Οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα Documento έχουν δεχθεί και τώρα και στο παρελθόν πλείστες όσες επιθέσεις από διάφορα κέντρα και παράκεντρα εξουσίας με ένα και μοναδικό εμπνευστή: εκείνον ή εκείνους που θέλουν τον δημοσιογράφο πειθήνιο όργανο της όποιας εξουσίας. Τελεία και παύλα, είτε το καταλαβαίνουν οι συνάδελφοι στο «Κόκκινο», είτε οι άλλοι οι «κατάμαυροι».
Θα ήταν περιττό να υπενθυμίσω τις έρευνες – αποκαλύψεις των δημοσιογράφων της εφημερίδας και του «HOTDOC». Άλλωστε γι αυτές στοχοποιήθηκαν και εξ αιτίας αυτών ένα ολόκληρο σύστημα, υπεύθυνο και για τη χρεοκοπία της χώρας, επιχειρεί συστηματικά να λοιδορήσει τη δουλειά τους και να τους καταστήσει ανενεργούς στα μάτια της κοινής γνώμης κατηγορώντας τους πότε ως «πιστόλια» του Μαξίμου, πότε ως «σκευωρούς» και πότε ως εκείνους που θέλουν να κάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ! Και ως ένα βαθμό το πέτυχε, ας είμαστε ειλικρινείς.
Η τελευταία αποκάλυψη ότι η εκτελεστική εξουσία πιέζει για τον οικονομικό στραγγαλισμό της εφημερίδας, καλώντας τους επιχειρηματίες να σταματήσουν τη διαφήμισή τους στο Documento, είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ένα ποτήρι ήδη γεμάτο από τα μονοπώλια στην εκτύπωση και τη διανομή των εφημερίδων, από κόλακες στην αυλή της εξουσίας και θαλασσοδάνεια με την ευγενική χορηγία των απλών πολιτών.
Η υπόθεση δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους στο Documento. Αφορά τη δημοσιογραφία συνολικά και έχει ένα και μόνο ένα διακύβευμα: αν θέλουμε τη μαχητική και ερευνητική δημοσιογραφία, ακόμη κι αν αυτή σπάει αυγά, σηκώνει σκόνη και θίγει τα «άγια των αγίων». Ακόμη κι αν στα μάτια ορισμένων δεξιών και αριστερών φαντάζει υπερβολική.
Η ΕΣΗΕΑ, το συνδικαλιστικό μας όργανο, όφειλε εδώ και χρόνια να πάρει θέση. Να προστατεύσει την ίδια την ψυχή της, τη «Δημοσίευση». Το έκανε τώρα που έκλεισε η στρόφιγγα και ήρθαν οι πρώτες απολύσεις και φυσικά το έκανε μόνο γι αυτές. Καμία έκπληξη. Δεν προστατεύουν τους συναδέλφους, ούτε τη δημοσιογραφία. Κάποιοι πουλάν εκδούλευση στα πολιτικά τους αφεντικά και κάποιοι τρέφουν την ιδεοληψία τους.
Εμείς σε ό,τι μας αφορά, θα συνεχίσουμε να ξύνουμε τη μύτη των μολυβιών μας απέναντι στις πάσης φύσεως ελίτ που θεωρούν ότι χρήζουν διαφορετικής αντιμετώπισης από τους υπόλοιπους χωρίς να διεκδικούμε εύσημα αριστεροσύνης και γι αυτό χωρίς να αισθανόμαστε ότι πρέπει να την αποδεικνύουμε καθημερινά.
ΥΓ: Θα ήταν αφελές να πιστεύαμε ότι ο έλεγχος της εξουσίας δεν θα μας εξέθετε σε κινδύνους. Θα ήταν όμως ολέθριο σφάλμα είτε από εδώ είτε από οπουδήποτε αλλού να κατεβάσουμε τα μολύβια. Απλά υποσχόμαστε πολλές ακόμη αποκαλύψεις στο εγγύς μέλλον!
