Πέρυσι είχαμε τις εκλογές του Μαΐου, οι οποίες έγιναν με το σύστημα της απλής αναλογικής και οι οποίες –παρά το διπλάσιο ποσοστό του πρώτου από τον δεύτερο– δεν έδωσαν την πολυπόθητη αυτοδυναμία στη ΝΔ, την οποία έλαβε στις δεύτερες, οι οποίες έγιναν με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, διευρύνοντας φυσικά τη διαφορά της από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί η φράση του Ιταλού φασίστα Τσιάνο ότι «η νίκη έχει πολλούς πατέρες, η ήττα είναι ορφανή» να είναι ορθή, αλλά στην περίπτωση των περυσινών εκλογών δεν βρήκε εφαρμογή.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε –παρά τις περί του αντιθέτου καθολικές προσπάθειες– μόνος τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου όπως δεν του αναλογούσε και παραιτήθηκε.
Σήμερα, με την απόσταση ενός χρόνου, θα λέγαμε ότι η κορυφαία αιτία της ήττας της κεντροαριστεράς –και όχι αποκλειστικά του ΣΥΡΙΖΑ– συνολικά είναι η μη ευόδωση στην πράξη (αντίθετα, η λυσσαλέα και επιτυχής προσπάθεια ακύρωσης) της απλής αναλογικής, της τεράστιας ευκαιρίας που δόθηκε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της λαϊκής ετυμηγορίας, η οποία κόντυνε τον ίδιο κοινοβουλευτικά.
Ενας ιδιότυπος μαζικός κομματικός αυτοχειριασμός έλαβε χώρα τότε, χάριν ενός κοινότοπου κομματικού πατριωτισμού με γενναίες δόσεις μικρομεγαλισμού.
Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας καλούσε τις προοδευτικές δυνάμεις σε κυβερνητική συνεργασία στη βάση ενός κοινά αποδεκτού και αυστηρά δεσμευτικού προγράμματος, κάτω από το σύνθημα «Δικαιοσύνη παντού», οι λοιποί προοδευτικοί αρχηγοί τορπίλιζαν τη συζήτηση με μπουρδολογία και χυδαιότητα που περιείχαν οι φράσεις τους «κυβέρνηση μούφα», «ούτε Τσίπρας ούτε Μητσοτάκης», «ποτέ με όσους ψήφισαν μνημόνια».
Τα επίχειρα αυτής της «προδοτικής» πολιτικής στάσης πληρώνει ο λαός μας σήμερα ο οποίος δεν επέλεξε το 41%, γιατί δεν του προσφέρθηκε καμιά άλλη εναλλακτική εξόν από το πιάτο «Τολμηρά σταθερά μπροστά».
Μόλις τρεις μήνες μετά το 41% οι πολίτες ψήφισαν προοδευτικούς δημάρχους (π.χ. Αθήνα, Θεσσαλονίκη) και περιφερειάρχες (π.χ. Θεσσαλία), στέλνοντας de facto μήνυμα συνεργασίας των κεντροαριστερών δυνάμεων.
Σήμερα ακούγεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας όλο και πιο δυνατά η εντολή: «Βρείτε τα».
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει και καταθέτει εμπεριστατωμένες και φιλολαϊκές προτάσεις για κάθε πρόβλημα που γεννάει το καθεστώς Μητσοτάκη (οικονομία, υγεία, παιδεία, δικαιώματα) και είναι αρκούντως εναλλακτικός, ανανεωτικός και δικαιωματιστής, αλλά όλα αυτά γίνονται ανέξοδα, απόντος του κόμματος του οποίου διεκδίκησε και κέρδισε την προεδρία, γιατί ταυτόχρονα δηλώνει ότι «μόνο ΕΓΩ μπορώ να κερδίσω τον Μητσοτάκη», «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι προοδευτικό κόμμα, δεν θέλω γέφυρες», ενώ αγκαλιάζοντας τον Παναγιώτη Ψωμιάδη λέει «τον ξέρω αυτόν, είναι καλός».
Χειρότερη από την αφρικανική είναι η πολιτική σκόνη. Η πρώτη βλάπτει σοβαρά το αναπνευστικό, η δεύτερη προκαλεί καθολική σύγχυση και βλάπτει το μυαλό. Οπως και να το δεις, είμαστε «μια χώρα μες στη σκόνη».
