Δεν ξεχνώ
Η σημερινή επιστολή απευθύνεται σ’ έναν άγνωστό μου. Ανδρέας Πολυκάρπου τ’ όνομά του, γεννηθείς στη Λευκωσία. Βρήκα ένα κείμενό του στον απέραντο λειμώνα του δικτύου κι έμεινα για ώρα σκλαβωμένος απ’ τις λέξεις του. Ένα κείμενο για την Αμμόχωστο, για τους αιώνες και για το σκληρό σήμερα εκείνων που αντικρίζουν κάθε πρωί την ημισέληνο καρφωμένη στα πλευρά του Πενταδάχτυλου… Μέρες που ’ναι, με την Τουρκία να αυθαιρετεί και να απειλεί, μπήκαν στο γράμμα οι χλωμές Βρυξέλλες, οι άγρυπνοι Αμερικανοί και η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στην περιοχή…
Τι κείμενο κι αυτό για την Αμμόχωστο! Λογοτέχνημα. Που στάζει ανεπίδοτη πίκρα και καημό που δεν ολολύζει. Λέξεις που δεν ξεχνούν. Και λέξεις σαν σφαίρες στη θαλάμη, που κοιτάνε τον εχθρό κατάματα. Τον εχθρό. Τη λήθη παναπεί και την παραίτηση εκεί κάτω, αλλά και την άγνοια των εδώ πάνω, στην Ελλάδα. Την κακοήθη άγνοια για το τι εστί Αμμόχωστος, Κερύνεια, Γιαλούσα και Πέτρα του Ρωμιού και…
Σε διάβασα τυχαία. Είχα στον νου μου τις δηλώσεις του Τουρκοκύπριου για την Αμμόχωστο – θα την κάνουν Λας Βέγκας, λέει, την άλαλη βασιλεύουσα– και είχε συννεφιάσει μέσα μου για τα καλά, ώσπου είδα το κείμενο κι άρχισαν να χορεύουν μπροστά μου οι αιώνες.
Σαλαμίνα ήταν το όνομα της Αμμοχώστου. Του Τεύκρου επιλογή και γέννημα. Και μετά την είπαν Αρσινόη, προς τιμήν εκείνης της Ελληνίδας βασίλισσας της Αιγύπτου, και μετά στα χέρια των Βυζαντινών, Φαμαγκούστα στη συνέχεια και ύστερα Οθωμανοί, σφαγές/ δηώσεις/παρακμή και μετά, ίσαμε σήμερα, πόλη σφραγισμένη, γεμάτη ΟΗΕδες και παράπονα.
Τα λέω για να τ’ ακούσουν οι δικοί μου. Κάποιοι, τέλος πάντων, που ακούνε Κύπρος και βγάζουν απ’ τη φαρέτρα τους ξινές κουβέντες και βλακώδεις κοινοτοπίες. Δεν ξέρουν τίποτε, αγαπητέ μου. Κάτι λίγα μηρυκάζουν. Κι έτσι και τολμήσεις ν’ ανοίξεις τις σελίδες της Ιστορίας και μιλήσεις με στοιχεία σε λέν’ εθνικιστή και νομίζουν ότι ξόφλησαν.
Εσύ εκεί. Αγκαλιά με τα τιμαλφή σου. Είναι σαν να σ’ ακούω να μονολογείς σκαρφαλωμένος στο Τρόοδος με το βλέμμα σου στραμμένο στην Κερύνεια και την Αμμόχωστο: «Βόρειοι και Νότιοι σε μια χώρα μια σταλιά. Σε ένα νησί που δεν μίλησε άλλη γλώσσα από την ελληνική. Σε μια κοινή πατρίδα των Ελλήνων και των Λινοβάμβακων που αλλαξοπίστησαν».
Καλά, αυτούς τους Λινοβάμβακους, τους κρυπτοχριστιανούς επί Οθωμανών, ελάχιστοι τους ξέρουν εδώ πάνω. Μα αυτό είναι το λιγότερο, άγνωστε φίλε μου. Μήπως γνωρίζουν –και κυρίως αν συνειδητοποιούν– τι είναι η Πέτρα του Ρωμιού και τι σχέση έχει με τη θεά Αφροδίτη και τον Διγενή Ακρίτα; Αλλά τι λέω; Εδώ αγνοούμε τι συνέβη το 1955 κι έχω αξίωση για ιαματικές βουτιές στις θάλασσες των αιώνων;
Κοίτα, τώρα. Την ώρα που γράφω τις γραμμές αυτές έρχονται από τις Βρυξέλλες κάτι χλωμά προσχέδια για την αφηνιασμένη την Τουρκία. Ευχολόγια τα λες και άσαρκες διακηρύξεις μέχρι στιγμής. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά δεν περιμένω πολλά από την Ενωση, κι ας προσπαθούν οι δικοί μας οργισμένοι και ανήσυχοι.
Ξέρεις γιατί. Πέρα από την παμπόνηρη και σκάρτη Αλβιόνα, οι Γερμανοί, οι Ούγγροι, οι Βούλγαροι και οι Ολλανδοί σκέφτονται τις μπίζνες με τους Τούρκους. Και μόνο… Δεκάρα δεν δίνουν για το δίκιο και το Δίκαιο. Κι από κοντά –και πάνω απ’ όλους– οι επικυρίαρχοι, οι Αμερικανοί, που όλο μας κολακεύουν τελευταία, λες και ξεχάσαμε τι έγινε και πώς το ’74…
Μιας και το ’φερε η κουβέντα, στην Ιαπωνία θα κριθούν όλα, αγαπητέ μου. Στη συνάντηση Τραμπ – Ερντογάν. Αν τα βρουν «εξαφανίζοντας» το αγκάθι με τους αγορασμένους S-400, ζήτω που καήκαμε. Να περιμένεις τα χειρότερα για το Αιγαίο, τα νησιά, την ΑΟΖ και το Κυπριακό. Οι λέξεις «επώδυνος συμβιβασμός» δεν θα αποδίδουν πλήρως αυτά που θα συμβούν…
Σ’ αφήνω τώρα. Κρατάω στα χέρια μου το τέχνημα του Κυριάκου Χαραλαμπίδη «Αμμόχωστος Βασιλεύουσα». Μ’ αυτό θα ξενυχτήσω…
