Με -μουσική- αφορμή τη συναυλία ειρήνης, στην οποία συμμετείχαν από τον Νταλάρα μέχρι τον Πουλικάκο κι από την Πέγκυ Ζήνα μέχρι τον Εισβολέα.
Θυμάμαι τι bullying έτρωγες στο σχολείο, τη δεκαετία του ‘80, αν αντί για τα ποπ – ροκ είδωλα της εποχής, έλεγες ότι ακούς Νταλάρα και Αλεξίου.
Θυμάμαι, όταν πια μπήκα στο τραγούδι, στο έντεχνο ραδιόφωνο που δούλευα, να μου λένε «ξέρεις, καλλιτέχνες ζητούν να απολυθείς επειδή συνεργάζεσαι με τον Χατζηγιάννη». Ή τι κατσάδα είχα φάει όταν τόλμησα να βάλω στον αέρα δίπλα δίπλα τη «Ρόζα» με το «Πριν χαθεί το όνειρό μας»!
Και πόσο μόνος και ανυπεράσπιστος ένιωθα για πολλά χρόνια επειδή ήθελα να κάνω την πορεία μου στο τραγούδι my way. Να γράφω και για τη Γαλάνη, την Πρωτοψάλτη, την Αλεξίου, και τα εναλλακτικά μου με τον Σέμση, τον Στάθη Δράκο, τους Ίασις, και τις επιτυχίες του Ρέμου και του Χατζηγιάννη. Γιατί ήμουν και «Σβήσε το φεγγάρι» και «Χέρια ψηλά». Και «Σάββατα» και «Κάτι Ελλάδες». Γιατί όλα αυτά ήταν κομμάτια του παζλ που ήταν ο σύνθετος εαυτός μου, σε μία εποχή που έπρεπε να είσαι «ή από ‘δω ή από ‘κει».
Τώρα, 5, 10, 15 χρόνια μετά, η Ζουγανέλη γουστάρει να τραγουδήσει με τον Αργυρό στο τηλεοπτικό πλατό, ο Μάστορας δεν προλαβαίνει να λέει «ναι» σε έντεχνους τραγουδιστές που του ζητάνε ντουέτο, η Μποφίλιου γουστάρει να ντυθεί σαν λαμπερή Άννα Βίσση στο μαγαζί, η Άννα Βίσση γουστάρει να τραγουδήσει με τον Στόκα, ο Κατσιμίχας με τον Σαμπάνη, οι Ονιράμα με την Αρβανιτάκη και τη Γαλάνη. Κι ο Κότσιρας, να πει ένα τραγούδι τού Βέρτη στο μαγαζί γιατί έτσι θέλει εκείνη την ώρα, ενώ παράλληλα στα ραδιόφωνα έχει το μεγαλύτερο έντεχνο σουξέ των τελευταίων χρόνων. Τόσο απλά.
Όχι, δεν είναι «όλα ένα» στο ελληνικό τραγούδι. Μακριά από εμένα οι ανιστόρητες ισοπεδώσεις. Και είδη υπάρχουν, και τρόποι, και χειρονομίες. Όχι όμως πλέον ως κάστρα απόρθητα για να οχυρώνονται σε αυτά και να χτίζουν καριέρες άνθρωποι μικρομεσαίου ταλέντου που δε θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς αποκλεισμούς. Αλλά ως τόποι διαφορετικοί, ως χώρες του ήχου, της αισθητικής και της Ιστορίας.
Όσο κι αν ξινίζουν κάποιοι, περάσαμε σε μία νέα εποχή. Που δεν είσαι ό,τι δηλώσεις αλλά ό,τι λέει το τραγούδι σου. Που στη λίστα του στο spotify, ο ακροατής βάζει δίπλα δίπλα ό,τι αγαπά χωρίς να κοιτάει το διαβατήριο του κάθε τραγουδιού.
Κι έτσι, μπορώ κι εγώ να λέω πως ένας δύσκολος και μοναχικός δρόμος που όρισε τη νεότητά μου, είναι πια ανοιχτός ουρανός. Να μπορώ να υπερίπταμαι πάνω από τα είδη ορίζοντας ο ίδιος τη χώρα των τραγουδιών μου. Κι όταν πας να με βάλεις σε ένα είδος, είναι σίγουρο ότι σε ένα επόμενο τραγούδι θα σου βγω από αλλού. Όχι από πρόκληση. Από ανάγκη.