Τον Παύλο Φύσσα δεν τον γνώριζα προσωπικά. Δεν είχα την τύχη να τον συναντήσω, να τον αφουγκραστώ, να τον ακούσω να τραγουδά live, να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες.
Ίσως αν ζούσε σήμερα να μην μάθαινα ποτέ για την ύπαρξη του, γιατί ήταν ένας από τους πολλούς καθημερινούς γίγαντες, που παλεύουν για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο, παραμένοντας στην αφάνεια. Άλλες φορές από επιλογή, κι άλλες επειδή η ιστορία τους δεν παράγει νούμερα τηλεθέασης. Χαζοκούτι που λέει και η γιαγιά μου!
Άνθρωπος της αλληλεγγύης και της αγάπης, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κι ας ήταν ράπερ. Δεν ράπαρε ούτε για τα views, ούτε για τα likes, ούτε για το χρήμα. Για την ψυχή του τραγουδούσε και για όσους βρίσκουν τον εαυτό τους στους στίχους του.
Έτσι όπως του αφαίρεσαν την ζωή, έτσι μπήκε στη δική μου. Απότομα και βίαια, ένα βράδυ του Σεπτέμβρη. Χαμός στο διαδίκτυο για νεκρό στην Αθήνα μετά από συμπλοκές. Χρειάστηκαν αρκετές ώρες για να αποσαφηνιστεί η πραγματικότητα. Ένας νεαρός άνδρας, αργότερα μάθαμε ότι τον λέγανε Παύλο Φύσσα, έπεσε νεκρός στο Κερατσίνι από χέρι φασίστα, από μαχαιριά ενός θρασύδειλου. Κάποτε ο Μιχαλολιάκος είπε πως «τα δικά μας χέρια είναι καθαρά». Εγώ ξέρω πως, χέρια που πιάνουν μαχαίρια, είναι βουτηγμένα στο μίσος, την σαπίλα και την απανθρωπιά.
Η ιστορία είναι γνωστή σε όλους πια. Συνοπτικά, η κατάσταση εκείνη την περίοδο είχε δυναμιτίσει. Βρισκόμασταν στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης, η εγκληματική Χρυσή Αυγή ανέβαζε διαρκώς τα εκλογικά ποσοστά της, προσελκύοντας αγανακτισμένους με αστείρευτο μίσος κατά των κομμάτων, της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, θεωρώντας εχθρό τον εκάστοτε συστηματικό βουλευτή. Επικρατούσαν οι ιδανικότερες συνθήκες για την ανάπτυξη και ισχυροποίηση φασιστικής, ακροδεξιάς ρητορικής, όπως αυτής που υιοθετούσε η Χρυσή Αυγή.
Τότε, οι φασίστες αποφάσισαν ότι χρειάζονταν στην ατζέντα τους και στα πεπραγμένα τους ένα νεκρό. Ότι κάποιος εχθρός της ιδεολογίας και του κόμματος έπρεπε να τεθεί εκτός παιχνιδιού, ως δείγμα ισχύος του ναζιστικού μορφώματος. Αυτός έμελλε να είναι ο Παύλος. Ήθελαν συγκεκριμένα αυτόν; Όχι θα πω εγώ, χωρίς να είμαι και απολύτως βέβαιος. Μάλλον ο Παύλος βρέθηκε στο λάθος σημείο, την χειρότερη στιγμή.
Ο θάνατος αυτός ή, σωστότερα, η θυσία του Παύλου αφύπνισε το αντιφασιστικό κίνημα. Αντιδράσεις για τις παράνομες, εγκληματικές ενέργειες υπήρχαν και από πριν. Πολλές καταγγελίες για τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο, το περιστατικό αυτό, είχε δύο συναρπαστικά αποτελέσματα. Πρώτον, κατέβασε στο δρόμο, αυθόρμητα και μαζικά, χιλιάδες άτομα που ζητούσαν την τιμωρία του δολοφόνου και των υποκινητών του, σπάζοντας τον φόβο και τον τρόμο που έσπερναν στην κοινωνία οι Χρυσαυγίτες (τις μέρες του Αλέξη Γρηγορόπουλου θύμιζε η Ελλάδα).
Δεύτερον και σημαντικότερον, ο Παύλος έγινε σύμβολο αντίστασης και αγώνα κατά του φασισμού, του ναζισμού, του ρατσισμού, κατά της ακροδεξιάς για χιλιάδες νέους και νέες που θορυβήθηκαν και έβαλαν τον εαυτό τους στη θέση του νεκρού. Κάλλιστα στη θέση του Παύλου, θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος νέος, που ύψωνε ανάστημα και έβαζε όλες του τις δυνάμεις για να σκοτώσει το φίδι.
Ήμουν στα 14 όταν τον δολοφόνησαν. Αντιδραστικός και ψαγμένος (όσο ψαγμένο μπορεί να είναι ένα παιδί της επαρχίας), μακριά όμως από όρους όπως φασισμός, ακροδεξιά, αντιφασισμός κτλ. Τότε, χτύπησε το καμπανάκι. Αυτό το εσωτερικό που έχουμε όλοι και χτυπά σε έκτακτες περιπτώσεις. Έψαξα, έμαθα και διάλεξα στρατόπεδο. Το ερώτημα, ή με τους φασίστες ή με τους ανθρώπους, ήταν ίσως το πιο εύκολο ερώτημα που έχω απαντήσει έως τώρα στη ζωή μου. Με τους ανθρώπους. Πάντα με τους ανθρώπους και ποτέ με τους φασίστες!
Ο Παύλος με έκανε αντιφασίστα, με δυνάμωσε, με ωρίμασε. Είμαι σίγουρος πως, η δική μου προσωπική ιστορία, μοιάζει με χιλιάδες άλλες παιδιών εκείνης της ηλικίας. Η θυσία του Παύλου έχτισε τη νέα γενιά του αντιφασιστικού κινήματος. Ένωσε νέους ανθρώπους, άγνωστους μεταξύ τους, στον αγώνα για μια ελεύθερη, ασφαλή κοινωνία με ισότητα και δικαιοσύνη. Μας έδωσε φωνή. Το γεγονός αυτό, ίσως αποτελεί και μια μικρή παρηγοριά, ένα χάπι για τον πόνο της μάνας Φύσσα, της κ. Μάγδας. Της μυθικής αυτής μορφής, που βρίσκεται εδώ και 7 χρόνια στη πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στους φασίστες δολοφόνους. Που δεν τους φοβήθηκε ποτέ. Που τους κοίταξε κατάματα και τους τσάκισε!
Σήμερα, η Χρυσή Αυγή βρίσκεται υπό διάλυση, αν δεν έχει ήδη διαλυθεί και αυτή είναι μια τεράστια νίκη για το αντιφασιστικό κίνημα. Για την δημοκρατία, για την αλληλεγγύη, για τον Παύλο, για τον Σαχζάτ. Για όλους μας. Περηφάνια θα αισθάνεται ο μάγκας και θα χαμογελάει από εκεί ψηλά, βλέποντας τον Μιχαλολιάκο μόνο, έρημο και αδύναμο. Όμορφο συναίσθημα να νιώθεις πως έκανες περήφανο τον Παύλο, πως δικαιώθηκε η ψυχή του.
Ένα πράγμα έμεινε μόνο. Στις 7 οκτώβρη ολοκληρώνεται η δίκη της Χρυσής Αυγής. Μετά από 5,5 χρόνια, πολλές αναβολές και κολλήματα, καταθέσεις, απολογίες, χυδαιότητες, επιτέλους έφτασε η ώρα. Η δικαιοσύνη οφείλει να αντιληφθεί τις ιστορικές ευθύνες που την βαραίνουν. Να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, στέλνοντας στη φυλακή όλα τα μέλη της επικίνδυνης για τον άνθρωπο εγκληματικής οργάνωσης. Αποδεικνύοντας ότι οι Ναζί αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες και δεν τους αφήνουμε ατιμώρητους. Να μην οπλίσει (ξανά) το χέρι του φασίστα, που βρίσκεται εκεί έξω και παραμονεύει.
Φτάνω στο τέλος και τα μάτια μου βουρκώνουν. Δεν τον γνώρισα ποτέ αλλά κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια αντιφασιστική δράση νιώθω ότι τον κουβαλάω μέσα μου, πάνω μου. Πάντα βρίσκεται εκεί. Ανάμεσα στο πάθος του πλήθους, τα χαμόγελα, τα πανό, το πείσμα. Σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό, αντικρίζω το λαμπρότερο αστέρι και σου δίνω μια υπόσχεση: όποια κι αν είναι η απόφαση του δικαστηρίου, εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα για μια κοινωνία με ανθρώπους ίσους και ελεύθερους, χωρίς ρατσιστές και φασίστες. Για τον κόσμο που οραματιζόσουν!
Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε. Τον εμπνευστή μας, τον καθοδηγητή μας, την ψυχή του κινήματος, τον Παύλο μας δεν θα τον ξεχάσουμε ποτε!
ο Θεόκριτος Αργυριάδης είναι φοιτητής πολιτικών επιστημών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
