Οι τραγικές εικόνες από την Ινδία που κάνουν τον γύρο του κόσμου, με τα δεκάδες πτώματα να στοιβάζονται για να αποτεφρωθούν, τα κρεματόρια να λειτουργούν νυχθημερόν, τους πολίτες να τρέχουν πανικόβλητοι να αγοράσουν μια φιάλη οξυγόνου ή κάποιο φάρμακο κατά της Covid-19 ακόμη και στη μαύρη αγορά γεννούν ένα αυθόρμητο ερώτημα: «Μήπως γίνουμε Ινδία;».
Η Ελλάδα παλεύει από το φθινόπωρο με το τρίτο κύμα της πανδημίας, με νοσοκομεία ασφυκτικά γεμάτα και ασθενείς σε λίστες αναμονής για ένα κρεβάτι ΜΕΘ. Ινδία προς το παρόν δεν γίναμε ούτε εμείς ούτε οι λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, ωστόσο, η κατάσταση αυτή έρχεται να μας υπενθυμίσει το γνωστό μότο «κανείς δεν είναι ασφαλής μέχρι να είναι όλοι ασφαλείς».
Η ινδική, η βρετανική, η αφρικανική μετάλλαξη και όλες αυτές που θα ακολουθήσουν προκαλούν φόβο σε πολυπληθείς αναπτυσσόμενες χώρες – όπως της Αφρικής όπου τα εμβόλια φτάνουν με το σταγονόμετρο. Οι αναπνευστήρες, οι φιάλες οξυγόνου, τα φάρμακα, το ιατρικό προσωπικό που στέλνουν οι χώρες δείχνοντας την αλληλεγγύη τους δεν αρκούν όταν το κακό έχει ήδη γίνει διότι τα ουσιαστικά προβλήματα παραμένουν και αναμοχλεύουν σοβαρά ερωτήματα: για πόσο ακόμη οι πλούσιες χώρες θα συσσωρεύουν εμβόλια; Πότε οι φαρμακευτικές εταιρείες θα νοιαστούν πραγματικά για την ανθρώπινη ζωή και θα δώσουν το πράσινο φως για την κατάργηση της πατέντας;
Ως πότε θα χρονοτριβεί η COVAX;
Προτού λοιπόν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και κάθε διεθνής οργανισμός αναφερθεί και πάλι στην ανάγκη για παγκόσμια ισότητα στους εμβολιασμούς, καλό θα ήταν να έχουν απαντηθεί ήδη τα παραπάνω ερωτήματα.
Γιατί Ινδία μπορεί να μη γίναμε, αλλά το μέλλον είναι απρόβλεπτο.