Ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής της Camera Zizanio του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους Νίκος Θεοδοσίου αναβιώνει μια ιστορία με αφορμή τα γεγονότα στον Κολωνό.
Πριν από 18 χρόνια σε ένα δημοτικό σχολείο κάτω από τις γραμμές, στην περιοχή του Κολωνού, μια δασκάλα αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα στη λειτουργία της τάξης της. Τα παιδιά δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον για τα μαθήματα. Η εκπαιδευτική διαδικασία βρισκόταν στο σημείο μηδέν. Τα παιδιά στην πλειονότητά τους ήταν παιδιά μεταναστών ή Ρομά ή προέρχονταν από φτωχές οικογένειες με πολλά προβλήματα όπως ανεργία ή ναρκωτικά.
Η δασκάλα, που είχε παρακολουθήσει ένα καλοκαιρινό κινηματογραφικό εργαστήριο του Φεστιβάλ Ολυμπίας, αποφάσισε να βάλει σε εφαρμογή όσα είχε μάθει στο εργαστήριο. Και πρότεινε να γυρίσουν μια ταινία. Όλα τα παιδιά μπήκαν στο παιχνίδι με ενθουσιασμό.
Η δασκάλα κουβάλησε στην τάξη μια τηλεόραση, άρχισαν να βλέπουν ταινίες και αυτή να τους μιλάει για τη γλώσσα του κινηματογράφου. Στη συνέχεια άρχισαν να διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία για να βρουν μια ιστορία που θα κάνουν ταινία. Επέλεξαν μία, τη διασκεύασαν και έφτιαξαν συλλογικά το σενάριο. Κατόπιν με ζωγραφιές έφτιαξαν το στόρι μπορντ και άρχισαν να μαθαίνουν απέξω τα λόγια των διαλόγων. Φαινόταν πως η τάξη είχε πάρει πάλι μπρος.
Όταν έφτασε η ώρα του γυρίσματος η δασκάλα ζήτησε τη βοήθειά μου. Πήγα στο σχολείο για να κάνουμε τα γυρίσματα της ταινίας. Οι ηλικίες των παιδιών ήταν λίγο άνισες, ίσως γιατί παιδιά είχαν χάσει χρονιές, ίσως γιατί είχαν έρθει μεγάλα από τις χώρες τους. Αλλά δυο παιδιά τράβηξαν την προσοχή μου.
Ένα αγόρι που δεν μίλαγε αλλά ήταν εξαιρετικά υπάκουο. Είχε επιδείξει προβατική συμπεριφορά, με δικαστική απόφαση είχε απομακρυνθεί από το σχολείο και ζούσε σε ίδρυμα. Η δασκάλα φρόντισε να πάρει ειδική άδεια για την ταινία και το παιδί επέστρεψε στο σχολείο του για λίγες μέρες.
Ένα κορίτσι που φαινόταν διαφορετικό από τα άλλα. Η δασκάλα με ενημέρωσε πως ήταν ένα παιδί που σχεδόν είχε εγκαταλείψει το σχολείο. Οι γονείς είχαν πεθάνει από ναρκωτικά και ζούσε με τη γιαγιά του η οποία το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν σε κάποιο νοσοκομείο. Υποπτεύτηκα πως θα είχε άσχημες παρέες και μου δημιουργήθηκε ο φόβος πως σε λίγα χρόνια θα μπορούσε να καταλήξει στο πεζοδρόμιο. Προς το παρόν όμως η ιδέα της ταινίας την είχε ενθουσιάσει και είχε επιστρέψει στο σχολείο.
Τα παιδιά συνεργάστηκαν άψογα, η ταινία ολοκληρώθηκε και οργανώθηκε η πρώτη δημόσια προβολή της. Τα παιδιά ζωγράφισαν αφίσες, έφτιαξαν χειρόγραφες προσκλήσεις που μοίρασαν σε γνωστούς και φίλους. Και ήρθε η μέρα της προβολής. Η ταινία είχε τίτλο «Κούλα κοτσιδούλα».
Η μεγάλη αίθουσα του σχολείου γέμισε από τις φωνές των παιδιών, τους γονείς των παιδιών, ένα παζλ εθνικοτήτων. Ήταν μια μεγάλη γιορτή. Μαζί με τους άλλους και το κοριτσάκι της διαλυμένης οικογένειας που μια απλή, δημιουργική δράση το είχε ξαναφέρει στο σχολείο. Για πόσο;
