Ο µητσοτακισµός είναι και νεοφιλελευθερισµός και νεποτισµός µαζί. Γι’ αυτό άλλωστε ο σηµερινός πρωθυπουργός έχει δηλώσει «δεν είµαστε όλοι ίδιοι, δεν είµαστε όλοι ίσοι, δεν πρόκειται να γίνουµε ποτέ όλοι ίδιοι», εννοώντας προφανώς ότι όσο περνάει από το χέρι του και το χέρι των οµοίων του δεν πρόκειται ποτέ να γίνουµε ίσοι.
Επιπροσθέτως ο Κυριάκος Μητσοτάκης (εκλεκτός ενός συστήµατος που ξεκίνησε από τον σηµιτισµό, συναντήθηκε µε τον Γιώργο Παπανδρέου και έπαιξε µε τον Βενιζέλο για να καταλήξει στον ίδιο) θεωρεί ότι λόγω… οικογενείας είναι ανώτερος των «µεταρρυθµιστών» που του άνοιξαν τον δρόµο και ουσιαστικά τον επέβαλαν στην παραδοσιακή κεντροδεξιά.
Θεωρεί, µε άλλα λόγια, ότι ως «πορφυρογέννητος» ο οποίος έχει και το χρίσµα του συστήµατος δικαιούται να ισχυρίζεται ό,τι τον βολεύει, να υποστηρίζει το ένα και αµέσως µετά το άλλο, να εγκαλεί χωρίς επιχειρήµατα οποιονδήποτε και να θέτει εαυτόν υπεράνω νόµων και κανόνων.
Γι’ αυτό όταν η ∆ικαιοσύνη παίρνει µια απόφαση που µπορεί να ενταχτεί στις αφηγήσεις του και να προωθηθεί επιτυχώς από τα πετσωµένα ΜΜΕ ζητάει να σεβόµαστε τις δικαστικές αποφάσεις και ξιφουλκεί –µε τη βοήθεια των συστηµικών ΜΜΕ βεβαίως– εναντίον όποιου ασκεί στοιχειωδώς κριτική. Εάν όµως η ∆ικαιοσύνη δεν πάει µε τα νερά του, τότε οι αποφάσεις της είναι… ανύπαρκτες, τις γράφει χωρίς αιδώ στα παλιά του τα παπούτσια και επιµένει στα ψέµατά του, βέβαιος ότι οι τηλεοπτικοί σταθµοί «του», τα τρολ του και οι εφηµερίδες «του» θα προβάλουν µόνο τις δικές του «αλήθειες», δηλαδή τα ψέµατά του, αδιαφορώντας για τα πραγµατικά στοιχεία, τις δηλώσεις όσων τον κριτικάρουν και τις δικαστικές αποφάσεις.
Με αυτά τα δεδοµένα είναι απολύτως εξηγήσιµο γιατί µισεί τo Documento και γιατί στοχοποιεί τους δηµοσιογράφους του και πρώτα απ’ όλους τον Κώστα Βαξεβάνη. Επειδή η ανεξάρτητη δηµοσιογραφική έρευνα δεν του επιτρέπει να µείνει ανεξέλεγκτος όπως θα ήθελε. Και επειδή δεν τον άφησε να µείνει πολιτικά στο απυρόβλητο όπως επιθυµούσε και όπως ίσως θα κατάφερνε σε κάποιες περιπτώσεις που η αντιπολίτευση ενδοσκοπούσε αν δεν υπήρχαν οι ενοχλητικές φωνές και η δηµοσιότητα που προκλήθηκε.
Αυτή όµως η άρνηση ελέγχου και η απόλυτη δυσανεξία στην κριτική που έρχονται κατευθείαν από τη φεουδαρχία, αυτοί οι ακκισµοί στις παρεµβάσεις στη Βουλή που µοιάζουν να αντιγράφουν τη στάση του γόνου του τσιφλικά στην πλατεία του χωριού είναι απολύτως εχθρικά στη δηµοκρατία. Κι αυτό πρέπει να το αντιληφθούµε όλοι, ιδίως οι δηµοσιογράφοι και οι δηµοσιογραφικές ενώσεις, προτού να είναι αργά. Επειδή η προστασία της δηµοκρατίας είναι θεµελιώδης υποχρέωση όλων µας.
