Για την απελευθέρωση του βιαστή ανηλίκων Δημήτρη Λιγνάδη τοποθετήθηκε ο πρώτος άνθρωπος που κινήθηκε νομικά εναντίον του. Με ανάρτησή του στο Facebook, ο Βασίλης Κ. στρέφει τα πυρά του και κατά της υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη.
Όπως επισημαίνει κλείνοντας την ανάρτησή του: «Α! Κυρία Μενδώνη και το παρεάκι σας, ντροπή σας! Σε όλους σας, ντροπή σας!».
Αναλυτικά η ανάρτηση:
«Μου είναι δύσκολο να εκφραστώ αυτές τις μέρες μέσα από τις λέξεις. Οι σκέψεις μου είναι μπερδεμένες, ένα γιατί περιπλανάται γύρω μου. Γιατί η Ελλάδα τρώει ακόμα τα παιδιά της και δεν της καίγεται καρφί όταν βιάζονται τα παιδιά της ή του γείτονα;
Ύστερα από σχεδόν πεντέμισι μήνες, έχοντας περάσει τον περισσότερο καιρό έξω από τις δικαστικές αίθουσες, περιμένοντας στους διαδρόμους και τον προαύλιο χώρο του ΜΟΔ, μέσα στο κρύο και τη ζέστη, ήρθε η στιγμή να μιλήσω, που συνειδητά επέλεξα τόσο καιρό να μην γράψω κάτι.
Οι περισσότεροι αναρωτιούνται και είναι λογικό πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Πώς είναι δυνατόν να δίνεται αναστολή ενώ δεν αναγνωρίζονται ελαφρυντικά. Πώς είναι δυνατόν να βγάζουν έξω στους δρόμους ένα βιαστή. Κατά συρροή βιαστής ανηλίκων με ποινή τα 12 χρόνια, χωρίς αναγνώριση ελαφρυντικών, αλλά ελεύθερος με αναστολή.
Παράλληλα πολλοί συνειδητοποιούν πόσο αδίστακτοι είναι, τι μπορούν να καταφέρουν. Αυτοί πού περήφανα πατούν επί χιλιάδων καταστρεμμένων παιδικών ψυχών και γελάνε με έπαρση κοιτώντας υπεροπτικά από την υψηλή τους θέση, χωρίς καμιά ενσυναίσθηση. Αυτοί που είναι περήφανοι και χαμογελούν για τον συγγενή τους, για τον κατά φαντασίαν συγγενή τους και τον κολλητό τους που μόλις καταδικάστηκε για βιαστής. Σκέφτομαι τα παιδιά τους (αν έχουν) και αναρωτιέμαι και φοβάμαι.
Όλους αυτούς τους μήνες προσπαθούσα να μετατρέψω αυτήν την τοξικότητα, τις άμεσες – έμμεσες απειλές και επιθέσεις σε δύναμη και αισιοδοξία. Από το ένα αυτί έμπαινε και από το άλλο έβγαινε. Όσο γινόταν γιατί ακούστηκαν πολλά. Μέχρι ότι φόραγα και ξώπλατα, έτσι με φαντασιώνονταν προφανώς.
Μέσα στους διαδρόμους αυτούς γνώρισα πολλούς ανθρώπους, θύματα-μηνυτές, μάρτυρες, υποστηρικτές, όχι μόνο από τη δική μας υπόθεση αλλά και από άλλες. Αγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε, ψιθυρίσαμε τον πόνο μας, τις αγωνίες μας, δεθήκαμε κατευθείαν. Γίναμε αμέσως μια οικογένεια.
Ένα τέτοιο βίωμα, με ένα τόσο βαθύ τραύμα, σε φέρνει μόνο κοντά. Κάθε κατάθεση ψυχής μας έκανε πιο δυνατ@ς. Κάθε απειλή και κάθε απαξίωση μας έκανε μια γροθιά. Παλεύουμε για την αξιοπρέπεια και τη δικαίωσή μας. Τα αυτονόητα δηλαδή.
Ελπίζω να είμαστε οι τελευταίοι και να αρχίσει μία νέα εποχή, χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις. Με πιο αυστηρούς νόμους και ποινές. Είμαστε όλοι ίσοι, με ίσα δικαιώματα.
Τα παιδιά είναι το μέλλον και πρέπει να τα προστατέψουμε, με οποιοδήποτε κόστος. Μια καταγγελία σώζει νέα θύματα.
Συνεχίστε να μιλάτε. Η δικαίωση είναι ένας δύσκολος δρόμος που ΑΞΙΖΕΙ να παλέψει κανείς.
Ήμουν εκεί και θα είμαι όσο ακόμα χρειαστεί. Η συμπαράσταση μου σε κάθε μηνυτή και μάρτυρα είναι δεδομένη.
Είμαι πολύ περήφανος για τον Σ. και τον Π. Ο σεβασμός και η αγάπη μου για αυτά τα δύο παιδιά είναι δύσκολο να εκφραστεί με λόγια. Συγκινούμαι πάντα όταν σκέφτομαι όσα έχουν περάσει και πόσα κατάφεραν με τη δύναμη τους. Είμαι περήφανος για τον Α., τον Νίκο Σ., και όλους τους μάρτυρες που πέρασαν αυτή τη δύσκολη διαδικασία. Είναι μεγάλη μου τιμή που σας γνώρισα. Η σκέψη μου πάντα στα αδέρφια μας που δεν κατάφεραν να μιλήσουν. Ελπίζω να βρουν τη δύναμη σύντομα.
Αξίζουμε όσο και οι άλλοι. Ψηλά το κεφάλι και συνεχίζουμε.
Α! Κυρία Μενδώνη και το παρεάκι σας, ντροπή σας! Σε όλους σας, ντροπή σας!»
