∆εν θα ξεχάσω ποτέ µια κουβέντα που έκανα µε τον κόουτς µου Κώστα Τζιδηµόπουλο ένα βράδυ που καθόµασταν στο Ολυµπιακό Χωριό του Πεκίνου.
Μου είχε πει: «Ακου να δεις, αγόρι µου, εµένα η δουλειά µου είναι να σε ετοιµάζω για τους αγώνες, να σε προετοιµάζω τακτικά, να µπαίνουµε µαζί στο τερέν και για όσο διαρκεί ο αγώνας να προσπαθώ µε όσα ξέρω και µε ό,τι µου κόβει να σου δίνω συµβουλές. Εσύ όµως δεν θα κρεµιέσαι από επάνω µου, δεν θα περιορίζεσαι σε αυτά που σου λέω. Γιατί εµένα µέχρι ένα σηµείο φτάνει το µυαλό µου, η φαντασία µου. Εσύ όµως έχεις το χάρισµα, το ένστικτο να κάνεις το απροσδόκητο. Γι’ αυτό, ακόµη κι αν σου λέω εγώ κάτι κι εσύ κάνεις ακριβώς το αντίθετο, δεν θα σου κάνω παρατήρηση ποτέ. Επειδή το τερέν είναι ανοιχτό λιβάδι για εσένα κι εσύ πρέπει να καλπάζεις ελεύθερος επάνω του. Και γιατί µόνο αν κάνεις όσα σου έδωσε η φύση το χάρισµα να κάνεις, θα µπορέσουµε και οι δυο µας µαζί να περάσουµε τα όριά µας. Εγώ µόνος µου δεν µπορώ».
Ξέρετε όµως όλοι για ποιο «άλογο» µιλάω πια. Ενα που έχει το χάρισµα τόσα χρόνια να εκµηδενίζει αποστάσεις, να διασχίζει χωράφια εν ριπή οφθαλµού και που αλλάζει τόσο γρήγορα κατεύθυνση που δεν µπορούν να το πιάσουν όταν το κυνηγούν. Το θέµα είναι όµως τι θα διαλέξουµε να κάνουµε εµείς µε αυτό και οι επιλογές είναι δύο:
Ή θα το αφήσουµε ελεύθερο να τρέχει κι εµείς από πίσω του κι όποιος από εµάς τερµατίσει µαζί του αξίζει να είναι εκεί ή θα το κλείσουµε σε ένα δωµάτιο 3Χ3 να του χτενίζουµε τη χαίτη και να βγαίνουµε φωτογραφίες δίπλα του, ώστε να δείχνουµε σε όλους ότι το άλογό µας «εµένα µε αγαπάει πιο πολύ».
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου ΣΥΡΙΖΑ
