Το ξανθό φτωχόπαιδο του αμερικανικού Νότου, ο λευκός που τραγουδούσε σαν μαύρος, ο φωτογενής νέος που κουνούσε προκλητικά τους γοφούς του σε μια εποχή που ζαλιζόταν εύκολα, αν ζούσε μέχρι τις μέρες μας θα γινόταν 90 ετών. Ο Έλβις Πρίσλεϊ (γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1935) θεωρείται θεμελιώδης λίθος του σταρ σίστεμ. Δεν ήταν έτσι πάντα βέβαια. Πολλά χρόνια προτού η καριέρα του του γυρίσει μπούμερανγκ, ξόδευε τα νιάτα του στα στούντιο του Χόλιγουντ, στοχεύοντας την κορυφή. Τότε, συγκεκριμένα το 1960, μεταξύ των γυρισμάτων τον συνάντησε ο Αλέκος Λιδωρίκης, ο σημαντικός Έλληνας δημοσιογράφος, ο οποίος ήδη από τη δεκαετία του 1930 είχε αποκτήσει πρόσβαση στο Χόλιγουντ μέσω του Σπύρου Σκούρα, μετέπειτα πρόεδρο του κινηματογραφικού κολοσσού της 20th Century Fox (1942-1962).
Ο Λιδωρίκης ο οποίος είχε μια μυθιστορηματική ζωή, από το 1945 και για δεκαπέντε χρόνια έζησε στις ΗΠΑ και εργάστηκε στη Fox. Την εποχή εκείνη έκανε μια σειρά συνεντεύξεων με κορυφαία πολιτικά πρόσωπα της εποχής (Αιζενχάουερ, Στίβενσον, Άτσεσον, Χούβερ κ.λπ) αλλά και με μεγάλους κινηματογραφικούς σταρ όπως η Τζέιν Ράσελ, η Μέριλιν Μονρόε και η Τζόαν Κρόφορντ αλλά και διανοούμενους όπως ο Άρθουρ Μίλερ. Εκείνη την περίοδο, συγκεκριμένα το 1960, γνώρισε και τον 25χρονο Έλβις Πρίσλεϊ (ήδη έπαιζε στο σινεμά από το 1956), όπως περιγράφει στο εξαντλημένο εδώ και χρόνια βιβλίο του «Μίλησα με μορφές του αιώνα μας» (εκδ. Εστία). Ο δημοσιογράφος τον περιγράφει ψηλό και ωραίο. «Όταν δεν… σεληνιαζόταν με ατίθασο χορό και με… σπαρακτικά ηδονοπλάνταχτο τραγούδι, έμοιαζε σαν ένα σοβαρό και μελαγχολικό παιδί που ατενίζει τη ζωή με δέος!» προσθέτει, ενώ διασαφηνίζει πως ο Πρίσλεϊ δεν έδειχνε αυτάρεσκος.
Όταν ο σταρ ρωτάται πού αποδίδει τη θριαμβευτική επιτυχία του ροκ εντ ρολ, απαντά: «Είμαι ένα όργανο απλό, κύριέ μου… Είμαι ένας κάποιος Έλβις, που αύριο μπορεί να μην υπάρχει πια στην επιφάνεια ή να έχει αντικατασταθεί από ένα σωρό άλλους νέους, που θα εξωτερικεύουν –καθένας ίσως με τον δικό του τρόπο- αυτό που τώρα ενσαρκώνω εγώ… Το ροκ εντ ρολ, όμως, δεν πρόκειται να σβήσει. Είναι συμπυκνωμένη μέσα σ’ αυτό η διάχυτη ανησυχία μιας γενιάς, που αναζητάει, στην περιπλάνησή της, κάποιος σταθμό για να ξεκουραστεί και να ελπίσει…».
Η συνέντευξη ωστόσο έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τον τρόπο που ο Έλβις βλέπει το Χόλιγουντ. Όπως χαρακτηριστικά λέει, δεν είναι ένα πράγμα. Και εξηγεί: «Γι’ αυτό, τις περισσότερες φορές, όσοι επιχειρούνε τη βιαστική περιγραφή του βλέπουνε μονόπλευρα. Άλλοι το εμφανίζουνε σαν μια κυψέλη αφάνταστης εργατικότητας, που ρίχνει αξεκούραστα στη διεθνή αγορά τα προϊόντα της, άλλα άριστα ή απλώς καλά, άλλα υποφερτά ή μέτρια και άλλα αποτρόπαια. Άλλοι το εμφανίζουν να προσκυνάει ένα Θεό, τον Μαμμωνά μονάχα, και να καρφώνει επίμονα, με λυσσασμένη βουλιμία, ένα σπινθηριστό, γιγάντιο μάτι απάνω στο αλισβερίσι του ταμείου. Κι άλλοι το βλέπουν σαν μια παράξενη, κάπως ξωτική γωνιά της Γης, παραμυθένια, μακρινή και τροπική, λουσμένη από το κύμα κι από την αύρα του Ειρηνικού, που οι άνθρωποί της ζούμε ανάμεσα στα τρόπαια που αφειδώλευτα χαρίζει η άκοπα κερδισμένη φήμη, που ζούμε στο χρυσάφι, στη χλιδή, στον έρωτα, στο γλέντι, ως και στην παχυλή αμάθεια για τα μεγάλα σύγχρονα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της Γης».
Για τη σκοτεινή πλευρά της πρωτεύουσας του κινηματογράφου έχουν χυθεί τόνοι μελάνης. Η εκδοχή του Έλβις για όλα αυτά όμως είναι η ακόλουθη: «Τόπο αδιάκοπης δημιουργίας, με μάσκα καλλιτέχνη, το θέλουν μερικοί. Σόδομα και Γόμορα που διαχέουν μια γοητεία ξεχωριστή το βλέπουν άλλοι, επηρεασμένοι από το θρύλο του κι από τα παραμύθια που εύκολα σκαρώνουν, γύρω από τις γνωστότερες μορφές του Χόλιγουντ, τ’ αμέτρητα περιοδικά που εισπράττουν χρήμα αδιάλειπτα, δουλεύοντας νταντέλα από μύθους για να κεντρίσουνε τα νεύρα, τα όνειρα, τις κρυφές επιθυμίες και τις τρελές φιλοδοξίες μιας νεολαίας προ πάντων ανάλαφρης στη φαντασία και τη σκέψη».
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της σπάνιας αυτής συνέντευξης ωστόσο είναι εκείνο στο οποίο ο Έλβις εξηγεί πώς επιδρά το άγχος στη ζωή των καλλιτεχνών που εργάζονται για τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Λέει χαρακτηριστικά: «Έχουμε παραδείγματα αστέρων με αυτοκτονίες και απόπειρες αυτοκτονίας! Με νευρασθένειες… με υπνωτικά για την κατάκτηση μιας ώρας ύπνου. Έχουμε απομονώσεις κοντά στη θάλασσα ή στο βουνό, για μέρες ή για μήνες. Ταξίδια παρηγοριάς και ανάγκης διαφυγής από το περιβάλλον του Χόλιγουντ με την παροιμιώδη αστάθειά του. Έχουμε και λιποθυμίες την ώρα της δουλειάς, από τον εκνευρισμό και την επίπονη εργασία. Υπερκοπώσεις και, για να κλείσω τον κατάλογο, όχι και λίγες συγκοπές καρδιάς…». Σαν να ήξερε τι θα συνέβαινε στην ίδια του τη ζωή στα χρόνια που θα ακολουθούσαν.
