Ο Νίκος Μπιζένης (aka Nikonn) μιλάει για την ιστορία του συγκροτήματος Mikro, τη νοσταλγία από τα παιδιά των 90s και το ποπ στοιχείο στην ηλεκτρονική μουσική.
Οι Mikro σχηματίστηκαν το 1997 στη Θεσσαλονίκη από τον Νίκο Μπιζένη, aka Nikonn –φωνητικά, synths, προγραμματισμός–, και τον Γιάννη Λευκαδίτη –κιθάρες, μπάσο, σαξόφωνο, synths. Τα κομμάτια «Αυτή η πόλη», «Mikro tronik πλάσμα», «Ασπρη σοκολάτα» κάποτε ακούγονταν παντού και έκαναν τεράστια επιτυχία την εποχή που γράφτηκαν. Οι δύο φίλοι ονειρεύτηκαν να φτιάξουν μια ηλεκτρονική μπάντα με αναφορές σε ποπ, ροκ και χορευτικούς ήχους συνδυάζοντας αντρικά και γυναικεία φωνητικά. Ο Νίκος Μπιζένης μου μίλησε για το επερχόμενο λάιβ στο Gazarte, για την εποχή που άκουσε για πρώτη φορά μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και για το σύνδρομο της νοσταλγίας για προηγούμενες δεκαετίες.
Η μπάντα που δεν ήθελε ταυτότητα
Η κουβέντα ξεκίνησε με την επιστροφή τους στα λάιβ έπειτα από οκτώ χρόνια. «Το Release Athens ήταν ένα μικρό ζέσταμα. Εχουμε ενθουσιασμό και βλέπουμε ότι ο κόσμος μάς έχει επιθυμήσει. Θα παίξουμε κομμάτια από όλη μας τη δισκογραφία και από τον δίσκο που ετοιμάζουμε αυτή την περίοδο. Θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε σαν ένα μεγάλο πάρτι όλο αυτό. Η Κλόι Aν είναι στα γυναικεία φωνητικά και ο Χρήστος Ασλανίδης στα πλήκτρα. Πάντα είμαστε τέσσερα άτομα on stage» λέει ο Νίκος Μπιζένης, ο οποίος μου αφηγείται την ιστορία της μπάντας. «Με τον Γιάννη Λευκαδίτη γνωριζόμασταν από τη δεκαετία του ’80, ήμασταν φίλοι από πολύ παλιά και τζαμάραμε μαζί σε στούντιο. Το 1997 αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια μπάντα. Προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε την ηλεκτρονική μουσική με τα ηλεκτρικά όργανα και να προσθέσουμε ελληνικό στίχο. Φτιάξαμε μια μείξη από διαφορετικά είδη όπως trip hop, lounge, ποπ, drum n bass και άλλα». Η τρέλα στη μουσική και την προσέγγιση των Mikro βρήκε μεγάλη απήχηση στο κοινό. «Μας έλεγαν ότι έπρεπε να διαμορφώσουμε συγκεκριμένη ταυτότητα, εμείς όμως το βρίσκαμε βαρετό, θέλαμε να κάνουμε αυτό που μας άρεσε» εξηγεί ο Νίκος Μπιζένης, ο οποίος δεν άκουγε καθόλου ελληνική μουσική. «Εγώ έμαθα τον Μάνο Χατζιδάκι μετά το 2000. Οταν μας προτάθηκε να συνεργαστούμε στα ντραμς με τον Πάνο Τόλιο από τα Ξύλινα Σπαθιά εγώ δεν ήξερα το συγκρότημα. Τότε γνώριζα μόνο τις Τρύπες και τους Στέρεο Νόβα. Τη δεκαετία του ’80 κυριαρχούσε το κακό σκυλάδικο και είχα αποκτήσει μια αποστροφή χάνοντας επαφή με όλα τα καλά στοιχεία της ελληνικής μουσικής. Εμείς μεγαλώσαμε με την ποπ και τη new wave μουσική της βρετανικής σκηνής. Ακούγαμε φανατικά Cure, The Smiths, New Order, Joy Division, Moby, Massive Attack αλλά και Duran Duran και Depeche Mode».
Το ίντερνετ και η νοσταλγία
Αναρωτιέμαι γιατί δεν υπήρξαν πολλά συγκροτήματα ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα. «Το κοινό ήταν πάντοτε πιο φιλικό προς τα ηλεκτρικά όργανα και τη ροκ μουσική. Τα υπόλοιπα βρίσκονταν λιγάκι στο περιθώριο. Μας έλεγαν ότι παίζουμε απλώς με τα… κουμπάκια. Φέραμε όμως κάτι καινούργιο σε ένα άδειο γήπεδο, επειδή κανείς δεν είχε αγγίξει το ποπ ή το easy listening στοιχείο. Αυτό μας βοήθησε να ξεχωρίσουμε και να πάρουμε φόρα».
Στο τέλος μιλάμε για το φαινόμενο της νοσταλγίας για τις παλιές δεκαετίες που γίνεται όλο και πιο έντονο. Ο Νίκος Μπιζένης πιστεύει ότι πλέον δεν περνάμε τόσο καλά όσο παλιά. «Oλες οι μπάντες που έχουν ιστορία δεκαετιών βλέπουν πάντοτε νοσταλγικά όσα έζησαν και όσα έχουν κάνει. Πολλοί νέοι άνθρωποι που ακούνε ιστορίες από μας ή βλέπουν βιντεάκια στο διαδίκτυο μας λένε ότι είμαστε τυχεροί που μεγαλώσαμε σε αυτές τις δεκαετίες γιατί σήμερα έχουν απαξιωθεί πολλά πράγματα. Η μουσική πρώτα απ’ όλα και ο χορός. Παλιά διασκεδάζαμε σε ωραία μαγαζιά που είχαν μουσική πρόταση, δεν πίναμε δέκα ποτά για να χορέψουμε ούτε κοιτούσαμε το Instagram στο κινητό. Επιστρέφαμε στα σπίτια μας ιδρωμένοι από τον χορό. Μας λείπει ο ωραίος ήχος. Τώρα η μουσική είναι χαλί, δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Αν σε φτιάχνει η μουσική, δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο για να περάσεις καλά».
INFO
4/11, 20.00, Gazarte
