Ο Ι.Σ.Καριώτης γράφει γι’ αυτόν που οι μαέστροι του Μαξίμου επιμένουν ότι έχει τελειώσει ή τελειώνει ή όπου να ’ναι θα τελειώσει και ταυτόχρονα οι ίδιοι τον… επικηρύσσουν ως επικίνδυνο!
Εδώ και χρόνια είναι σε εξέλιξη μια σχεδόν επίσημη επικήρυξη: φέρτε μας το κεφάλι του Τσίπρα. Και συμμετέχουν με όση δεινότητα, αφοσίωση και εμπάθεια διαθέτουν τα συστημικά ΜΜΕ – δηλαδή σχεδόν όλα. Οι μαέστροι του Μαξίμου. Οι περιπλανώμενοι στην έρημο των ταλέντων τους που αναζητούν μια σταγόνα δημοσιότητας. Κρυφοφασίστες τοκιστές που ονειρεύονται βουλευτική έδρα και καριερίστες σουλατσαδόροι που ονειρεύονται υπουργική καρέκλα. Δοκησίσοφοι της (τριτο)κοσμικής Αθήνας, βαμμένοι νεοφιλελεύθεροι, απολιθωμένοι σημιτικοί, αποξηραμένοι ποταμίσιοι, στρατηλάτες της φακής και ιχνηλάτες της παρακμής.
Ο Γολιάθ του καλού κόσμου, που θέλει να περάσει την περίμετρο της δόξας και της κουτάλας του Μητσοτάκη ή να ανεβεί στην ιεραρχία των ανακτόρων, με το μαχαίρι στα δόντια κυκλοφορεί. Να κόψει έστω ένα κομμάτι του. Με το νοίκι του, το εξοχικό του, το σχολείο των παιδιών του, τη δουλειά της συντρόφου του, τα ρούχα που φοράει, τα ρούχα που δεν φοράει, το είδος των διακοπών του, τη βιογραφία του πατέρα του, το ύφος και το ήθος του, τις σχέσεις του με τον άλφα, τον καβγά του με τον βήτα, τις σκέψεις του για τον γάμα. Συνεχώς και ασταμάτητα εφευρίσκουν, κατασκευάζουν, σκαρώνουν, διαπλέκουν και διαπλέκονται. Στα λασπωμένα αλώνια.
Δεν υπάρχει τίποτε το περίεργο εδώ. Στην πορεία της ιστορίας οι Δαβίδ που αμφισβήτησαν με τη σφεντόνα τους τις πραγματικές εξουσίες κατέληξαν με το κεφάλι στον φανοστάτη. Θέση πολύ χειρότερη από τα οχτάστηλα του Μαρινάκη και τα παράθυρα του Αλαφούζου. Το περίεργο είναι ότι ο τύπος αυτός το πρωί κηρύσσεται νεκρός και το βράδυ πάλι επικηρύσσεται. Στις εννιά ανακοινώνεται τραυματισμένος στο νοσοκομείο της ιστορίας και στις δέκα καταγγέλλεται γιατί τρέχει με χίλια στο στάδιο του λαϊκισμού. Το απόγευμα με τον καφέ δηλώνεται αγνοούμενος για τις αριστερές ιδέες και το βράδυ με το δείπνο ανακοινώνεται κολλημένος στον κομμουνισμό.
Οπως φαίνεται, ο Τσίπρας είναι κάτι σαν πολιτική γάτα. Με εφτά ζωές. Εκείνοι που επιμένουν ότι έχει τελειώσει ή τελειώνει ή όπου να ’ναι θα τελειώσει είναι οι ίδιοι που τον δηλώνουν όχι μόνο… ατελείωτο αλλά και επικίνδυνο. Κι αν το καλοσκεφτείτε, αυτό είναι το κλειδί: επικηρύσσεται ως επικίνδυνος! Δεν τους ενδιαφέρουν τα λάθη που έχει κάνει, οι αυταπάτες που είχε μέχρι να προσγειωθεί, η έφοδος στον ουρανό που κατέληξε σε συμβιβασμό και του την πέρασαν θηλιά στον λαιμό, κάποιες επιλογές προσώπων, όσα θα μπορούσε να έχει κάνει αλλά δεν έκανε. Τους ενδιαφέρει ότι κατάφερε να αμφισβητήσει τους έγκριτους και εγκεκριμένους ιδιοκτήτες της χώρας.
Τους καίει που παραμένει και επιμένει. Εξακολουθεί να υπάρχει ως επίφοβο αντίπαλο δέος. Αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι έχει ξοδέψει ως τώρα τρεις ζωές και του απομένουν άλλες τέσσερις, θα ζήσουμε ωραία πράγματα. Και μην υποτιμάτε τη σφεντόνα. Οι Γολιάθ ξέρουν…
