Φωνή βοώντος εν τη ερήμω μοιάζουν οι συνεχείς εκκλήσεις του ΟΗΕ, του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και άλλων οργανώσεων που προειδοποιούν πως το τέρας της πείνας καραδοκεί για περίπου 265 εκατομμύρια ανθρώπους.
Η πανδημία του κορονοϊού δεν είναι το μόνο δεινό από το οποίο κινδυνεύει η ανθρωπότητα. Το καμπανάκι πως η φτώχεια, η πείνα και οι λιμοί παραμονεύουν απ’ άκρη σ’ άκρη έχει χτυπήσει προ πολλού αλλά, όπως φαίνεται, κανείς δεν φαίνεται πρόθυμος να δώσει τον οβολό του ούτε τώρα.
Το φετινό Νόμπελ Ειρήνης δόθηκε επάξια στο Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης (WFP) με την ελπίδα πως ορισμένες χώρες, ορισμένοι δισεκατομμυριούχοι και εκατομμυριούχοι που πλούτιζαν και συνεχίζουν να πλουτίζουν από την πανδημία, όπως ο μεγαλοεπιχειρηματίας Τζεφ Μπέζος, ο φιλάνθρωπος Μπιλ Γκέιτς ή ο μεγαλοεπενδυτής Ουόρεν Μπάφετ, θα ευαισθητοποιηθούν.
Πως έστω για μία φορά θα ανοίξουν το πουγκί τους για να βοηθήσουν, αλλά μάταια. Το χέρι έχει φτάσει τόσο βαθιά στην τσέπη που μέχρι στιγμής έχουν διαθέσει μόλις το 28% των 10,19 δισ. δολαρίων που ζητούσε ο ΟΗΕ τον Μάρτιο σύμφωνα με τη μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam. Το ποσοστό αυτό μόνο ντροπή προκαλεί.
Ο γενικός διευθυντής του ΠΟΥ έκανε σαφές πως επιπλέον 10.000 παιδιά μπορεί να πεθαίνουν κάθε μήνα από υποσιτισμό ως αποτέλεσμα του αντίκτυπου της πανδημίας.
Αραγε θα συγκινήσει κανέναν η δήλωση αυτή; Θα πιάσει τόπο το Νόμπελ; Θα ευαισθητοποιηθούν αυτοί που πρέπει ή για ακόμη μια φορά θα μείνουν απλώς αριθμοί, για να πούμε πως τελικά αυτό που έγινε ήταν άλλη μια τρύπα στο νερό;