι πίνουν λίγο παραπάνω και βλέπω ότι έχουν φτάσει στο τρίτο ποτό, τους λέω “παιδιά, σαν να είναι ώρα να φεύγουμε”. Είμαι δηλαδή λίγο “Θάτσερ”. Ετσι με φωνάζουν για καλαμπούρι. Οι πελάτες έχουν τη δική τους διάλεκτο. “Πώς έπαιξες έτσι την καραμπόλα;”, “Σου πέρασε παράθυρο” είναι μερικές από τις εκφράσεις που ακούγονται. Δεν έχουμε όμως μόνο άντρες στο μαγαζί. Ερχονται νέα ζευγάρια και μεγάλες γυναίκες που είναι χρόνια πελάτισσες». Η διακόσμηση δεν έχει αλλάξει καθόλου μέσα στα χρόνια. «Αυτά είναι ενθύμια για εμάς, έχουμε μια ιστορία. Τα κύπελλα στα ράφια είναι από πρωταθλήματα που έχουμε διοργανώσει».
Με την οικονομική κρίση πολλοί πελάτες άρχισαν να φεύγουν και η κ. Δήμητρα έβαλε τραπέζια για αμερικάνικο μπιλιάρδο για να μπορέσει να τους κρατήσει. «Στην αρχή είχαμε μόνο τραπέζια για γαλλικό μπιλιάρδο και από το πρωί έως τα ξημερώματα έπαιζε κόσμος συνέχεια. Με την κρίση όμως τα πράγματα άλλαξαν δραματικά και έτσι κάναμε τη στροφή και βάλαμε και αμερικάνικο. Αυτό μας έδωσε καινούργιους πελάτες και τουρίστες που έμεναν στην περιοχή. Δεν πιστεύω ότι πέρασε η μόδα για το μπιλιάρδο, απλώς η κρίση έκανε τους ανθρώπους να το σταματήσουν. Οι νέοι καθηλώθηκαν στο σπίτι τους με την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει και παίζουν ξανά τα παιδιά. Μια κυρία είχε έρθει πρόσφατα από το Κολωνάκι με δύο μικρά κοριτσάκια. Μου είπε “κ. Δήμητρα, θέλω να τα φέρνω για να τα αποσπάσω από το κινητό. Να καταλάβουν ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα εκεί έξω”».
Γλέντια με μουσική στις ιδιαίτερες περιστάσεις
Γύρω από το μαγαζί έχει δημιουργηθεί μια παρέα με αγάπη για τη μουσική. «Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πολλοί έπαιζαν μπιλιάρδο την ώρα της αλλαγής του χρόνου. Περνάμε καλά εδώ. Θα ακούσουμε τη μουσική μας και θα πούμε και δυο κουβέντες. Θα βάλουμε ξένη μουσική, ελληνική μουσική, ρεμπέτικα, ακόμη και κλαρίνο θα ακούσουμε αν υπάρχει κέφι». Στους τοίχους μπορεί κανείς να δει φωτογραφίες γνωστών μουσικών που συχνάζουν στο μαγαζί. «Ο Γιώργος Μαργαρίτης μάς επισκέπτεται όταν έχει ελεύθερο χρόνο. Είμαστε φίλοι. Εχουν περάσει και άλλοι από δω. Ο Λάμπρος Καρελάς με τα Παιδιά από την Πάτρα, ο συνθέτης Πέτρος Βαγιόπουλος, ο Θοδωρής Παπαδόπουλος από την Οπισθοδρομική Κομπανία. Οταν βγαίνουμε για να ακούσουμε τους φίλους μας κάνουμε κέφι και χορεύουμε. Ο Πέτρος Βαγιόπουλος λέει πάντα ότι άμα στο μαγαζί έχει τη Δημητρούλα, δεν χρειάζεται κανένας άλλος. Μου αρέσει ο χορός και αν δεν χορέψω, δεν περνάω καλά. Τι διασκέδαση είναι να κάθεσαι σε μια καρέκλα και να βλέπεις; Μια ολόκληρη χρονιά μόλις κλείναμε το μαγαζί πηγαίναμε όλοι μαζί να ακούσουμε τον Θοδωρή Παπαδόπουλο».
Η κ. Δήμητρα στις ιδιαίτερες περιστάσεις στρώνει τραπεζομάντιλο πάνω στα τραπέζια και στήνει γλέντια με μουσική. «Θυμάμαι πολύ έντονα μια απρόβλεπτη νύχτα που παίξαμε μουσική με τους καλλιτέχνες. Διοργανώνουμε και αποκριάτικες βραδιές με μασκαράδες. Κάθε χρόνο ετοιμάζω μόνη μου όλα τα μεζεδάκια και στρώνω ένα ωραίο τραπεζομάντιλο πάνω στο μπιλιάρδο. Επίσης, στη γιορτή μου και στη γιορτή του γιου μου του Ανδρέα έρχεται πολύς κόσμος. Η σπεσιαλιτέ μου είναι οι πατάτες τηγανητές και το μπιφτέκι με πίτα. Τις πατάτες μου δεν τις ξεχνάει κανείς. Ο Γιώργος Μαργαρίτης τρώει πάντοτε όταν περνάει».
Οταν τη ρωτάω για τη γενικότερη κατάσταση, η κ. Δήμητρα υποστηρίζει ότι τα πράγματα θα διορθωθούν σταδιακά. «Για τα πολιτικά δεν μπορώ να μιλήσω γιατί δεν είμαι πολιτικός. Εχουμε όμως μια χώρα σε πολύ καλή θέση και δεν πρέπει να την αφήσουμε να γκρεμιστεί. Εμείς παλέψαμε, η δική μου η γενιά έφτιαξε κάτι. Αν κάνουν το ίδιο και οι νέοι, ίσως να σώσουμε κάτι».
INFΟ
Mister 100, Δημητρακοπούλου 53-55, Κουκάκι
