Αγαπητή Μαρίνα,
Για πες μου τώρα, γιατί σκας και βρίζεις κι ανάβεις αβέρτα τα τσιγάρα βλέποντας τις δημοσκοπήσεις να είναι βαμμένες μπλε και την κυβέρνηση ανέγγιχτη από σκουριές και χίλια δυο αρνητικά του επταμήνου; Έτσι γίνεται μετά τις εκλογές. Ενα φουσκωμένο μπαλόνι οι νικητές. Που ανεβαίνει κι ανεβαίνει, μέχρι ν’ αρχίσουν οι ανέμοι και να βάλουν σουρντίνα στα θριαμβικά των πανηγυρτζήδων.
Αλλού το θέμα. Στους δικούς σου, εκεί στην Κουμουνδούρου. Που δεν έχουν καταλάβει ακόμη τι σπουδαίο κατάφεραν στις εκλογές. Φαίνεται πως τους ζάλισε το υψηλό ποσοστό και νιώθουν ανήμποροι να διαχειριστούν τις απαιτήσεις του. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς δεν έχουν μοντάρει μια αντιπολίτευση της προκοπής. Θυμίζουν αρματολούς που καθυστερούν να συγκροτήσουν συντεταγμένο, μάχιμο στράτευμα.
Και να πεις πως δεν έχουν υλικό; Υλικό να δουν τα μάτια σου. Αλλά ετούτοι, πότε αμήχανοι, πότε βιαστικοί στις κρίσεις τους, συχνά υπερβολικοί και μονίμως ξεχασμένοι, αργοί ή αμελείς, ακόμη κι όταν τα γεγονότα θέλουν λέξεις που να καρφώνονται σαν πρόκες και όχι να περιφέρονται λιπόθυμα στερεότυπα και βαρετές κουβέντες που υπονομεύουν το δίκιο τους και το πετάνε στα αζήτητα.
Ν’ αρχίσουμε από τα απλά, τα οποία όμως δημιουργούν κλίμα και εντυπώσεις που γίνονται με τον καιρό συνείδηση στον κόσμο; Πάμε… Δεν μου λες, χρειάζεται πολλή σκέψη για να καταδικάσουν τους τσιμεντόλιθους και να πουν τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη; Πες τα, άνθρωπέ μου, αβίαστα και νέτα, δώσε στον κόσμο να καταλάβει ότι δεν πάσχεις από παιδικές ασθένειες και μετά ρίξε τους κεραυνούς σου για την καταστολή και τις βαρβαρότητες.
Κι αυτή την έρμη τη λέξη «ασφάλεια» γιατί τη φοβούνται; Ειλικρινά βαριέμαι να μιλάμε ξανά για τα αυτονόητα. Τα είπε ο Τσίπρας τις προάλλες, μην τα ξαναλέμε. Ασε που θα μπορούσαν να εκδίδουν ένα καθημερινό δελτίο για τις κλοπές, τις διαρρήξεις και τα συναφή, από τα οποία θα μας γλίτωνε η εξοχότητά της. Όπως και για τα καλά τους όταν ήταν κυβέρνηση που τα ομολογούν τώρα ένας ένας οι σημερινοί. Αλλά πού! Καθεύδουν, αγαπητή μου…
Στα εθνικά τώρα. Όταν είσαι και εσύ μπλεγμένος (κυβερνητικά) στο δίχτυ της Αμερικής, φροντίζεις τα λόγια σου. Γιατί ξέρεις ότι κι ο Τσίπρας να ήταν στη θέση του Μητσοτάκη μπροστά στον Τραμπ, τα ίδια θα πάθαινε. Βέβαια, δεν θα έλεγε τα ίδια. Φερειπείν για τον Σουλεϊμανί ή για το πόσο… προβλέψιμος σύμμαχος είναι η Ελλάδα.
Οσο για τον αποκλεισμό από το Βερολίνο, το ξέρεις καλά ότι πάτησε πόδι ο Ερντογάν και το δέχτηκε ασμένως η Μέρκελ. Επομένως, δεν ήταν θέμα χειρισμών ή αδράνειας. Ομως υπάρχει φιάσκο που δεν είδα να το επισημαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Βρίσκεται στο ότι προεκλογικά ο Μητσοτάκης και η πρόθυμη κομπανία των ΜΜΕ έλεγαν ότι η Μέρκελ, η Ευρώπη, η Αμερική κι ο κόσμος όλος θα μας σέβονται και θα μας ακούνε όταν γίνει πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης. Ανοησίες που τις βρήκανε μπροστά τους.
Δύο «θεματάκια» ακόμη: μεταναστευτικό και εσωκομματικά. Το πρώτο έχει πολλές πτυχές που ζεματάνε. Και θέλει προσοχή. Οσο για το δεύτερο, τι να πω; Διαβάζω κάθε μέρα για διχογνωμίες, για ασκήσεις ιδεολογικής καθαρότητας, για μονόχνοτα συνέδρια και πλείστα όσα συναφή και μένω ενεός. Αλλά και για τα δύο αυτά θα πούμε προσεχώς.
