Παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις τους τελευταίους εννιά μήνες (μετά τις εθνικές εκλογές) μπαίνω στον πειρασμό να κάνω μια βασική επισήμανση –η οποία σήμερα πια δεν αποτελεί καν σοφιστεία, αλλά αυτονόητη κοινοτοπία– η οποία έχει, με σκληρό και αδήριτο τρόπο, καταστεί απολύτως επιβεβαιωμένη: όποιος/α έκανε καριέρα τασσόμενος/η παρά τον Τσίπρα ή εμφανώς απέναντι στον Τσίπρα, απομακρυνόμενος/η από τον Τσίπρα καταστρέφεται και πολιτικά εξαϋλώνεται.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης (ελέγχοντας, εκτός από το κράτος, τη Δικαιοσύνη, τις ανεξάρτητες αρχές και την ενημέρωση) αφού πέτυχε μια χαώδη εκλογική διαφορά και την παραίτηση Τσίπρα, θεώρησε ότι έχει καταστεί απόλυτος μονάρχης και Ιανός (κυβέρνηση – αντιπολίτευση) της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο πρόθυμος «αυτοφωράκιας» των συμφερόντων (που πολεμούν λυσσαλέα για πάνω από 15 χρόνια τον Τσίπρα) έγινε βασιλιάς, αλλά χωρίς τον Τσίπρα δεν είναι χρήσιμος ούτε ως «αυτοφωράκιας».
Ο «αδέκαστος» ηγεμόνας αποκεφαλίζει τους μπιστικούς του και απεσταλμένους «κυανόκρανους» Παπασταύρου και Μπρατάκο για ένα στράβωμα του Βαγγέλη Μαρινάκη που εκδηλώθηκε με δημοσίευμα στο «Βήμα», αλλά αδυνατεί να παραδώσει στον φυσικό του δικαστή τον Κώστα (Αχ βαχ) Καραμανλή μετά το έγκλημα των 57 νεκρών στα Τέμπη και με σύσσωμη την κοινωνία να ζητά δικαιοσύνη μέχρι τέλους μιλώντας ανοιχτά για συγκάλυψη.
Και ενώ πέφτει με το κεφάλι χωρίς αλεξίπτωτο σε χαράδρα δύο χιλιομέτρων, κάπου στα μισά της πτώσης στην ερώτηση «πώς πας;» απαντά «ακόμη καλά!».
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, πιστός οπαδός της αντίληψης «όταν δεν μπορείς να αποκτήσεις κατσίκα να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», πρωταγωνίστησε στη σειρά «κάψε το σενάριο» (της απλής αναλογικής). Και το έκαψε ασμένως, για να έρθει ο Κούλης και να μαζέψει όλο το χαρτί «σταθερά, τολμηρά, μπροστά». Τώρα παίζει την πολιτική του επιβίωση στα πλέι άουτ της Σούπερ Λίγκας 2.
Οι εντιμότατοι πολιτικοί φίλοι και σύντροφοι οι οποίοι έκαναν πολιτική καριέρα είτε ως «στήλες (παραστάτες) του Ηρακλή (Τσίπρα)» είτε ως «κυνηγοί της κεφαλής (Τσίπρα)» (κατά τον καυστικό σαρκασμό του Ηλία Ηλιού «Κεφαλή ενόψει, πυρ ομαδόν!») είτε φεύγοντας είτε μένοντας φρόντισαν να απο-τσιπροποιηθούν αφού δεν έλαβαν –όπως ανέμεναν– το δαχτυλίδι για τον δείκτη (της εξουσίας).
Ο Στέφανος Κασσελάκης, όταν οι δηλώσεις τύπου «σέβομαι την πρωτοβουλία του πρώην προέδρου αλλά ήταν λάθος να μην εμφανιστεί στο συνέδριο. Ξεκινά νέος κύκλος υπό την ηγεσία μου» δεν τον βοηθάνε και πολύ, σπεύδει με οπισθογωνία να παρκάρει λέγοντας «μιλήσαμε στο τηλέφωνο, ενώ ήμουν στον θάλαμο για τη θητεία μου και μου ευχήθηκε, οι σχέσεις μας είναι “καλύτερα δεν γίνεται”».
Παρά τις μεταξύ τους πολύ μεγάλες διαφορές, όλοι έχουν μεταξύ τους ένα κοινό στοιχείο: σε κάθε τους βήμα (απουσία του Τσίπρα) πατάνε τα κορδόνια τους.
Η κοινωνία βρίσκεται σε σημείο βρασμού. Για να ακριβολογούμε, έχει ξεπεράσει κατά πολύ το σημείο βρασμού. Η γυναικοκτονία της Κυριακής στα σκαλοπάτια του ΑΤ Αγίων Αναργύρων φαίνεται να λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής της οργής για το έγκλημα των Τεμπών που εδώ και μήνες ξεχειλίζει από το ποτήρι της κοινωνικής ανοχής.
Η χρεοκοπία των θεσμών και το βατερλό της Βουλής, των πολιτικών κομμάτων, της αστυνομίας, της Δικαιοσύνης και της Σακελλαροπούλου, όπως αποτυπώθηκε και στην έρευνα της Public Issue, κρύβει ένα μεγάλο στοίχημα και μια «θανάσιμη παγίδα». Το μεγάλο στοίχημα αφορά το σύνολο της αποκαλούμενης κεντροαριστεράς. Η οποία οφείλει να βρει τον τρόπο και το σημείο επαφής ώστε να οργανώσει και να εκφράσει τον μεγάλο θυμό που κατακλύζει την κοινωνία. Γιατί αν η συσσωρευμένη αυτή ορμή αντισυστημικότητας δεν εκφραστεί μέσα από θεσμούς όπως είναι τα κόμματα της κεντροαριστεράς, το πιθανότερο είναι ότι θα οδηγήσει –το επιβεβαιώνουν οι παγκόσμιες εξελίξεις– σε ενίσχυση της ακροδεξιάς και της αποχής από τις κάλπες, ειδικά όσον αφορά τα φτωχά και τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας. Κι αυτό αποτελεί «θανάσιμη παγίδα» καθώς εξυπηρετεί κυρίως τα καθεστώτα όπως η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των τελευταίων εκλογών, όπου σε περιοχές όπως η Εκάλη και η Κηφισιά είχαμε ρεκόρ συμμετοχής στις κάλπες (ξεπέρασε το 70%) και ο Μητσοτάκης συγκέντρωσε ποσοστά που άγγιζαν το 80%, σε αντίθεση με πιο λαϊκές γειτονιές όπου σημείωσαν ρεκόρ η αποχή και η ακροδεξιά!
Από την άλλη, η κεντροαριστερά οφείλει όχι μόνο να ακούει την ορμή της κοινωνίας αλλά και να μπορεί να την εκφράσει. Είναι πολιτικό παράλογο η «μάνα των Τεμπών» να συγκεντρώνει 1,5 εκατ. υπογραφές, όσες ψήφους συγκέντρωσαν μαζί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές, και την ίδια ώρα αυτά τα κόμματα της αντιπολίτευσης να παραπαίουν δημοσκοπικά.
Είναι ένδειξη πολιτικής ανεπάρκειας τα τελευταία χρόνια την ελληνική κοινωνία να την εκφράζουν και να την κινητοποιούν σήμερα η Καρυστιανού, χτες η Φύσσα, ο Μάγγος, οι γονείς του Ζακ και της Τοπαλούδη αλλά τα κόμματα της κεντροαριστεράς να είναι απόντα.
