Σε άρθρο του ο Σπύρος Γκουτζάνης αποκάλυψε συνάντηση του πρώην υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου με μεγαλεπιχειρηματία. Η Αντα Ψαρρά έγραψε σχόλιο στην παραπολιτική στήλη της εφημερίδας της με τίτλο «Αθλιότητα» στο οποίο τον κατηγορεί ότι «ξεπέρασε τα όρια της αθλιότητας» και στην οποία ο δημοσιογράφος απαντά με το παρακάτω κείμενο
«Η ερώτηση που οφείλει να απαντήσει ο κ. Τσακαλώτος – Μια απάντηση στην κα Ψαρρά
Με αφορμή το άρθρο μου στο SLpress.gr, για το οποίο φέρω την αποκλειστική ευθύνη, η δημοσιογράφος στην “Εφημερίδα των Συντακτών” κ. Άντα Ψαρρά με κατηγορεί προσωπικά ότι «ξεπέρασα τα όρια της αθλιότητας». Το επίμαχο στοιχείο στο άρθρο είναι ότι αναφέρεται σε πληροφορία για συνάντηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου με επιχειρηματίες.
Η κ. Ψαρρά, λοιπόν, συμπεραίνει αυθαιρέτως (για ποιο λόγο άραγε; κάτι γνωρίζει;) ότι ο επιχειρηματίας ήταν ο κ. Μαρινάκης. Ακολούθως μου προσάπτει ότι ενεργώ στο πλαίσιο των σκοπιμοτήτων του ομίλου Μαρινάκη. Την πληροφορώ ότι δεν γνωρίζω τον συγκεκριμένο επιχειρηματία και δεν είχα ποτέ καμία σχέση με τον ίδιο ή τον όμιλό του. Παρεμπιπτόντως, δεν θεωρώ επιλήψιμο να έχει ένας δημοσιογράφος ή ένας πολιτικός σχέσεις με κάποιον επιχειρηματία.
Στο επίμαχο άρθρο μου, λοιπόν, στο πλαίσιο του ρεπορτάζ, έγραψα μία πληροφορία, για την οποία με μέμφεται η κ. Ψαρρά και με απειλεί με εξώδικο ο κ. Τσακαλώτος. Παρότι φρόντισα κατά το δημοσιογραφικά δυνατόν να ελέγξω την αξιοπιστία της, θεωρητικά δέχομαι ότι μπορεί και να μην είναι ακριβής. Η απουσία απόδειξης δεν σημαίνει και απόδειξη της απουσίας.
Η κ. Ψαρρά όμως από που έχει την πληροφορία ότι έχω σχέση με τον όμιλο Μαρινάκη; Τι άραγε εξυπηρετεί, ρίχνοντας με ευκολία “λάσπη” εναντίον μου; Είναι ποιοτικά διαφορετικό να αμφισβητεί κάποιος μία πληροφορία από το ρεπορτάζ από το να αποδίδει πρόθεση, εάν όχι συμμετοχή σε πολιτική συνωμοσία.
Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά για την κ. Ψαρρά. Απλώς υπενθυμίζω ότι είχε κατηγορήσει δημοσίως τους δημοσιογράφους που είχαν αποκαλύψει την παιδοφιλία του πρώην βουλευτή της ΝΔ Νίκου Γεωργιάδη, ότι δεν σέβονται τις σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες!
Καθοριστική διαφορά με Τσακαλώτο
Σε ό,τι με αφορά, έχω εργαστεί τα τελευταία 30 χρόνια σε περίπου 20 μέσα ενημέρωσης. Πρώτη φορά, όμως, βλέπω δημοσιογράφο να στρέφεται απροκάλυπτα εναντίον συναδέλφου του, κατηγορώντας τον μάλιστα για “αθλιότητα”, για λογαριασμό κάποιου πολιτικού. Ή μάλλον έχω δει στα έντυπα του επιχειρηματία, με τον οποίο θέλει να με συνδέσει. Αν δεν το κατάλαβε, γιατί είναι λεπτές λογικές διεργασίες, η κ. Ψαρρά κάνει εκείνο για το οποίο με κατηγορεί.
Και με την ευκαιρία, θα ήθελα να ρωτήσω τον κ. Τσακαλώτο εάν στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έχει κατηγορήσει εμένα, όπως και άλλους δημοσιογράφους, για συνωμοσίες. Ενώ, λοιπόν, με εγκαλεί ότι δημοσίευσα ανυπόστατη πληροφορία, στο καθοδηγητικό όργανο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μαθαίνω ότι με έχει κατηγορήσει σαν “ενεργούμενο”! Εάν, λοιπόν, θέλει στοιχειωδώς να μιλήσουμε με όρους δεοντολογίας, οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα. Από την πλευρά μου, αν και η πληροφορία προέρχεται από αξιόπιστη πηγή, δεν έχω πρόβλημα να αποδεχθώ ότι δεν ισχύει.
Εάν ο κ. Τσακαλώτος δεν απαντήσει θα έχει επιβεβαιώσει με τη στάση του τις πληροφορίες για όσα έχει πει στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον μου. Και όπως και η κ. Ψαρρά, την οποία παρά το δημοσίευμά της δεν χαρακτηρίζω ενεργούμενό του, έτσι και ο κ. Τσακαλώτος θα έχει κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο με κατηγορεί. Εκτός κι αν θεωρεί ότι εκείνος δικαιούται να μιλάει προσβλητικά για δημοσιογράφους σε κλειστές κομματικές συνεδριάσεις.
Εν τέλει οφείλω να ομολογήσω ότι έχουμε πράγματι μία καθοριστική διαφορά με τον κ. Τσακαλώτο. Δεν υπήρξα ποτέ πλούσιος υπουργός της Αριστεράς με τα χρήματά μου στην Black Rock και στην Gosdman Sachs, σύμφωνα με το πόθεν έσχες του. Ως δημοσιογράφος, πάντως, από την περίοδο της θητείας του στο υπουργείο Οικονομικών, μου έχουν μείνει μόνο χρέη…
Υ.Γ. Θα μπορούσα να στραφώ εναντίον της κ. Ψαρρά είτε με παραπομπή στο πειθαρχικό είτε και με αγωγή, όπως απειλεί εμένα ο κ. Τσακαλώτος. Εδώ και 30 χρόνια, όμως, δεν έχω πάει ποτέ σε δικαστήριο. Είχα πάντα την άποψη ότι δημοσιογράφοι και πολιτικοί οφείλουν να λύνουν τις όποιες διαφορές τους –όταν προκύπτουν– στον δημόσιο στίβο ενώπιον του δικαστηρίου της κοινής γνώμης».
