Παραστάσεις… νίκης με παρασκήνιο ανασφάλειας
Αυτό που ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξέπεμψε έπειτα από την πρώτη εβδομάδα της δεύτερης προεκλογικής του περιοδείας δεν ήταν ο αέρας του νικητή της Κυριακής 21ης Μαΐου και μάλιστα με την εντυπωσιακή διαφορά που πέτυχε. Καλύτερα ακόμη, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας περιέφερε μεν έναν αέρα νικητή από την Κρήτη έως το Αγιο Ορος, όμως με έντονη οσμή αβεβαιότητας και αγωνίας για το αποτέλεσμα της 25ης Ιουνίου. Τέτοια που σε πολλές περιπτώσεις επικρατούσε επί του νικηφόρου μηνύματος που το επιτελείο του σχεδίαζε.
Θέλει (;) η αλαζονεία να κρυφτεί
Η αλαζονεία και η έπαρση που διακατέχουν από την επόμενη των εκλογών τον λόγο των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας και του ίδιου του αρχηγού τους είναι δεδομένες. Από το «είμαι ο μόνος υποψήφιος πρωθυπουργός» του Κυρ. Μητσοτάκη μέχρι το «θέλουμε 180 βουλευτές για να αλλάξουμε το σύνταγμα» του Αδωνη Γεωργιάδη η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Αλλωστε, παρά το φαινομενικό άδειασμα στον αντιπρόεδρό του, ο ίδιος ο πρόεδρος της ΝΔ φρόντισε να επιβεβαιώσει πως ο πρώτος λειτούργησε απλώς σαν… λαγός για τους στόχους και τις επιδιώξεις της ηγεσίας.
Είτε μιλώντας σε πολίτες είτε σε δημοσιογράφους, ο Κυρ. Μητσοτάκης εμφανίζεται ως εν αναμονή πρωθυπουργός –με ό,τι αυτό συνεπάγεται–, κρατώντας μόνο για το φαίνεσθαι αναφορές στην υπηρεσιακή κυβέρνηση και στις κάλπες που «είναι άδειες και πρέπει να με ξαναψηφίσετε για να είμαι πρωθυπουργός». Τα φιλοκυβερνητικά έντυπα είναι γεμάτα με ονόματα στελεχών του επόμενου υπουργικού συμβουλίου και με τα πρώτα νομοσχέδια με κάποιες από τις «βαθιές αλλαγές» που διατυμπανίζει το Μοσχάτο. Αποστάσεις από την κυβέρνηση κρατούν μόνο όταν πρόκειται να απολογηθούν για λάθη ή αποτυχίες, όπως το φιάσκο της Τράπεζας Θεμάτων που χρέωσαν στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Σαρμά.
Κατά τα λοιπά, η υπερβολική αυτοπεποίθηση του Κυρ. Μητσοτάκη για τη νέα εκλογική επικράτηση ξεπερνάει σε πολλές περιπτώσεις τα όρια της οίησης, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι έρχεται σε αντίφαση με την ανασφάλεια που παρατηρείται αναφορικά με τον έλεγχο του κόμματός του.
Ο φόβος για τα έρμα τα «γαλάζια»
Η Νίκη και οι υπόλοιπες ακροδεξιές ψήφοι που έχει βάλει στο στόχαστρο το επιτελείο του δεν είναι τα μόνα δείγματα ανασφάλειας, η οποία άλλωστε αποκαλύφθηκε από τις φιλοκυβερνητικές πένες από τα πρώτα 24ωρα της εκλογικής επικράτησης. Ο φόβος των πασοκογενών ψηφοφόρων είναι τέτοιος που στα τέλη της εβδομάδας ο μιντιακός βραχίονας του Μοσχάτου αναγκάστηκε να εντάξει και το ΠΑΣΟΚ στο όργιο προπαγάνδας που κάνει εδώ και χρόνια σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Η μεγαλύτερη αγωνία ωστόσο του Κυρ. Μητσοτάκη έχει να κάνει με την ίδια τη Νέα Δημοκρατία, τη «νέα Νέα Δημοκρατία» ιδιοκτησίας του, όπως δεν διστάζει να τη χαρακτηρίζει σε τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Τις πρώτες προειδοποιητικές βολές τις έριξε από την πρώτη του συνέντευξη μετά την εκλογική Κυριακή. Ο «αυστηρός μηχανισμός παρακολούθησης» και τα ακόμη πιο αυστηρά μηνύματα στο εσωτερικό των «γαλάζιων» είχαν σαφείς αποδέκτες και έβαλαν τις βάσεις για το άλλοθι που χρειάζεται για τομές εντός κόμματος. Ωστόσο την περασμένη εβδομάδα έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει δημοσίως ως «ασταθή» μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με 151 ή 153 βουλευτές.
Προφανώς η συνεχής πίεση για όλο και υψηλότερα ποσοστά προκύπτει για δύο ξεκάθαρους λόγους: αφενός τα όσα είπε ο Αδ. Γεωργιάδης για τον στόχο των 180 βουλευτών και τη μονοκομματική αλλαγή του συντάγματος, παρέμβαση για την οποία παρά το άδειασμα ο αντιπρόεδρος πήρε εύσημα από την ηγεσία. Αφετέρου τα μαθηματικά του εκλογικού νόμου του Γιώργου Γεραπετρίτη προκαλούν από μόνα τους επιπλέον αγωνία, καθώς μια επτακομματική ή οκτακομματική Βουλή βάζει ψηλά τον πήχη για την αυτοδυναμία. Ομως το βασικό είναι πως τελικά φοβάται την ίδια την κοινοβουλευτική του ομάδα.
Ράβει κοστούμια στα μέτρα της νίκης
Με τον μπαμπούλα της προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας να έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο παρά τις προκλητικές προσπάθειες του μιντιακού βραχίονα της Πειραιώς να τον συντηρήσει για να βυσσοδομεί κατά των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και –εσχάτως– του ΠΑΣΟΚ, ο στόχος των «γαλάζιων» για αυτοδυναμία έδωσε τη θέση του στην «παντοδυναμία», ακόμη και εάν με δηλώσεις τους την ξορκίζουν. Οι αναφορές του Κυρ. Μητσοτάκη σε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας δεν αφορούν απλώς τις μνήμες της κυβέρνησης του πατέρα του, όσο τραυματικές κι αν είναι για την οικογένεια.
Αιτία είναι τα ίδια τα σχέδια και οι «βαθιές αλλαγές» που επιθυμεί η ηγεσία του, για κάποια εκ των οποίων τρέμει ακόμη και την κοινοβουλευτική του ομάδα που θα προκύψει. Ετσι, με λίγα λόγια, άλλα είναι τα όρια που αισθάνεται πως θα έχει με μια κυβέρνηση 151 βουλευτών και άλλα με δέκα παραπάνω ή και περισσότερους. Στο πρώτο σενάριο το επιτελείο του κρίνει πως θα είναι δεσμευμένος σε μια κυβέρνηση με στενές σχέσεις με την κοινοβουλευτική του ομάδα, είτε ως προς τη σύνθεση είτε ως προς την κυβερνητική πολιτική. Στη δεύτερη περίπτωση τα χέρια του για μια κυβέρνηση γεμάτη… Σκέρτσους, εξωκοινοβουλευτικούς, τεχνοκράτες και χωρίς την αίσθηση του πολιτικού κόστους θα είναι λυμένα.
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
