Δύο χορευτές, ο ‘Ελληνας Κώστας Παπαματθαιάκης και η Μαλτέζα Γκάμπη Ντέιβις, χορογραφούν το παραδοσιακό θρακιώτικο τραγούδι “Το Μαργούδι κι Αλεξαντρής” σε ένα μπαλκόνι στη Μάλτα.
Το Εθνικό Θέατρο της Μάλτας (Teatru Malta) έλαβε μια εξαιρετική πρωτοβουλία για τη Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, για όλους τους ντόπιους καλλιτέχνες στο νησί. Ενα ανοιχτό κάλεσμα για συμμετοχή -μέσω βίντεο- το οποίο θα εκφράζει την παρούσα κατάσταση αποτυπωμένη μέσα από τη τέχνη.
Ο Κώστας και η Γκάμπη μας χαρίζουν μια υπέροχη ερμηνεία του θρακιώτικου «Μαργούδι κι Αλεξαντρής», συνδυάζοντας τον ήχο της ελληνικής παράδοσεις με υπέροχες κινήσεις σύγχρονου χορού, στο μπαλκόνι τους στη Μάλτα. «Μιας και ήμασταν ήδη απομονωμένοι ανάμεσα σε ένα στούντιο χορού και στα σπίτια μας, αποφασίσαμε να μην χάσουμε τον χορευτικό μας οίστρο και έτσι πλέξαμε χορευτικές φράσεις και έδωσαν το αποτέλεσμα που βλέπετε στο βίντεο» λέει μιλώντας στο documentonews o Κωστής. «Πηγή έμπνευσης του, αποτέλεσε η έκφραση συλλογικότητας και αλληλεγγύης που έδειξε ο κόσμος της Ιταλίας καθώς και πολλών άλλων χωρών μέσα από τα μπαλκόνια τους. Όσο περιορισμένος χώρος κι αν θεωρείται ένα μπαλκόνι, στους δικούς μας καιρούς αποτέλεσε πηγή ανάσας και οξυγόνου και έκανε τον κόσμο να νιώθει λιγότερο κλεισμένο μέσα στα σπίτια του».
Ο Παπαματθαιάκης αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αθήνα, στη σχολή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, τα τελευταία 10 χρόνια τον βρήκαν να ζει στο εξωτερικό: Αμερική, Αγγλία και Μάλτα όπου και εργάστηκε με αναγνωρισμένους χορογράφους και ομάδες στο χώρο του χορού. «Πρόσφατα, πριν εμφανιστεί η πανδημία στη ζωή όλων μας, είχα ξεκινήσει να ταξιδεύω ξανά στην Αγγλία και Γερμανία καθότι είχα ξεκινήσει δύο πολύ αξιόλογα πρότζεκτ τα οποία ήταν έτοιμα για περιοδεία. Το καλλιτεχνικό μου ενδιαφέρον σαν χορευτής αλλά και χορογραφικά θα έλεγα ότι βρίσκεται στο ρυθμό. Ο ρυθμός και η δόνηση που προσφέρει στο σώμα. Με ιδιαίτερη αγάπη στη παράδοση από όπου κι αν αυτή προέρχεται, απολαμβάνω να δημιουργώ ρυθμικές χορευτικές φράσεις που δίνουν τη δυναμική και το παλμό ενός τραγουδιού. Όχι απαραίτητα περιγραφικά αλλά περισσότερο αποθανατίζοντας την παλικαριά, τη στιβαρότητα, την ζωηράδα ή την ανεμελιά που του αρμόζει. Αυτό με αγγίζει, με συγκινεί και με κάνει να θέλω να το εκφράσω και να το επικοινωνήσω εκεί έξω. Ελπίζοντας ότι αυτός που θα το εισπράξει θα έχει μια φρέσκια εικόνα χωρίς να του λείψουν τα καθιερωμένα παραδοσιακά βήματα».
Η συγχορεύτρια του Γκάμπη Ντέιβις, κατάγεται από τη Μάλτα και είναι «μια εξαιρετική ψυχή που ψάχνει και αυτή το καλλιτεχνικό της δρόμο τα τελευταία 3 χρόνια ως ελεύθερη επαγγελματίας». Όντας χορεύτρια και εκείνη έχει ταξιδέψει κυρίως στην Αγγλία, Ισπανία και Ινδία δείχνοντας την καλλιτεχνική της δουλειά. Μέσα από την προσωπική της έρευνα στο χορό ένιωσε την ανάγκη να ασχοληθεί και με άλλες μορφές κίνησης και βρήκε τη γιόγκα ως την πλέον καταλληλότερη για να ενισχύσει την πρακτική της. Το ενδιαφέρον της βρίσκεται στις ποιότητες της κίνησης και πως αυτές μπορούν να μεταλλάσσονται μέσα σε ένα χορευτικό μοτίβο από αρκετά μινιμαλιστικές σε εντελώς αντισυμβατικές κρατώντας ως βασικό άξονα τη γείωση και την δυναμική της κίνησης.
«Με την Γκάμπη γνωριστήκαμε για πρώτη φόρα πριν από περίπου 5 χρόνια, στο στούντιο της Εθνικής Ομάδας Χορού της Μάλτα» θυμάται ο Κωστής. «Εγώ τότε ως χορευτής της ομάδας και εκείνη είχε έρθει για να κάνει μαθήματα μπαλέτου μιας και ήταν ακόμα σπουδάστρια στο τμήμα Χορού στο Πανεπιστήμιο της Μάλτα. Έκτοτε οι καλλιτεχνικοί μας δρόμοι συναντήθηκαν αρκετές φορές νησί σε διάφορα τοπικά προτζεκτς. Πάντα με αστείρευτο χιούμορ και απίστευτη χορευτική χημεία απολαμβάναμε ο ένας τη παρέα του άλλου και κάπως έτσι ξεκίνησε μια ουσιαστική φιλία ανάμεσα μας»/
Ο Κωστής και η Γκάμπη έγραψαν το παρακάτω ποίημα το οποίο αντικατοπτρίζει τη δική τους παρατήρηση μέσα από το μπαλκόνι τους.
‘Dear March’
Dear March,
I have so much to tell you
The sky has opened over our heads
To an infinite hole in space
With a numb gaze
We walked north
Onto our balcony
Families having dinner
New worried in their chest
In their brightly lit homes
The streets are empty
As the dogs kept barking
We swayed
And walked back south
