Σε μια εποχή που το αυτονόητο είναι το ζητούμενο η ανάρτηση της μεταφράστριας Κλαίρης Παπαμιχαήλ για την απαράδεκτη συμπεριφορά του Μεγάρου Μουσικής έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η αναπηρία ακόμη και στα “λίκνα” του “πολιτισμού” αντιμετωπίζεται με όρους που προσβάλουν την προσωπικότητα του ατόμου.
Το ποστ που ανέβασε η κυρία Παπαμιχαήλ δεν πρέπει να διαβαστεί ως “παράπονο ενός ανάπηρου” αλλά ως “χαστούκι” που χρειάζεται ένα σύστημα για να πάρει μπροστά. Είναι ντροπή το 2019 να συζητάμε για την αυτονόητη δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης ατόμων με αναπηρίες παντού όπως ακριβώς μπορούν να κάνουν όλοι πολίτες.
Διαβάστε την ανάρτηση της κυρίας Παπαμιχαήλ:
χτες βράδυ πήγαμε στο Μέγαρο με την Eleftheria Koussia να ακούσουμε τον Κουρεντζή. μια που δεν μπορούσε να πιάσει γραμμή στα τηλέφωνα, η Ελευθερία δεν έβγαλε εισιτήριο ΑΜΕΑ και συνοδού, αλλά δυο κανονικές θέσεις στην πλατεία, με την ελπίδα ότι θα με έσπρωχνε με το αμαξίδιο ως τη σειρά των καθισμάτων και μετά θα προχωρούσα με το μπαστούνι μου.
8.10 ήμασταν στο ασανσέρ που θα μας ανέβαζε στην πλατεία. όμως είχε βλάβη, εδώ και μισή ώρα, λόγω διακοπης της ΔΕΗ. η ευγενέστατη δεσποινίς μας διαβεβαίωσε ότι η παράσταση θα άρχιζε στις 8.45, ένα τέταρτο αργότερα. μαζί μου περίμενε άλλο ένας νεαρός με ηλεκτρικό αμαξίδιο. στις 8.40 έρχεται βιαστικά ο [και πάλι] ευγενέστατος υπάλληλος και μας λέει ότι θα μας βγάλει από τη βασιλίσσης σοφίας για να πάμε στις θέσεις μας. πώς; δεν ξέρω. ο νεαρός με το ηλεκτρικό μάλλον μπόρεσε να βγάλει την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ανηφόρα ως τον τέταρτο όροφο. εμείς δεν μπορέσαμε και αποφασίσαμε να πάμε στην είσοδο του Μεγάρου να διαμαρτυρηθούμε. εκεί απολογήθηκαν διάφοροι [ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ, Η ΔΕΗ ΦΤΑΙΕΙ] που δεν είχαν τρόπο να με ανεβάσουν, μας διαβεβαίωσαν ότι θα μας επιστρέψουν τα χρήματα, αλλά ΤΟΝ ΚΟΥΡΕΝΤΖΗ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΙΔΑΜΕ.
έμεινα στο προαύλιο να κλαίω για την αναπηρία μου, για την αναλγησία τους, για τη ματαιωμένη βραδιά που περίμενα με τόση χαρά. είναι ν’ απορεί κανείς που οι ανάπηροι δεν κυκλοφορούν; με τόση απαξίωση γιατί να μπαίνουμε στον κόπο;
ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ?
