Στο τελευταίο, ενδέκατο άλμπουμ του, με τίτλο «Περσείδες», ο τραγουδοποιός και συγγραφέας Μίλτος Πασχαλίδης υπογράφει σχεδόν όλα τα τραγούδια. Ο μουσικός κόσμος του καλλιτέχνη, χωρίς να παρουσιάζει ουσιαστικές αλλαγές ύφους, εδώ γίνεται πιο νυχτερινός.
Οχι τυχαία, αφού μια καλοκαιρινή νύχτα και μια βροχή από διάττοντες αστέρες στον βραδινό ουρανό τον ώθησαν σε μια δημιουργική δίνη, από την οποία γεννήθηκαν τα έντεκα νέα τραγούδια του δίσκου και τα δύο ορχηστρικά. Η απώλεια, ο τρόμος του κενού που δημιουργεί η απουσία, το φευγαλέο παιχνίδι των ευχών, η συνωμοσία με το σύμπαν να γίνουν οι επιθυμίες σου πραγματικότητα και η ασημαντότητα των ουράνιων σωμάτων που φτάνουν ως σκουπίδια στη Γη αλλά στα μάτια ενός ρομαντικού καλλιτέχνη είναι τα κομμάτια για να χτίσει το μαγικό του βασίλειο, είναι μερικές από τις λέξεις-κλειδί που λύνουν τον γρίφο των «Περσείδων». Το τελευταίο άλμπουμ κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο, παίχτηκε στην πόλη και τώρα ήρθε η σειρά της καλοκαιρινής περιοδείας του τραγουδοποιού, ο οποίος με τα νέα, νυχτερινά και πολλά παλιά του τραγούδια θα ντύσει καλοκαιρινές βραδιές σε περισσότερες από 30 πόλεις της Ελλάδας και της Κύπρου.
Σας βρίσκουμε σε πρόβα με την ορχήστρα σας. Τι ετοιμάζετε αυτό τον καιρό;
Ετοιμάζω μια καλοκαιρινή περιοδεία με τίτλο «Περσείδες», που είναι και ο τίτλος του άλμπουμ το οποίο γράφτηκε πέρυσι το καλοκαίρι και πήρε το όνομά του από τα πεφταστέρια του Αυγούστου. Ηρθε η στιγμή να παίξω τα τραγούδια αυτά και στη φυσική τους εποχή. Η περιοδεία ξεκινάει από τον Βύρωνα στις 7 Ιουνίου και τελειώνει στις 30 Σεπτεμβρίου.
Τα αστέρια που πέφτουν σημαίνουν κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Για τους περισσότερους μια ευχή. H δική σας ιδέα για να ονομάσετε έτσι το άλμπουμ ποια είναι;
Είναι μια σπουδή στην απώλεια. Εντεκα τραγούδια που γράφτηκαν με αφορμή προσωπικές απώλειες. Βέβαια, όταν γράφεις ένα τραγούδι η αφορμή είναι μόνο αυτό που αισθάνεσαι εσύ. Το μείζον είναι να έχεις ανοιχτή ματιά και να προσπαθείς αυτό που θα πεις να αφορά κι άλλους. Να μπορούν να ακουμπάνε κι άλλοι πάνω στα τραγούδια. Πέρυσι τον Αύγουστο ήμουν σε περίεργη ψυχολογική κατάσταση· και εξαιτίας όλων αυτών που συμβαίνουν γύρω μας και εξαιτίας προσωπικών προβληματισμών. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κοιτάξω προς τον ουρανό και εκεί έπεφταν αστέρια. Σκέφτηκα λοιπόν να φτιάξω ένα σύμπαν από πεφταστέρια για να μείνω εκεί: στις ευχές που συνήθως είναι μάταιες, καμιά φορά όμως γίνονται και πραγματικότητα.
Αν σκεφθείτε την πορεία σας, έχει αλλάξει κάτι τα τελευταία χρόνια στον τρόπο που γράφετε ή αντιμετωπίζετε έναν νέο δίσκο ή μια νέα ιδέα;
Οχι, δεν έχει αλλάξει ο τρόπος που φτιάχνω δίσκους. Απλώς, αυτός ήταν ένας δίσκος-έκπληξη για μένα, γιατί έγινε ακαριαία. Συνήθως δεν γράφω έτσι. Συνήθως γράφω έξι μήνες ή έναν χρόνο μετά τα γεγονότα που σημαίνουν κάτι για μένα. Γράφω βασισμένος στην ανάμνηση. Αλλά αυτήν τη φορά έγραψα ακαριαία. Και είχε πλάκα, το ευχαριστήθηκα. Ο τρόπος όμως με τον οποίο αφηγούμαι μια ιστορία δεν έχει αλλάξει. Γιατί η εργασία μου αυτή είναι: αφηγούμαι ιστορίες και αυτό που με ενδιαφέρει ουσιαστικά είναι η τέχνη της αφήγησης, είτε στα τραγούδια είτε στα βιβλία μου.
Πότε νιώσατε πρώτη φορά τον μεγάλο έρωτα για τη μουσική; Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να της αφοσιωθείτε;
Οταν ήμουν πιτσιρικάς και άκουσα για πρώτη φορά τη φλογέρα από το σήμα της ΕΡΤ. Τον «Τσοπανάκο». Νομίζω πρέπει να ήμουν τεσσάρων χρόνων και είπα: «Ενα τέτοιο θέλω να μάθω να παίζω». Η μητέρα μου, επειδή θεώρησε ότι το παιδί είναι βλαμμένο, αντί να μου πάρει φλογέρα, μου πήρε κιθάρα. Οπότε έμαθα κιθάρα. Ξεκίνησα να παίζω γνωστά κομμάτια και μετά άρχισα σιγά σιγά να σκαρώνω δικά μου. Η τραγουδοποιία δεν έχει manual. Τo μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακούς προσεκτικά πώς έγραψαν οι προηγούμενοι και στην αρχή να τους μιμείσαι. Μέχρι να βρεις έναν τρόπο που τελικά αντιλαμβάνεσαι ότι πια δεν μιμείσαι αλλά φτιάχνεις κάτι το οποίο με τρόμο διαπιστώνεις ότι έχεις δημιουργήσει εσύ.
Οι ευχές, το όνειρο και η δημιουργία των «Περσείδων» ως τελευταίου σας δίσκου πού σας έχουν φτάσει; Τι νέους ορίζοντες σας έχουν ανοίξει;
Οταν γράφουμε κάτι και μετά το δίνουμε στο κοινό, τότε τελειώνει για μας. Οσο κι αν έχω ονειρευτεί τα τραγούδια αυτά, τώρα αφορούν μόνο τον κόσμο και εμένα με αφορά πλέον αυτό που μου δίνει ο κόσμος πίσω.
Θεωρείτε ότι το κοινό σε κάθε νέο άλμπουμ συναντάει έναν διαφορετικό Μίλτο Πασχαλίδη;
Εμένα συναντάει. Δεν έχω αλλάξει τόσο δραματικά. Το μόνο που με έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια είναι η γέννηση της κόρης μου· κατά τα άλλα δεν νομίζω ότι είμαι πολύ διαφορετικός από τον Μίλτο όταν ήταν 30 χρόνων. Πιθανόν να έχει βελτιωθεί ή να έχει αλλάξει το εκφραστικό μου μέσο. Ή το μουσικό σύμπαν που θέλω να φτιάξω κάθε φορά να είναι κάπως διαφορετικό. Δηλαδή πιο πολύ διαφορετικός είμαι στη φόρμα των τραγουδιών που θέλω να γράψω, αλλά εγώ είμαι αναγκασμένος να ζω με τον εαυτό μου και δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό.
Σε αυτό το δικό σας σύμπαν, όμως, στο οποίο δεν είστε μόνο ένα πράγμα αλλά πολλά διαφορετικά, σε ό,τι αφορά την τέχνη σας πόσο φορμαλιστής νιώθετε;
Φορμαλιστές είμαστε θέλοντας και μη, με την έννοια ότι ακόμη κι αν θέλεις να σπάσεις τη φόρμα, πιθανόν να πέσεις σε μια άλλη που έχει πάλι ειπωθεί. Είναι πολύ δύσκολο να επινοήσεις μια καινούργια φόρμα στην εποχή μας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να αντιγράφεις. Με εκνευρίζει βαθιά και πλήττω θανάσιμα όταν νιώθω ότι αντιγράφω τον εαυτό μου. Τους άλλους δεν με πειράζει καθόλου. Τον εαυτό μου βαριέμαι πάρα πολύ να τον αντιγράφω. Δηλαδή θέλω να πω ότι όταν γράφεις τραγούδια και τα ακούς, η φόρμα προκύπτει. Και δεν μπορείς να την αποφύγεις. Αλλά για μένα το ζητούμενο δεν είναι η φόρμα. Το ζητούμενο είναι η συγκίνηση. Το μόνο πράγμα που έχει σημασία για μένα σε ένα τραγούδι πια είναι αν με συγκινεί. Είτε το έχω γράψει εγώ είτε το έχουν γράψει άλλοι.
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεστε ασήμαντος;
Σκέφτομαι συχνά πόσο μικροί είμαστε απέναντι στον χρόνο, απέναντι στην ιστορία, απέναντι στο σύμπαν. Δηλαδή ζούμε σε έναν μικρόκοσμο, συχνά αισθανόμαστε βασιλιάδες αυτού του κόσμου και μπορεί να έχει μεγάλη πλάκα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε παρά ένας κόκκος άμμου.