Η τεράστια επιτυχία του Γιώργου Λάνθιμου είναι προφανώς το highlight των Oσκαρ, τουλάχιστον για όλους όσοι θαυμάζουμε το ταλέντο αυτού του πρωτοποριακού δημιουργού, που έχει κάνει την παγκόσμια βιομηχανία του κινηματογράφου να υποκλιθεί στην εντελώς προσωπική του κινηματογραφική γλώσσα. Υπάρχει, όμως, κι ένα ακόμη, βαθιά πολιτικό, που μας συγκίνησε. Η στήριξη στην Παλαιστίνη, που απλώνεται σε μερικά ψηφιδωτά-εικόνες εκείνης της βραδιάς. Στην εικόνα του Μαρκ Ράφαλο να φτάνει στο Kodak Τheatre με καθυστέρηση, αλλά να σταματάει στις κάμερες για να υψώσει τη γροθιά του για την Παλαιστίνη («Το να συμπάσχεις με τη Γάζα δεν σε κάνει αντισημίτη. Απλώς σε κάνει άνθρωπο»).
Στην κόκκινη κονκάρδα για την υποστήριξη κατάπαυσης πυρός στο πέτο του Ράφαλο και του έτερου ηθοποιού του «Poor things», Ράμι Γιουσέφ, της Μπίλι Αϊλις και του αδερφού της Φίνεας Ο’ Κόνελ, της σκηνοθέτριας Σελίν Σονγκ και της Αβα ΝτιΒερνέ. Και, βεβαίως, στον λόγο του Τζόναθαν Γκλέιζερ, του σκηνοθέτη της «Ζώνης ενδιαφέροντος». Οταν παρέλαβε το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας είπε: «Στεκόμαστε εδώ ως Εβραίοι και άνθρωποι που αρνούνται η εβραϊκότητά τους και το Ολοκαύτωμα να δέχονται καπηλεία από μια κατοχή που έχει οδηγήσει στον θάνατο τόσους ανθρώπους, είτε μιλάμε για αθώα θύματα της 7ης Οκτώβρη είτε για τα θύματα της Γάζας». Θέλει κότσια να σταθείς στη σκηνή μιας αίθουσας που είναι γεμάτη Εβραίους συναδέλφους σου και στελέχη της κινηματογραφικής βιομηχανίας και με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ στην πρώτη θέση και να μιλήσεις για τους Παλαιστίνιους.
ΥΓ.: Στη φετινή απονομή ένα βραβείο τεχνικής κατηγορίας, του καλύτερου ήχου, είχε ιδιαίτερη σημασία. Γιατί το κέρδισε η «Ζώνη ενδιαφέροντος», μια ταινία που σε καθηλώνει χωρίς να δεις στην οθόνη ούτε έναν Εβραίο. Μόνο με τον ήχο, ακούγοντας ελάχιστες κραυγές τη νύχτα ή ένα βόμβο από τους φούρνους αλλά και με την απουσία ήχου. Αρκεί ένα φουγάρο που καπνίζει αθόρυβα στο Αουσβιτς για να ανατριχιάσεις…
