Η Μιρέλα Πάχου συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον γνωστό δημιουργό Γιάννη Χριστοδουλόπουλο και μας παρουσιάζει το νέο της single με τίτλο «Για να γελάω». Με αφορμή τη νέα αυτή μουσική δημιουργία η Μιρέλα Πάχου μιλάει στο Documento για το κάνει την ίδια να χαμογελάει, τι σημαίνει η μουσική για την ίδια, για τις σημαντικές στιγμές της μουσικής της πορείας αλλά και για τη -γεμάτη- καθημερινότητά της.
-Mίλησέ μας για το νέο σου single «Για να γελάω».
Καταρχάς σας ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία. Το τραγούδι, σε μουσική και στίχους του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου, κυκλοφόρησε πριν από δύο εβδομάδες περίπου από το Ogdoo Music Group. Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τον Γιάννη και νιώθω πραγματικά πολύ μεγάλη χαρά γι’ αυτό. Όχι μόνο επειδή τον αγαπώ και τον εκτιμώ βαθιά, όχι μόνο επειδή είναι τόσο ένας ταλαντούχος δημιουργός, αλλά και επειδή το ίδιο το τραγούδι με κέρδισε και με άγγιξε από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Είναι κάτι που δεν μου συμβαίνει συχνά, αλλά όταν συμβεί, είναι μαγικό.
Δεν ξέρω αν μπορώ να αποδώσω αυτή την αίσθηση: της μελωδίας, που σε παίρνει από το χέρι και σε βάζει αμέσως σε έναν ευαίσθητο και αισιόδοξο κόσμο, και ταυτόχρονα της αφήγησης, που σου μιλάει με τον πιο γλυκό και τρυφερό τρόπο για την αγάπη και την αποδοχή, για την επικοινωνία και την εμπιστοσύνη. Για όλα όσα μας κάνουν να γελάμε και για τους ανθρώπους στη ζωή μας που μας τα υπενθυμίζουν.
-Tι κάνει τη Μιρέλα να γελάει αυτές τις δύσκολες περιόδους που διανύουμε;
Το γέλιο είναι πάντα λυτρωτικό, ακόμα και όταν αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που είναι δύσκολο ή αδύνατο να αλλάξουμε. Γιατί αν μπορούμε να γελάσουμε με κάτι, θεωρητικά μπορούμε και να το ξεπεράσουμε, όσο δύσκολο και αν είναι. Το να γελάμε σε δύσκολες καταστάσεις δε σημαίνει βέβαια ότι τις αγνοούμε, αλλά ότι μπορούμε να πάρουμε λίγη απόσταση από αυτές, ή έστω να αλλάξουμε την οπτική γωνία από την οποία το αντιμετωπίζουμε.
Στη δική μου ζωή το γέλιο και γενικά το χιούμορ έχουν βασικό ρόλο. Γελάω σχετικά εύκολα και με διάφορα πράγματα. Γελάω με το απροσδόκητο, το μη προφανές, αυτό που με αιφνιδιάζει. Με πειράγματα και σαχλαμάρες. Με ιστορίες που είναι, ή για κάποιο λόγο μου φαίνονται, αστείες –συχνά ξεκαρδίζομαι και μόνο με τη σκέψη τους. Και κάποιες φορές, όχι πολλές η αλήθεια είναι, γελάω, εκεί που θα μπορούσα να θυμώσω, και αντί να θυμώσω. Όμως τα εξυπνακίστικα αστεία δεν με κάνουν να γελάω. Και προφανώς δεν θα γελάσω με ό, τι παραπέμπει σε προσβολή, ειρωνεία και γελοιοποίηση.
Μουσική…
Με μία λέξη: Ανάγκη. Επικοινωνία. Ταξίδι. Ελευθερία. Γλώσσα. Δημιουργία. Χαρά. Λύπη. Εξέλιξη. Έκφραση.
-Πως είναι η καθημερινότητα ενός μουσικού; (στην προκειμένη η δική σου)
Nα πω δυο πράγματα. Πρώτον, ότι είναι μια καθημερινότητα χωρίς αργίες και Σαββατοκύριακα. Και δεύτερον, χωρίς δομημένη ρουτίνα, τουλάχιστον όχι με την έννοια ενός τυποποιημένου τελετουργικού. Πώς ήταν ο Phil Connors στη “Μέρα της Μαρμότας“; Καμία σχέση! Από εκεί και πέρα, υπάρχουν τόσο πολλές διαφορετικές παράμετροι στη ζωή ενός μουσικού, που μάλλον σε δημιουργική ασάφεια παραπέμπουν (γέλια), παρά σε κανονικότητα και επανάληψη. Είναι, για παράδειγμα, οι μέρες των παραστάσεων, τα ταξίδια και οι περιοδείες, τα εκάστοτε projects που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Τώρα αν μέσα σε όλα αυτά υπάρχει, όπως στη δική μου περίπτωση, και μια παράλληλη επαγγελματική δραστηριότητα, που απαιτεί ρυθμούς κανονικότητας, τότε το μόνο που σε σώζει (εμένα τουλάχιστον) είναι η οργάνωση, η αυτοπειθαρχία και το multitasking!
-Πως κρίνεις το πολιτιστικό μποϊκοτάζ προς Ρώσους καλλιτέχνες και ρωσικές καλλιτεχνικές παραγωγές που λαμβάνει χώρα αυτόν τον καιρό εξαιτίας του πολέμου;
Αν έχω καταλάβει καλά, το μποϊκοτάζ από τις ευρωπαϊκές χώρες αφορά στην καλλιτεχνική διακίνηση ως εμπορική δραστηριότητα, όχι στον πολιτισμό και στην τέχνη. Δεν είμαι ειδική να κρίνω τη σκοπιμότητα της συγκεκριμένης κίνησης, ούτε και να προβλέψω την αποτελεσματικότητά της. Το βέβαιο όμως είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν ισοδυναμεί με απαγόρευση των έργων του Ντοστογέφσκι, του Τολστόι και του Τσέχωφ. Εύχομαι και ελπίζω, όπως όλοι μας, να τελειώσει αυτός ο πόλεμος το γρηγορότερο, έτσι ώστε αυτή η συζήτηση να μην έχει λόγο ύπαρξης και η τέχνη να συνεχίσει να ενώνει ανθρώπους, τόπους και πολιτισμούς.
-Τι χρειάζεται για να καταφέρει ένας νέος μουσικός/τραγουδοποιός ώστε να αναγνωριστεί, να ακουστεί η δουλειά του; Πως προέκυψε η δική σου αρχή στο χώρο;
Μέσα από τη μικρή μου εμπειρία, θα πω κάτι ιδιαίτερα κοινότυπο: ότι το πιο σημαντικό είναι να το θέλεις πραγματικά. Να νιώθεις την ανάγκη να εκφραστείς και να εξωτερικεύσεις κάτι με τη μουσική, τους στίχους ή την ερμηνεία σου. Από κει και πέρα, σίγουρα χρειάζεται δουλειά, επιμονή και υπομονή. Συνεχής εξάσκηση, αναζήτηση και προσεκτικά βήματα. Κατά τα άλλα, συνταγές δεν υπάρχουν, ή τουλάχιστον δεν τις γνωρίζω.
Η κάθε περίπτωση μουσικού ή τραγουδοποιού, του οποίου η δουλειά κατάφερε να ακουστεί, είναι ξεχωριστή. Σίγουρα είναι καθοριστικός ο ρόλος που παίζει το ίντερνετ για να επικοινωνήσει ο νέος καλλιτέχνης τη δουλειά του. Και, έσχατον αλλ’ ουχί ήσσον, η συγκυρία και η τύχη. Ας πούμε, εγώ υπήρξα τυχερή. Η επαγγελματική μου ενασχόληση με τη μουσική είχε ως αφετηρία τη γνωριμία μου με το Βασίλη Καζούλλη και την πρότασή του να παίξω μαζί του στην Αθήνα. Οφείλω πάρα πολλά στο Βασίλη για την ευκαιρία που μου έδωσε.
-Ποια θεωρείς την πιο σημαντική σου καλλιτεχνική στιγμή μέχρι σήμερα και γιατί; Και ποια είναι η καλλιτεχνική σου “φαντασίωση” που ευελπιστείς να πραγματοποιηθεί στο μέλλον;
Τα κριτήρια για το τι σημαίνει «σημαντική στιγμή» είναι πολλά και μεταξύ τους διαφορετικά. Αυτό κάνει πολύ δύσκολη, αδύνατη μάλλον, την επιλογή. Ας πούμε, θα μπορούσα να σταθώ στην πρώτη φορά που βρέθηκα στη σκηνή με τον Βασίλη Καζούλλη, όπως έλεγα προηγουμένως. Στα αφιερώματα στο Μάνο Χατζιδάκι στο Ηρώδειο και το Μέγαρο πλάι στον Διονύση Σαββόπουλο. Στην κυκλοφορία του πρώτου μου CD και στην πρώτη μου προσωπική παράσταση. Στις συναυλίες στην Ευρώπη και την Αμερική με τον Μίλτο Πασχαλίδη και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Και βέβαια στην ιστορική συναυλία με τίτλο «Οι άγγελοι ζουν ακόμα στην Μεσόγειο» στο Καλλιμάρμαρο, εκεί όπου 50.000 άνθρωποι αποθέωσαν τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τους καλεσμένους του.
Εύχομαι να ξαναζήσω ανάλογες στιγμές στο μέλλον. Και μιλώντας για το μέλλον, και στόχους έχω και προσδοκίες, αλλά προπαντός όνειρα. Πολλά και μεγάλα. Από αυτά που σε κάνουν να χαμογελάς, και μόνο στη σκέψη ότι κάποτε μπορεί να γίνουν πραγματικότητα.
ΙNFO
Το «Για να γελάω» κυκλοφορεί ψηφιακά από το Ogdoo Music Group και είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες : https://orcd.co/gianagelao
Μελίνα Κανά: “Τραγουδώ τις ανθρώπινες αξίες και τα συναισθήματα” [Συνέντευξη]
