Μια συζήτηση με τον Μικ Μποξ, ιδρυτικό μέλος των Βρετανών θρύλων, με αφορμή τις εμφανίσεις τους σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα
Οι Uriah Heep «σμίλεψαν» στη δεκαετία του 1970 τον hard rock ήχο μαζί με γκρουπ όπως οι Led Zeppelin, οι Deep Purple, οι Black Sabbath. Το «July morning» και το «Easy living» θεωρούνται πλέον κομμάτια της πολιτισμικής μας ταυτότητας. Μες στις πέντε δεκαετίες που μεσολάβησαν από την πρώτη τους εμφάνιση ορισμένοι έφυγαν, ήρθαν άλλοι, αλλά η ψυχή του γκρουπ παρέμεινε η ίδια. Βάζω στα ακουστικά το «Lady in black» λίγο προτού μιλήσω με τον Μικ Μποξ, κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος του σχήματος, και αναρωτιέμαι πώς σκέφτεται ένας άνθρωπος γνωρίζοντας ότι η μουσική του έχει μπει (βινύλια και cd) σε πάνω από 45 εκατομμύρια σπίτια σε όλο τον κόσμο.
Η οθόνη ανοίγει και με υποδέχεται μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο, το οποίο διατηρεί καθ’ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας, η οποία γίνεται με αφορμή τις δύο εμφανίσεις των Uriah Heep σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Φέτος γιορτάζουν τα 50 χρόνια από την ίδρυσή τους – στην πραγματικότητα είναι 52, αλλά η περιοδεία είχε αναβληθεί λόγω πανδημίας. «Είναι υπέροχα που είμαστε ξανά on the road. Νιώθουμε ότι είμαστε εκεί που πρέπει. Ανυπομονούσαμε να συναντήσουμε και πάλι το κοινό» λέει και η κουβέντα πηγαίνει αμέσως στο νέο άλμπουμ με τίτλο «Chaos and color» που θα κυκλοφορήσει στις 27 Ιανουαρίου – «Αφορά» εξηγεί «τις δύσκολες καταστάσεις που ζούμε τα τελευταία χρόνια και όσα κάνουμε για να βγούμε απ’ αυτές».
Οταν οι Uriah Heep ξεκίνησαν κανείς τους δεν περίμενε ότι θα έγραφαν ιστορία. «Δεν πιστεύω ότι ξεκινά κάποιος έχοντας αυτό στο μυαλό του. Ωστόσο η μουσική είναι πολύ δυνατό μέσο και πραγματικά νιώθω όμορφα που τα τραγούδια μας κράτησαν στον χρόνο. Αυτό μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε να γράφουμε μέχρι σήμερα». Εξηγεί ότι κανείς δεν έχει τη μαγική συνταγή. «Κάποια τραγούδια μας έγιναν μεγάλες επιτυχίες σε παγκόσμιο επίπεδο, κάποια άλλα όμως άγγιξαν συγκεκριμένα κοινά, δηλαδή σε κάποιες χώρες πήγαν καλά ενώ σε άλλες όχι τόσο».
«Αφήσαμε μακριά μαλλιά και παίζαμε δυνατά»
Συζητάμε για τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που ευνόησαν την άνθηση του ροκ την περίοδο που ιδρύθηκαν οι Uriah Heep. «Προερχόμαστε από ένα περιβάλλον όπου η συμπεριφορά και το ντύσιμο ήταν πολύ συντηρητικά και μετρημένα. Θέλαμε να το αλλάξουμε αυτό, ήμασταν νέοι και νιώθαμε ασφυκτικά με τόση επιβεβλημένη τάξη. Ετσι δημιουργήσαμε μια πραγματικότητα όπου τα πάντα ήταν ηχηρά, μεγαλύτερα, πιο πολύχρωμα. Αφήσαμε μακριά μαλλιά, ντυνόμασταν πιο ευφάνταστα, παίζαμε δυνατά. Ηταν πολύ δημιουργική περίοδος. Το πιο όμορφο κομμάτι των 70s ήταν οι μπάντες, τότε που μαζευόμασταν και παίζαμε παρέα. Φτάναμε τη μουσική στα άκρα, πειραματιζόμασταν και αυτό ήταν απολύτως υγιές – σε αντίθεση μ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα που άλλοι ορίζουν τι θα παίξουν οι μουσικοί, τι θα φορέσουν και τι θα πουν. Το βρίσκω απολύτως αρρωστημένο» καταλήγει ο Μικ Μποξ.
Μιλάμε για τις πρώτες μέρες του γκρουπ, τότε που άλλαξε όνομα από Spice σε Uriah Heep. «Η αλλαγή» μaς εξηγεί «έγινε τον Δεκέμβριο του 1969. Τότε το Λονδίνο είχε γεμίσει αφίσες με τον Κάρολο Ντίκενς, γιατί το 1970 συμπληρώνονταν εκατό χρόνια από τη γέννησή του. Ο μάνατζέρ μας ήξερε ότι θέλαμε να αλλάξουμε το όνομά μας και μας πρότεινε το Uriah Heep – έτσι λεγόταν ένας μοχθηρός χαρακτήρας στον “Ντέιβιντ Κόπερφιλντ”». Θυμάται τις ημέρες που πέρασαν στο στούντιο για το άλμπουμ-ντεμπούτο τους «…Very ’eavy… Very ’umble», τότε που, όπως λέει, «δεν είχαμε σχεδόν καθόλου εμπειρία από στούντιο και ήμασταν ψαρωμένοι. Οταν όμως ακούσαμε την ηχογράφηση καταλάβαμε ότι μόλις είχαν γεννηθεί οι Heep».
«Στις συναυλίες μας έρχονται άτομα από 7 έως 70 χρόνων»
Το πιο αναπάντεχο που του έχει συμβεί στις πέντε δεκαετίες επί σκηνής ήταν όταν στα 70s, σε μια περιοδεία στις ΗΠΑ, παραπάτησε την ώρα της συναυλίας κι έσπασε το χέρι του. «Τρεις μήνες ήμουν στον γύψο, καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό σε πρακτικό επίπεδο και ειδικά για κάποιον μουσικό. Hταν αφόρητος ο πόνος – μου έκαναν τρεις ενέσεις απανωτές για να τον καταπραΰνουν». Τι έχει αλλάξει στο κοινό από τότε μέχρι τώρα; «Στην ουσία τίποτε, είναι όσο ενθουσιώδεις ήταν και τότε. Μόνο που τώρα οι ηλικίες όσων έρχονται να μας ακούσουν είναι από επτά έως 70 χρόνων» λέει γελώντας δυνατά.
Σχετικά με τον τρόπο που λειτουργεί σήμερα η μουσική βιομηχανία λέει: «Εχει αλλάξει όλο το σύστημα παραγωγής και διανομής. Τα πάντα πλέον περνούν μέσα από ένα καλώδιο. Ο κόσμος δεν αγοράζει ένα δίσκο για να τον ακούσει και να τον κρατήσει στη δισκοθήκη του, αλλά κατεβάζει από το ίντερνετ, ακούει και κάνει delete. Αυτή όμως είναι η νέα εποχή και καλούμαστε να την κατανοήσουμε και να βρούμε τη δική μας θέση».
