Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε τον στρατηγό του. Ο Μίμης Δομάζος έφυγε από τη ζωή το πρωινό της 24ης Ιανουαρίου νοσηλευόμενος στη ΜΕΘ του «Ερυθρού Σταυρού» από ανακοπή καρδιάς. Μία από τις σπουδαιότερες μορφές του αθλήματος, ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του πορεία στα τέλη της δεκαετίας του ’50 για βάλει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του στα επόμενα 20 χρόνια και να γράψει το όνομά του στη χρυσή βίβλο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Γεννημένος στις 22 Ιανουαρίου του 1942 στους Αμπελόκηπους, ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην τοπική Άμυνα, ενώ στη συνέχεια πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό. Οι «πράσινοι» θα έβρισκαν στο πρόσωπο του Δομάζου τον επόμενο ηγέτη του και συνολικά οι φίλοι του ποδοσφαίρου ένα ακόμη ίνδαλμα.
«Ξεκίνησα να παίζω μπάλα από τον δρόμο αλλά είχα το ταλέντο. Δεν με έμαθε κανείς μπάλα, μόνος μου έμαθα», είχε πει πριν από μερικά χρόνια σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ.
Διαβάστε επίσης: Μίμης Δομάζος: Θρήνος στο ελληνικό ποδόσφαιρο – Έφυγε ο «στρατηγός»
Φόρεσε τη φανέλα με το τριφύλλι σε 502 αγώνες πρωταθλήματος σκοράροντας 134 φορές και ξεσηκώνοντας το γήπεδο σε χιλιάδες περιπτώσεις, συνδυάζοντας το ντελικάτο άγγιγμα της μπάλας με τα ηγετικά του χαρακτηριστικά. Η παρουσία του στα γήπεδα βρήκε συνοδοιπόρους και θαυμαστές πέραν του πράσινου χρώματος…
Κατέκτησε 12 τίτλους ως ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και έναν με την ΑΕΚ, με κορυφαία στιγμή εντός συνόρων η πορεία της σεζόν 1963-64, όταν υπό την καθοδήγηση του Στέφαν Μπόμπεκ οι πράσινοι έγιναν η πρώτη ομάδα που κατέκτησε αήττητη το ελληνικό πρωτάθλημα.
Συνολικά κατέγραψε 536 συμμετοχές στο πρωτάθλημα, τις 34 εξ αυτών με την ΑΕΚ, ενώ με την Εθνική Ελλάδας σκόραρε 4 φορές σε 50 συμμετοχές.
Το έπος του Γουέμπλεϊ
Κορωνίδα της πορείας του Μίμη Δομάζου με το τριφύλλι στο στήθος ήταν φυσικά η εποποιΐα της σεζόν 1970-71. Με τον θρυλικό Φέρεντς Πούσκας στον πάγκο, τον Δομάζο ηγέτη, τον «Διόσκουρο» ψηλό Αντώνη Αντωνιάδη και τους Οικονομόπουλο, Καμάρα, Φυλακούρη, Βλάχο, Τομαρά, Σούρπη, Γραμμό, Ελευθεράκη, Καψή, ο Παναθηναϊκός έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αντιμετωπίζοντας τον σπουδαίο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ.
Ο «καλπάζων συνταγματάρχης», όπως ήταν το προσωνύμιο της σπουδαίας μορφής του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, είχε εμφυσήσει στον «στρατηγό» Δομάζο και τους υπόλοιπους τη νοοτροπία του «έντεκα αυτοί και έντεκα εμείς», ανεξάρτητα ποιος βρισκόταν απέναντι στον Παναθηναϊκό.
«Με αυτό το τροπάριο μάς εμψύχωνε συνέχεια και μας έκανε να αντιμετωπίζουμε τους αντιπάλους μας χωρίς το παραμικρό κόμπλεξ», είχε πει για εκείνη την εποχή ο Δομάζος. Και το ταξίδι ξεκίνησε, Ζενές Ες, Σλόβαν Μπρατισλάβας, η σπουδαία βραδιά στο «Γκούντισον Παρκ» και η χρυσή ισοπαλία κόντρα στην Έβερτον και φυσικά η ανατροπή στον ημιτελικό με τον Ερυθρό Αστέρα. Το 4-1 του Βελιγραδίου «έσβησε» με το 3-0 της Λεωφόρου και ο Παναθηναϊκός έκλεινε το μεγαλύτερο ραντεβού στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Στον τελικό της 2ας Ιουνίου του 1971 ο Άγιαξ επιβεβαίωσε ότι έπαιζε ποδόσφαιρο βγαλμένο από το μέλλον. Οι Ολλανδοί σήκωσαν το τρόπαιο, αλλά ο Παναθηναϊκός εγκαθίδρυσε με κάθε επισημότητα το ευρωπαϊκό του προφίλ. «Παρότι δεν σηκώσαμε το Κύπελλο, νιώσαμε όλοι υπερήφανοι. Είχαμε πετύχει έναν άθλο. Μακάρι να ξαναβρεθεί κι άλλη ελληνική ομάδα, να πετύχει αυτό τον θρίαμβο», είχε δηλώσει ο «στρατηγός» Δομάζος.
Αποθεωτικό «αντίο» κόντρα στη Μπόκα Τζούνιορς
Η παρουσία του Μίμη Δομάζου στα γήπεδα συνέδεσε τέσσερις δεκαετίες. «Συστήθηκε» στο ποδοσφαιρικό κοινό στα τέλη της δεκαετίας του ’50, μεγαλούργησε σε αυτές του ’60 και του ’70, ενώ πρόλαβε και την «αυγή» των ’80s, επιστρέφοντας στον Παναθηναϊκό έπειτα από μία σεζόν με την ΑΕΚ, ώστε να «κρεμάσει» τα παπούτσια του με την ομάδα που αγάπησε σε ηλικία 38 ετών.
Τον Αύγουστο του 1984, η Μπόκα Τζούνιορς αποδέχθηκε την πρόσκληση του Παναθηναϊκού ώστε να συμμετάσχει στο τελευταίο ποδοσφαιρικό standing ovation για τον «στρατηγό». Η ανταπόκριση των φίλων του Παναθηναϊκού αλλά και συνολικά όσων αγαπούν το άθλημα στη χώρα, ήταν ενδεικτική του μύθου που είχε χτίσει ο Δομάζος.
Σε ηλικία 42 ετών, ο Δομάζος θα φορέσει ξανά τη φανέλα με το τριφύλλι και θα χαρίσει ορισμένες στιγμές μαγείας στους χιλιάδες που γέμισαν το ΟΑΚΑ για να τον τιμήσουν. Λίγα λεπτά πριν το φινάλε, δίνεται το σήμα για να βγει από τον αγωνιστικό χώρο και να αποθεωθεί. Οι φίλαθλοι τον χειροκροτούσαν όρθιοι, ενώ ο Δομάζος έκανε τον γύρο του θριάμβου, προτού παραδώσει τη φανέλα που δόξασε στα πέρατα της γης…
Κι αν το αντίο του Μίμη Δομάζου γράφτηκε ένα καλοκαιρινό βράδυ στο ΟΑΚΑ, το άστρο του «στρατηγού» έλαμψε επί δεκαετίες πάνω από το γήπεδο της Λεωφόρου.
Με μπροστάρη εκείνον, ο Παναθηναϊκός υπενθύμιζε σε φίλους και αντιπάλους πως «εδώ και ο παράδεισος και η κόλαση εδώ»…
