Το Πεδίον του Άρεως το ξέρω σαν την τσέπη μου. Εκεί μεγάλωσα και από εκεί ξεκινάω κάθε πρωί τη μέρα μου. Το έχω ζήσει στις δόξες του και τα τελευταία – πολλά – χρόνια το ζω στην απόλυτη παρακμή του.
Έχω παρακολουθήσει όλες τις εξαγγελίες για την αναγέννησή του, από τη Φώφη Γεννηματά μέχρι τη Ρένα Δούρου. Και έχω διαπιστώσει ιδίοις όμμασι όλες τις εξαγγελίες να αποτυγχάνουν οικτρά λες και η ανάπλαση του πάρκου είναι ένα από τα πιο δύσκολα τεχνικά έργα στον κόσμο.
Πώς, όμως, αλήθεια να πετύχεις την αναγέννηση ενός πάρκου όταν έχεις ξεμείνει από κοινή λογική; Έχουμε και λέμε.
Προσφάτως στην κεντρική πλατεία, μπροστά από το Άλσος Οικονομίδη, μπήκε μια ταμπέλα που μας απαγορεύει να πατάμε το πράσινο.
Αφού, λοιπόν μας απαγορεύεται να πατάμε τη χλόη γιατί τοποθετήθηκαν παγκάκια στο κέντρο του πρασίνου;
Και τώρα η ερώτηση του 1 εκατομμυρίου ευρώ:
Γιατί ποτίζουν τα παγκάκια; Θα φυτρώσουν κι άλλα; Έχει εφαρμοστεί στο Πεδίον του Άρεως η πλέον εξελιγμένη τεχνολογία – που μας την κρατάνε μυστική – που ρίχνεις σπόρους και φυτρώνουν παγκάκια;
Και μια τελευταία ερώτηση έτσι από περιέργεια: Αν δεν μπορείς να αναπλάσεις ένα πάρκο για ποιόν ανώτερο σκοπό νομίζεις ότι είσαι προορισμένος;