Όταν ο Μιλτιάδης Έβερτ αποκάλυπτε (1991) το επιτελικό ρεσάλτο στο κράτος (και τον κορβανά του) από τη μεγάλη του ρουσφετιού οικογενειακή σχολή.
Το πελατειακό όργιο που ξεδιπλώνεται σε όλο το δημόσιο φάσμα, τους λίγους μόλις μήνες (δια)κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας υπό την πρωθυπουργία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν περιγράφεται. Από τους γενικούς γραμματείς των υπουργείων, τις διοικήσεις των νοσοκομείων, τις ΔΕΚΟ και λοιπούς φορείς του (στενού ή ευρύτερου) δημόσιου τομέα, μέχρι τη διαχρονικά αμαρτωλή ΕΡΤ, τους επιτελείς της ΕΥΠ και τις (υποτίθεται) Ανεξάρτητες Αρχές, η επέλαση των διορισμών-ρουσφετιών προχωρεί με γοργό επιτελικό σχεδιασμό.
Βλέπετε οι ημέτεροι που πρέπει να βολευτούν συγκροτούν στρατιά ολάκερη: από εκείνους/ες που απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές ή σε αυτοδιοικητικούς θώκους, καθώς και τα κομματικά στελέχη που πρέπει να αμειφθούν (με δημόσιο χρήμα) για τις υπηρεσίες τους στη «γαλάζια» παράταξη και τον τωρινό αρχηγό της. Και μπορεί στο περιτύλιγμα όλοι αυτοί οι επίλεκτοι από το δεξιό μητρώο συν κάποιοι δεξιοκεντρο(αντι)αριστεροί φιλελέδες –διαπρύσιοι αντικρατιστές, τρομάρα τους– να πλασάρονται με την πλειστάκις απατεωνίστικη πατέντα των «αρίστων», όμως το πραγματικό κριτήριο είναι ένα: αρκεί στην ούγια να γράφει νεοδημοκράτης/τισσα και κατά προτεραιότητα εκλεκτός/πιστός υποστηρικτής του ίδιου του Κυριάκου (ή και ακόμη καλύτερα συγγενής, κολλητός φίλος, κουμπάρος του αρχηγού και της ευρύτερης οικογένειάς του).
Μην ξεχνάμε βεβαίως και την (υπό τον γνωστό τάχα μου φιλοεπενδυτικό μανδύα) ψήφιση νομοσχεδίων με σωρεία φωτογραφικών τροπολογιών, που εξυπηρετούν μικρότερα ή μεγαλύτερα πελατειακά συμφέροντα επιχειρηματιών-χορηγών της αναρρίχησης του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ και της εν συνεχεία δεξιάς παλινόρθωσης στην κυβερνητική εξουσία.
Ωστόσο, αυτό το όντως επιτελικό δεξιό ρεσάλτο στο κράτος δεν είναι και εντελώς πρωτοφανές. Εν προκειμένω, για την ευφήμως λεγόμενη επιστροφή στην κανονικότητα –τουτέστιν, την παλινόρθωση του πελατειακού κράτους της Δεξιάς με το οργιώδες ρουσφέτι υπέρ κομματικών ημετέρων και το σύστημα διαπλοκής με τα συμφέροντα χορηγών του κόμματος και της ηγεσίας του– υπάρχουν πάμπολλα πειστήρια τόσο από το πρόσφατο όπως και από το κάπως πιο μακρινό παρελθόν. Ειδικά στην περίπτωση της αγίας Μητσοτακικής οικογένειας, οσάκις η διακυβέρνηση της χώρας καθίσταται λάφυρο της εν λόγω κραταιάς κρητικής φαμίλιας.
Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να μην ξεχνούν οι παλαιότεροι, αλλά και εις επίρρωση των σοφών λαϊκών ρήσεων «Σόι πάει το βασίλειο», «Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει», «Κατά μάνα, κατά κύρη κατά γιο και θυγατέρα», και άλλων συναφών που ταιριάζουν γάντι, ιδού ένα άκρως χαρακτηριστικό όσο και αποκαλυπτικό δείγμα από έργα και ημέρες του πατρός Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κατά τον βραχύ πρωθυπουργικό του βίο (11 Απριλίου 1990 – 13 Οκτωβρίου 1993).
Υπογραμμίζεται ότι το απόσπασμα που ακολουθεί δεν αποτελεί… πόνημα πολιτικής σκευωρίας από κάποιον φιλοσυριζαίο «κονδυλοφόρο», αλλά μαρτυρία από την έγκυρη πένα του Πάνου Λουκάκου, ενός υπεράνω πάσης υποψίας συντηρητικών πολιτικών φρονημάτων δημοσιογράφου, όπως καταγράφεται στο βιβλίο του (έκδοση 2013) «Η ΑΘΕΑΤΗ ΟΨΗ – Τύπος και πολιτική στη Μεταπολίτευση» σελ. 239-240.
Αποκαλύπτει, λοιπόν, ο Π. Λουκάκος (επικαλούμενος συνομιλίες του με τον μακαρίτη Μιλτιάδη Έβερτ, όταν εκείνος διετέλεσε υπουργός Προεδρίας στην κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη, από 11 Απριλίου 1990 μέχρι 26 Οκτωβρίου 1991 που παραιτήθηκε):
«[…] Το ΠΑΣΟΚ, με αιτία τη δίκη και αφορμές που θα βρίσκει, θα πάει να φτιάξει μεγάλη αναταραχή. Όπου και όπως μπορεί. Θα πάνε να ξεσηκώσουν και τους αγρότες. Πιστεύω ότι η καλύτερη λύση για όλους είναι να προχωρήσει η δίκη. Τα περί πολιτικών λύσεων είναι αηδίες. Και το καλύτερο για όλους είναι να απαλλαγεί ο Παπανδρέου, λόγω αμφιβολιών.»
Στις 5 Σεπτεμβρίου είδα πάλι τον Έβερτ. Οι απόψεις του για την κυβέρνηση:
«Πρόκειται για ανεκδιήγητη κυβέρνηση ελεύθερων σκοπευτών. Όλα γίνονται χωρίς συζήτηση, χωρίς πρόγραμμα και κυρίως χωρίς συντονισμό. Τα βάζουμε με όλους και μ’ όλα και στο τέλος δεν κάνουμε τίποτα. Ο Μητσοτάκης δεν συνεννοείται με κανέναν και κανέναν δεν ενημερώνει. Αυτή την υπεραισιοδοξία του, ειλικρινά δεν την καταλαβαίνω. Είναι εκτός τόπου και χρόνου ο άνθρωπος.
»Από τον Μάρτιο μας παιδεύει με τα διατάγματα περί εξόδου από το δημόσιο τομέα της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Ποιες ιδιωτικοποιήσεις; Έχεις ήδη την εξεταστική για την Ολυμπιακή, έχεις στα σκάνδαλα στον ΟΤΕ, έχεις την Κέτερινγκ, έχεις τον Κόκκαλη, την καταγγελία για τα Μπόινγκ. Και πας αυτά να τα ιδιωτικοποιήσεις; Μα θα σε καταγγείλει το σύμπαν ότι τα περνάς στους ιδιώτες για να καλύψεις ό,τι έγινε. Ας ξεκινήσουμε, επιτέλους, από άλλες ιδιωτικοποιήσεις για να καταλήξουμε εκεί. Να εξασφαλισθεί πρώτα το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας τους, κυρίως η προστασία του πολίτη και η διαφάνεια, και μετά βλέπουμε. Πως δηλαδή θα προστατευθεί ο πολίτης από ένα μονοπώλιο που ελέγχουν ιδιώτες; Ποιος θα έχει την πολιτική ευθύνη; Ποιος θα πηγαίνει στη Βουλή; Τώρα ευθύνονται και οι υπουργοί, με το νόμο περί ευθύνης υπουργών. Μετά τι θα γίνει;
»Έχουν ξεφύγει και οι προσλήψεις από κάθε έλεγχο. Και όλα αυτά, που λέγαμε, περί αξιοκρατίας, περί σταματήματος των προσλήψεων, τι ήταν; Φούσκες; Μου έφεραν σήμερα λίστα με 300 παράνομες προσλήψεις που έκαναν στη ΔΕΗ. Όλοι ανεξαιρέτως από την Ευρυτανία. Δεν υπέγραψα λοιπόν τα διατάγματα και ούτε πρόκειται να υπογράψω κάτι σχετικό. Το είπα και στον ίδιο τον Μητσοτάκη. Αν του αρέσει. Εγώ ούτε απατεώνας γίνομαι, άλλα να λέω και άλλα να κάνω, ούτε στο Ειδικό Δικαστήριο θα πάω. Εδώ γίνεται της μουρλής και εμείς παίζουμε.»
Τελικά ο Έβερτ παραιτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1991. Στις 28 Οκτωβρίου τον συνάντησα, ξαλαφρωμένο και ευδιάθετο, στο σπίτι του, στο Πικέρμι, όπου φάγαμε μαζί. Μου είπε εκείνη την ημέρα:
«Δεν πήγαινε άλλο. Έπρεπε να σπάσει το απόστημα. Αυτό έκανα. Θα δεχθώ εγώ όλους αυτούς που έχει μαζέψει γύρω του ο Μητσοτάκης να με υπονομεύουν; Καλύτερα σπίτι μου. Τη μια, δηλαδή, αυτοί πουλάνε το Γαϊδουρονήσι και την άλλη θα μου πούνε εμένα τι θα κάνω;
»Θα μείνω βέβαια στο κόμμα και θα στηρίζω την κυβέρνηση. Αλλά καλύτερα έτσι, αφού δεν ακούει κανέναν και τίποτε. Θα τον πνίξουν τα σκάνδαλα. Μας έφερε τελευταία στο υπουργικό συμβούλιο να αλλάξουμε και τα ωράρια της νύχτας, να μην κλείνουν τα μαγαζιά στις τρεις. “Για τον Γιγουρτάκη το κάνει”, μου είπε χαμηλόφωνα ο Παυλίδης, που καθόταν δίπλα μου. Τον άκουσε ο Μητσοτάκης και, σαν κάτι τέτοιο να είναι φυσικό, του απάντησε: “Όχι δεν είναι για τον Γιγουρτάκη, άλλος μου το ζήτησε”.»
ΥΓ. (που προκαλεί συνειρμούς): Οι προαναφερθείσες αποκαλύψεις του Μιλτ. Έβερτ για το όργιο ρουσφετιών του Κων. Μητσοτάκη γίνονται το φθινόπωρο του 1991. Τουτέστιν με τη θυγατέρα του (τότε) πρωθυπουργού Ντόρα Μπακογιάννη να είναι ήδη βουλευτής Ευρυτανίας της ΝΔ, μονοεδρική την οποία είχε καταλάβει για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 1989 και όπου είχε επανεκλεγεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση τον Απρίλιο του 1990 (όπως συνέβη και στις βουλευτικές του Οκτωβρίου 1993 μετά την ελέω Σαμαρά πτώση της κυβέρνησης Κων. Μητσοτάκη). Όπερ σημαίνει ότι, εκτός από τον τόπο καταγωγής της οικογένειας Μητσοτάκη (Χανιά), υπήρχε μεγάλο πελατειακό δίκτυο να εξυπηρετηθεί και από τον νομό Ευρυτανίας, ανάμεσά τους και τα 300 παλικάρια από το Καρπενήσι και τα πέριξ που κίνησαν για τη ΔΕΗ. Και έζησαν εκείνοι καλά και κάποιοι άλλοι χειρότερα…
