Στην επιστήμη της Σημειολογίας το καθετί έχει τη σημασία του. Ετσι και η συνέντευξη του πρωθυπουργού στον Σταύρο Θεοδωράκη που προβλήθηκε την ημέρα της ποίησης κατάφερε να συνενώσει την τραγική με την κωμική ποίηση, σε ένα είδος μεικτό αλλά αθέμιτο. Για φυγή προς τα εμπρός φαίνεται να τον συμβούλευσαν οι επικοινωνιολόγοι, διαπιστώνοντας πως η φτηνή απομίμηση της συντριβής δεν περνάει. Κάτι έμεινε όμως από το μελό των προηγούμενων ημερών. Ικέτης μπροστά στις κάμερες, εκλιπαρούσε για δεύτερη ευκαιρία ώστε να ξηλώσει το κακό κράτος που τον πρόδωσε και να μείνει μόνο το καλό, των ιδιωτικοποιήσεων και της αστυνομίας. Με το κεφάλι ψηλά και προτεταμένα τα γυμνασμένα στήθη δήλωσε ότι θα συγκρουστεί με τις αμαρτίες της χώρας, που δεν ήταν φυσικά της κυβέρνησής του.
Ο Θεοδωράκης θα μπορούσε να ανεβάσει την τηλεθέαση πιο πάνω από τον «Σασμό» αν τον ρωτούσε: «Τίνος τη θυσία θεωρείτε αποτελεσματικότερη; Του Αβραάμ ή του Αγαμέμνονα;». «Εχετε τσεκάρει ότι τα ελικόπτερα της διαφυγής σας είναι ασφαλή;». «Γιατί νομίζετε ότι το υβριστικό σύνθημα που πρωτακούστηκε στις φωτιές της Εύβοιας συνεχίζεται με αμείωτη ένταση;». «Σκοπεύετε να ιδρύσετε αστυνομία υδάτων για να φρουρούν τα δάκρυα των συγγενών των θυμάτων και των οικογενειών που θα χάσουν τα σπίτια τους στους πλειστηριασμούς;». «Στο επόμενο καλάθι του νοικοκυριού θα περιλαμβάνονται και επαρκείς ποσότητες σανού;». Ο δημοσιογράφος ωστόσο προτίμησε να του μεταφέρει την ερώτηση της τραυματισμένης Ευδοκίας: «Θα τη συμβουλεύατε να φύγει από την Ελλάδα;». «Να μείνει και να βάλει πλάτη». Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει να μείνει γιατί σύντομα θα δοθεί ένα waterpass. Να μείνει για να βλέπει τους υφυπουργούς στο σταθμαρχείο της Λάρισας να μπερδεύουν την πραγματικότητα με τα videogames. Να μείνει μέχρι να ολοκληρωθεί η διάλυση του κοινωνικού κράτους. Μέχρι να προχωρήσει η χειρουργική στα ιδιωτικά νοσοκομεία, όπου μια σπασμένη λεκάνη θα αντικαθίσταται από μια διασωθείσα πλάτη. Μέχρι οι φάκελοι των ενόχων να μπουν στο αρχείο, μέχρι να μπαζωθούν και οι τελευταίες στέρνες, μέχρι να ριχτεί στην πυρά και η τελευταία σελίδα του «Κοινωνικού συμβολαίου» του Ρουσσώ.
Μόνο που η «Μητσοτάκης ΑΕ» δεν έχει καταλάβει ότι κάτω από τα παράθυρα του Μαξίμου μια τεράστια χορωδία φωνάζει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Πως η Ευδοκία θα φύγει από την κακιά τη χώρα χορεύοντας το ζεϊμπέκικο της συνονόματής της. Ο μητσοτακισμός θεμελιώθηκε πάνω στη φράση του Ιβάν: «Αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται». Μόνο που ο Ντοστογέφσκι δεν απέδιδε στον Θεό μονάχα τη θρησκευτική του υπόσταση, αλλά και το ηθικό έρμα που δεσμεύει τις ανθρώπινες πράξεις, τη συνείδηση ως αδέκαστο αξιολογητή του οντολογικού Καλού και Κακού. Η απουσία του οδηγεί στη νομιμοποίηση του κακού με διάφορους μανδύες κάθε φορά. Πότε λέγεται ανάπτυξη και ύστερος καπιταλισμός και πότε μεταμοντέρνα δυστοπία, της οποίας τη θρυαλλίδα είδαμε προσφάτως στους δρόμους του Παρισιού.
Ας καλέσει λοιπόν ο πρωθυπουργός την Ευδοκία και να της πει ευθαρσώς ότι όλα τα χρόνια της διακυβέρνησής του ήταν μια τρύπα στο νερό, πως στα εντόπια κρανία τα παχιά λόγια εγκαταστάθηκαν εύκολα σε μια κατασκευασμένη εικόνα που συνετρίβη με κρότο στα Τέμπη.
*H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
