Οταν η εθνική γυναικών πόλο βρέθηκε αντιμέτωπη με την ομάδα της Ισπανίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού ένιωσε σαν να ζούσε σκηνές από τη ζώνη του λυκόφωτος. Οι Σπανιόλες, που κέρδισαν με 10-8 και λίγες μέρες αργότερα κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο, είχαν χτίσει την υπεροπλία τους πάνω στις διδαχές του «ουδέτερου» Χάρη Παυλίδη, ο οποίος έφερε επανάσταση στα αμυντικά συστήματα.
Ο Ελληνας προπονητής αποχώρησε από την πρωταθλήτρια Ασίας, την Εθνική Κίνας, και δεν εμφανίστηκε ποτέ στο ολυμπιακό τουρνουά, αλλά το στίγμα του υπήρξε ανάγλυφο στα σκουφάκια άλλων ομάδων και τα μπλοκάκια τρίτων συναδέλφων του. Η ελληνική ομάδα τερμάτισε στην έβδομη θέση και προσγειώθηκε σε κρίσιμο σταυροδρόμι. «Εχουμε τρελαθεί, γιατί δυο τρεις παίκτριες σκοπεύουν να σταματήσουν το πόλο ή να εγκαταλείψουν την εθνική ομάδα» έλεγε μακριά από τα μικρόφωνα η προπονήτρια Αλεξία Καμμένου. Το χάλκινο ευρωπαϊκό μετάλλιο, που κατακτήθηκε στις αρχές του 2024 στο Αϊντχόφεν, ήταν το κληροδότημα της προηγούμενης γενιάς.
Η κοσμογονία δεν αποφεύχθηκε και η ανάγκη για αναδόμηση έγινε επιτακτική. Η αρχισκόρερ Νικόλ Ελευθεριάδου, που σκεφτόταν να ακολουθήσει τον Σάσα Βεζένκοφ στην Αμερική, ανακοίνωσε την αποχώρηση από την ενεργή δράση, μολονότι ο αγαπημένος της επέστρεψε στον Πειραιά. Η γκολκίπερ Χρυσή Διαμαντοπούλου κρέμασε το σκουφάκι, ενώ τρεις πρωτοκλασάτες παίκτριες αποφάσισαν να σταματήσουν από την εθνική: Μαργαρίτα Πλευρίτου, Ιωάννα Χυδηριώτη, Αλεξάνδρα Ασημάκη. Η Καμμένου («άξιζα καλύτερης αντιμετώπισης») απολύθηκε ύστερα από τριετή θητεία και η ομοσπονδία αποφάσισε να δώσει το χρίσμα στον ξενιτεμένο πιονιέρο. Ο Παυλίδης ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του ομοσπονδιακού προπονητή τρία χρόνια μετά την αποχώρησή του από την ομάδα γυναικών του Ολυμπιακού, την οποία υπηρέτησε για μια γεμάτη εγχώριους και διεθνείς τίτλους δεκαπενταετία (2007-22).
Σκληραγωγημένος στην Κίνα της πανδημίας και της αυστηρής καραντίνας, με θητεία και στον Καναδά, ο Θεσσαλονικιός Παυλίδης επέστρεψε στην Ελλάδα τον περασμένο Νοέμβριο για να φρεσκάρει την εθνική γυναικών και να προσαρμόσει το παιχνίδι της στους νέους κανονισμούς. «Μακροπρόθεσμος στόχος είναι το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες» δήλωσε μόλις φόρεσε το δαχτυλίδι.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο, η πρώτη αποστολή του νέου ομοσπονδιακού, είχε οριστεί να γίνει στο γνώριμο έδαφος της Κίνας. Με καινούργια τερματοφύλακα (την πρωτόπειρη Αλεξία Τζούρκα του Εθνικού αντί της τραυματισμένης Σταματοπούλου) και χωρίς την Πάτρα που «κόπηκε», η εθνική παρουσιάστηκε στην πόλη Τσενγκντού αγνώριστη. Οι αντίπαλες ομάδες στο final 8, ανανεωμένες και οι ίδιες, είδαν τα κάλλη της ελληνικής «settebella» και δεν πίστευαν στα μάτια τους.
Η πορεία της ελληνικής ομάδας προς τον παγκόσμιο τίτλο ήταν ένα μικρό ευρωπαϊκό έπος: νίκησαν 19-14 με κρότο την Ιταλία στον προημιτελικό, 15-13 με ανατροπή την Ολλανδία στον ημιτελικό, 13-9 με επίδειξη δύναμης την Ουγγαρία στον τελικό. Η διοργάνωση δεν ήταν τόσο σημαντική όσο υπονοεί ο βαρύγδουπος τίτλος της, αλλά το χρυσάφι παραμένει ατόφιο και οι υποσχέσεις χειροπιαστές. Ο θρίαμβος στην Κίνα εκτόξευσε την εθνική μας στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας ενόψει της κλήρωσης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος (δίπλα σε Ολλανδία, Ισπανία, Αυστραλία), οπότε το μονοπάτι που οδηγεί στην επόμενη διάκριση έγινε πιο βατό. Οι αγώνες θα ξεκινήσουν στις 11 Ιουλίου στη Σιγκαπούρη.
«Οχι, δεν γίναμε ξαφνικά η καλύτερη ομάδα στον κόσμο», ομολογεί ο 54άχρονος Παυλίδης. «Συνεχίζουμε σεμνά και ταπεινά, κοιτάζοντας κάθε τουρνουά ξεχωριστά. Ασφαλώς θα έρθουν και άσχημα αποτελέσματα, αλλά εμείς μένουμε προσηλωμένοι στον στόχο μας».Η Ελευθερία και η Βάσω Πλευρίτου έχασαν την τρίδυμή τους αλλά παραμένουν στις επάλξεις, η Ελένη Ξενάκη έγινε αιχμή του δόρατος, η Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη συμπληρώνει το έμπειρο κουαρτέτο, ενώ η νέα γενιά μεταγγίζει άφθονο ταλέντο: Σιούτη, Τριχά, Νίνου, Σάντα, Γιαννοπούλου, όλες μεταξύ 19 και 23 ετών. Το μετάλλιο στην Κίνα ήταν το 14ο στην πολύκροτη ιστορία της εθνικής γυναικών.
Οι νέοι κανονισμοί (μικρότερος αγωνιστικός χώρος, επιθέσεις 25 δευτερολέπτων κ.ο.κ.) μεταφέρουν το κέντρο βάρους στην ταχύτητα, στο σουτ και στην επιθετική ικανότητα, έννοιες κάπως ασύμβατες με την ελληνική σχολή, η οποία ποντάρει πρωτίστως στην τακτική. Ωστόσο, και οι δύο εθνικές ομάδες που φόρεσαν τα γαλανόλευκα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Απριλίου πήραν σωστά την πρώτη στροφή στο σταυροδρόμι.
Σαν έτοιμοι από καιρό οι ανανεωμένοι άνδρες
Οι άνδρες πασχίζουν ακόμη να συνέλθουν από το σοκ του Παρισιού, αφού εκείνο το γκολ του Σέρβου Γιάκσιτς από τη σέντρα στην εκπνοή του τραυματικού προημιτελικού (11-12) γκρέμισε το όνειρο μίας τετραετίας. Ο Θοδωρής Βλάχος, που έλαβε ασυζητητί το χρίσμα για να οδηγήσει την ομάδα στη νέα εποχή, ξεκίνησε με σκληρές αποφάσεις. Η έξοδος των Γιάννη Φουντούλη, Αγγελου Βλαχόπουλου δεν ήταν ακριβώς εθελούσια, αφού ο πρώτος υποχρεώθηκε να παραδώσει το περιβραχιόνιο ένεκα ηλικίας («ο κύκλος του έκλεισε»), ενώ ο δεύτερος έμεινε εκτός εθνικής μέχρι νεωτέρας ένεκα ανανέωσης.
Σε πρώτο πλάνο πέρασαν οι παίκτες που υπηρετούν καλύτερα το νέο δόγμα. Ο Στέλιος Αργυρόπουλος,ο Δημήτρης Σκουμπάκης και οι φουνταριστοί Κάκαρης και Νικολαΐδης διακρίθηκαν ιδιαίτερα στην Ποντγκόριτσα, ενώ έπαιξαν και κάποιοι νεότεροι που δεν ταξίδεψαν στο Παρίσι (Πούρος, Αλαφραγκής, Γιαννάτος, Γαρδίκας κ.ά.). Η ομάδα λοιπόν παρουσιάστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο σαν έτοιμη από καιρό. Εχασε στον τελικό από την Ισπανία, αλλά επέστρεψε από το Μαυροβούνιο με ασήμι στο στήθος.
Στον ημιτελικό η ανανεωμένη εθνική μας ισοπέδωσε με 18-14 την ίδια Ουγγαρία, από την οποία είχε ηττηθεί με 20-10 τρεις μήνες νωρίτερα στα προκριματικά, εκεί που δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά οι αλλαγές στους κανονισμούς.
Η παγκόσμια ομοσπονδία πειραματίζεται προκειμένου να συγκρατήσει την κατηφόρα στους δείκτες δημοφιλίας, αλλά στους αθλητές δεν πολυαρέσουν οι πρόσφατες τροποποιήσεις. Φαίνεται ότι ο χρόνος της επίθεσης θα «καθίσει» κάπου ανάμεσα στα 35 και τα 25 δευτερόλεπτα, πιθανότατα στα 28. Το εθνικό μας άθλημα δηλώνει έτοιμο για όλα τα σενάρια.
