Για να δούμε αν υπάρχει (πολεμική) κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έγραφαν τα «Νέα» στο πρωτοσέλιδό τους την περασμένη Πέμπτη.
Καταρχάς υπάρχει μια προσπάθεια να ενταχθούν λειτουργικά στο κόμμα οι χιλιάδες άνθρωποι που το εμπιστεύτηκαν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Λέγοντας λειτουργικά εννοώ να έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με τα υπάρχοντα μέλη.
Εχουν πολιτική ταυτότητα αυτοί οι άνθρωποι; Για κάποιους ήταν ψηφοφόροι του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Δημοκράτες, προοδευτικοί άνθρωποι, κάποιοι εξ αυτών πιο ριζοσπάστες στις απόψεις τους και από πολλά μέλη του ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι άλλοι οπαδοί της προσαρμογής, του λεγόμενου κυβερνητισμού. Λογικό θα μου πείτε, μπαχτσές είναι ζωή μοιραία και ένα μεγάλο κόμμα θα έχει όλες τις πρασινάδες. Πού βρίσκεται σήμερα αυτή η προσπάθεια; Κάπου στη μέση. Εχουν μπει στο κόμμα καμιά τριανταριά χιλιάδες νέα μέλη, εκτιμώ με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των παλιών. Οργανωτικά έχουν στηθεί νέα σχήματα με τη συμμετοχή όλων τα οποία αργά ή γρήγορα (μετά το συνέδριο γράφω εγώ) θα αναλάβουν κεντρικό ρόλο. Φαντάζομαι ότι όποιος διαβάζει αυτές τις αράδες θα αναρωτιέται «πού είναι λοιπόν το πρόβλημα και προκύπτουν εντάσεις;». Προφανώς ορισμένοι φοβούνται ότι με την είσοδο νέων μελών ο ΣΥΡΙΖΑ θα απολέσει τη ριζοσπαστική του ταυτότητα. Δεν συμφωνώ, πρωτίστως επειδή η ανάγκη μιας κοινωνίας για ριζικές αλλαγές δεν προκύπτει αποκλειστικά από τους πολιτικούς συσχετισμούς εντός της αλλά κυρίως επειδή η συσσωρευμένη ένταση (βλέπε μνημόνια) και οι διαχρονικές αστοχίες (διαφθορά, διαπλοκή, αναξιοκρατία κ.ά.) επιβάλλουν την αποφόρτιση.
Κάπου εκεί βρισκόμαστε σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να απαντήσει αν μπορεί να εκφράσει αυτό το ρεύμα εντός της κοινωνίας. Το άλλο, εκείνο της απραξίας, της συντήρησης, της καθεστηκυίας τάξης μια χαρά το εκφράζει η ΝΔ, δεν χρειάζεται να το κάνει και η Κουμουνδούρου.